Του Στέλιου ΣυρμόγλουΚαι το άνοιξε με τις πομπώδεις και ανερμάτιστες δηλώσεις του ο πρωθυπουργός, προσαρμόζοντας τις πολιτικές του αποφάσεις και αντιδράσεις στην...οιστρηλασία και το μπρίο των"προσωπιδοφόρων κατά τας Απόκρεω", όπως θα έλεγε και ο Γεώργιος Σουρής!.. Από την Νέα Υόρκη όπου βρίσκειται ο Αντώνης Σαμαράς, σ' ένα ταξείδι άνευ σημασίας και απτών αποτελεσμάτων, σίγουρα ωστόσο ένα ακόμη δαπανηρό κυβερνητικό ταξείδι για τους εξαθλιωμένους πολίτες, έμπλεος χαράς και προφανώς εν ευθυμία ευρισκόμενος δήλωσε ότι "Η Ελλάδα επέστρεψε ως ισοδύναμο μέλος της Ευρωζώνης στο δρόμο της σταθερότητας, της ανάκαμψης και της ανάπτυξης...".
Για να συμπληρώσει αμέσως μετά, περιχαρής και χωρίς να σεμνύνεται, ότι "Η κυβέρνηση συνέτριψε τους νεοναζί και το φασισμό..." Με τον πρωθυπουργό να προβάλει χάρτινες δόξες και να θέτει στο περιθώριο την πολιτική της ουσίας, δίνοντας μάλιστα μαθήματα δημοκρατίας, αν και συνεπής εκφραστής του αυταρχισμού στην πολιτική, και με αποφλειωμένη τη συνείδησή του να εξαρθρώνει και τους τελευταίους αρμούς της σοβαρότητας που επιβάλλει η θεσμική του υπόσταση, η πολιτική φαιδρότητα προσλαμβάνει διαστάσεις "σαμπαδρομίου" και καρνιβαλιστών, προσφέροντας αφείδωλα το γέλιο...
Η φαιδρή κυβερνητική "σύμπραξη", εξάλλου, των δύο πρώην "γιαλεντζί ντολμά" μονομάχων του πολιτικού στίβου, ανέλαβε "εργολαβικά" με τα καμώματά της να κάνει τους Ελληνες, ακόμη και τους πλέον λυπομανείς και εξ' υποχονδρίας βαρύθυμους, να διαρρηγνύονται από τα μέχρι δακρύων γέλια. Γιατί αφού "στέρεψαν" τα δάκρυα του κοινωνικού πόνου από τις ανάλγητες μνημονιακές πολιτικές και πρακτικές, οι σκεπτόμενοι και μη Ελληνες, μπροστά στη φαιδρότητα της πολιτικής, που υποθηκεύει το μέλλον του τόπου, τρέπονται σε φυγή με τη ψυχολογία "Ο σώζων εαυτόν σωθείτω". Κι όσοι δεν μπορούν να τραπούν σε φυγή, παραμένουν "ηδονοβλεψίες" των διαστροφικά κωμικοτραγικών δρώμενων της κυβερνητικής και γενικότερα της πολιτικής μας ζωής. Με την Ελλάδα να έχει μετατραπεί σε μια απέραντη σκηνή ενός θεάτρου γκροτέσκο, ενός "σαμπαδρομίου", με περιγέλαστους πολιτικούς και καταγέλαστες πολιτικές αποφάσεις ή αντιδράσεις. Το βιώνουμε κατά κόρον τις τελευταίες μέρες.
Οι αβδηρίτες της κυβέρνησης στην εναγώνια προσπάθειά τους να αποκομίσουν κομματικά οφέλη από το υποτιθέμενο "ξήλωμα" της Χρυσής Αυγής, επιδεικνύουν για μια ακόμη φορά παροιμίωδη ανικανότητα και γελοιότητα, αλλά και ασέβεια στους δημοκρατικούς θεσμούς, στήνοντας μια κακότεχνη παράσταση εξάρθρωσης μιας εκτρωματικής μεν ομάδας τσαρλατάνων, οι οποίοι όμως ως κοινοβουλευτικό κόμμα εκπροσωπούν κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων ψηφοφόρων... Με τρόπο "φασιστικό" και επικίνδυνα βλακώδη, προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν το...φασισμό! Και το μόνο που θα καταφέρουν αμεσοπρόθεσμα είναι να ενδυναμώσουν το φασισμό στη γη της δημοκρατίας!
