Του Θανάση ΝικολαΐδηΕΠΟΧΗ της δραχμής, με τη διαφθορά να κάνει θραύση. Του χρώσταγαν μερικά εκατομμύρια ΦΠΑ. Δε του τα’ διναν. Σκόπιμα και με το χέρι τους στην (κλειστή) κάνουλα. Δεν ήταν το Κράτος-ήσαν οι «λειτουργοί» του. Εφοριακοί σε κύκλωμα με μοιρασιές. Εκβιαστές με τη γραβάτα και το Κράτος (απρόσωπο κι ανώνυμο) για κέρδη τους και μοιρασιές. Ήταν ο συνήθης δρόμος που έκανε κάποιους εφοριακούς ευτυχισμένους δίπλα στο βιος απ’ τον…ιδρώτα τους.
Ο λογιστής του διεμήνυσε πως μόνο αν κατέβαλλε τη μίζα του στον «μαφιόζο» θα’ νοιγε η κάνουλα. Κι έκοβε βόλτες έξω απ’ το σπίτι του «θύματος»! Σαν ερωτευμένος (με το χρήμα-μίζα). Επίμονα και καθημερινά, μέχρι η…γκόμενα να πέσει. Του άνοιξαν την πόρτα, ήπιαν καφέ, η συμφωνία έκλεισε και η κάνουλα άνοιξε! Σε μια βδομάδα! Εκείνη που την κράταγαν κλειστή για 10 χρόνια.
ΑΥΤΑ, στην προ της χειροπέδης εποχή. Κάποτε κουδούνισαν (οι χειροπέδες) στα χέρια του Κράτους και γουρλώσαμε τα μάτια. Τέλος η μίζα με τους Άκηδες στη φυλακή, τα Βατοπέδια με τους Εφραίμηδες στο σκαμνί. Πήγαμε για ύπνο. Με το Κράτος να διψάει για δημόσιο χρήμα και τον…συνδικαλιστή να ονειρεύεται.
ΜΙΑ-δυο και πάει στο κονάκι της Διοικητού.
-Πενήντα (χιλιάρικα) για τους εργαζόμενους(;!)
-Ποιους και πόσους;
-Δεν σου λέω και κατέβαινε
ΑΚΟΜΑ νιώθει παντοδύναμος ο συνδικαλιστής. Από κεκτημένη ταχύτητα και δεν το ψυλλιάστηκε πως υπάρχουν έντιμες (και τολμηρές) διευθύντριες και πως κυκλοφορούν…χειροπέδες. Τσακωτός ο εκβιαστής, αφού η Αστυνομία μέτρησε τα προσημειωμένα χαρτονομίσματα.
ΤΗΝ επόμενη, η…συνέχεια στο «γυαλί». Ο «συνάδελφος»-συνδικαλιστής αγωνίζεται με τα «ναι μεν αλλά» και μας εξοργίζει. Άλλοτε, θα’ χε μπλέξει με αγωγές και δικαστήρια η καταγγέλλουσα. Σήμερα, καραδοκούν οι «χειροπεδούντες», ωστόσο, κάποιους μαφιόζους-συνεχιστές «δεν τους σκιάζει φοβέρα καμιά».
ΚΙ εμείς που νομίσαμε και ελπίσαμε…Πως είναι οι χειροπέδες φάρμακο και στη «στενή»…ξερνάς! Έβγαλες καμιάν αλήθεια απ’ το στόμα του Άκη; Τρόμαξε κανέναν τους η μοναξιά; Υπομονή, και πάλι δικά τους. Με, είτε χωρίς χειροπέδες.