Κι αυτό ακριβώς αποτυπώνουν ανάγλυφα οι διαδικτυακές και μη "μαγειρεμένες" δημοσκοπήσεις των δύο τελευταίων εικοσιτετραώρων... Η ενσαρκωμένη πολιτική βλακεία, αυτή η ολιγαρχική δημοκρατία των καρνιβαλιστών, μπορεί πλέον να προκαλεί γέλιο, αλλά έχει ανατρέψει την προοπτική του αύριο. Κι έτσι ο πολίτης τρέπεται και εκτρέπεται οπουδήποτε νομίζει ότι μπορεί να εξασφαλιστεί. Και φυσικά τρέπεται πρός την παρανομία, όταν η νομιμότητα και η ηθική απουσιάζουν προκλητικά από την πολιτική, όταν η νομιμότητα λειτουργεί μόνο για τους κοινωνικά και οικονομικά αδύναμους.
Παρανομία και τύχη και ακραίες πεποιθήσεις, που συγκροτούν εκτρωματικές καταστάσεις τύπου Χρυσής Αυγής, τείνουν να γίνουν ιδανικά καταφύγια εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών. Η παρανομία γιατί διδάσκεται επίσημα ως επιτυχημένος τρόπος ζωής. Η τύχη γιατί εκφράζει την αναπάντεχη και άκριτη ισχύ. οι ακραίες πεποιθήσεις γιατί συνοδεύονται από υποκριτικό συνήθως ενδιαφέρον πρός τις αδύναμες και εξαθλιωμένες κοινωνικές ομάδες. Το άπιστο κράτος της ολιγαρχίας των καρνιβαλιστών της πολιτικής, συνθέτει όλες τις προυποθέσεις της αποσύνθεσης. Κι αυτό μεν το συμφέρει στην απιστία του.
Κάπως έτσι όμως φτιάχνει το δίχτυ του εγκλωβισμού του. Ο Αντώνης Σαμαράς, εναρμονισμένος στο μέτρο του δυνατού με τον παραλογισμό, έχοντας χάσει το αίσθημα της πραγματικότητας και εξαπατώντας τον εαυτό του δια της φαντασίας και ο της λιπόσαρκης λογικής "συνέταιρός" του στην εξουσία, ο Βαγγέλης Βενιζέλος, θα βιώσουν οσονούπω το...πάθημα της αράχνης. Οταν υφαίνει τον ιστό της για τα έντομα, εκθέτει την παρουσία της στα αρπακτικά πουλιά!.. Τόση βλακεία και ανικανότητα;
Τόση κομματική εσωφθαλμία; Τόση πολιτική της περιορισμένης ευθύνης; Τόση αναίδεια και ααίσχυντη ψευδομανία; Τόση έλλειψη επίγνωσης, αυτογνωσίας και αυτοσυνειδησίας; Ναι, τόση! Και προσθέστε άλλη τόση, όσο θα διαρρέει ο πολιτικός χρόνος, όσο θα εξαντλείται η υπομονή των πολιτών, που ακόμη αρκούνται στα ψιχία της ισχνής ελπίδας και στο θέαμα των γελοίων αντιδράσεων των καρνοβαλιστών της πολιτικής. Ποιος αλήθεια από τους κυβερνώντες, αλλά και από την ευρύτερη αντιπολίτευση, γνωρίζει ότι στην πολιτική η αυτοσυνειδησία και η αυτογνωσία πρέπει να αποτελούν μια διαδικασία εσωτερικής πλήροτητας;
Θα διερωτάσθε ίσως τι σχέση μπορεί να έχουν με την αυτοσυνειδησία και την αυτογνωσία οι πλουτίσανατες από την...επιχείρηση άπιστο κράτος. Η απάντηση είναι...καμία! Κι όμως , θα έπρεπε να έχουν απόλυτη και καταλυτική σχέση. Γιατί η αυτοσυνειδησία είναι μια "κοφτερή" επίγνωση έλλειψης ενός "ούπω οίδα" και ένα κριτήριο για την ποιότητα του ανθρώπινου Είναι. Ο δε βαθμός της γνώσης μετρείται σε αναλογία με το βαθμό της αυτογνωσίας. Και η άσκηση της πολιτκής είναι δυνατόν να ορισθεί και ως αυτοκριτική, στοιχείο ανύπαρκτο για την ελληνική πολιτική πραγματικότητα.
Και ως αυτοστοχασμός, παράμετρος άγνωστη για τον Ελληνα πολιτικό. Και ως αυτοέλεγχος, έννοια ασυμβίβαστη με την κυνική λαιμαργία των πολιτικών. Και ως κοπιώδης και καταπονούσα αποστολή, που για το ελληνικό πολιτικό περιβάλλον εντοπίζεται στον αδυσώπητο ανταγωνισμό και την ακόρεστη διάθεση για περισσότερα και περισσότερα και ακόμη περισσότερα...