Έχετε "μύτη"; Ευτυχήσατε! Δεν έχετε; Ατυχήσατε!

Το εθνικό βύθισμα είναι ορατό. Αρχισε με το αβούλευτο της Βουλής. Και τούτος ο αβούλευτος λαός για χρόνια χειροκροτούσε ό,τι του ζητούσε λιγότερο μόχθο, σαν να επρόκειτο να αυξηθούν οι αποδοχές και οι επιδόσεις του στο παρόν και στο μέλλον.
Και στο πολιτικό προσκήνιο εμφανίστηκαν οι άρπαγες. Πρόκειται για οδυνηρή διαπίστωση. Ούτε το θάρρος ερμάζεται για να το πεις, ούτε η σοφία για να το δεις. Με τον μανδύα του πολιτεύματος οι "άρπαγες" κάλυπταν την πρόκληση της ηγεμονίας, που τυπικά δεν δέχεται η δημοκρατία. Οπότε έμεναν τα δημοκρατικά σχήματα για το λαό, ενώ η ουσία της δύναμης της εξουσίας, παιζόταν ηγεμονικά.


Του Στέλιου Συρμόγλου

Ετσι, η "υγεία" της χώρας γίνεται σύμπτωμα και η αρρώστια κατάσταση, συνήθεια, τρόπος ζωής. Σε μια υγιή δημοκρατία, η όποια παρέκκλιση γίνεται άμεση πρόκληση. Στους ασθενείς του καιρού μας τίποτα δεν φαίνεται ως πρόκληση. Η συνήθεια της ιταμότητας μείωσε την αντίδραση. Στις ασθενικές δε δημοκρατίες, όλα λειτουργούν ηγεμονικά. Οι μοντέρνες ηγεμονίες, όπως η δική μας, δεν πλέουν κατά το πολίτευμα και το Σύνταγμα, ούτε κατά το ήθος της δημοκρατίας. Αυτό το ήθος κρατάει άλλωστε τη δημοκρατία κι όχι το τυπικό γράμμα. Οι ιδεολογικές αποσυνθέσεις και ανασυνθέσεις έχουν ως αποτέλεσμα τον Καισαρισμό, γιατί καμία λαική διαστρωμάτωση δεν μπορεί να αντιληφθεί τις "κινήσεις" που γίνονται. Ο εξουσιαστής ρυθμίζει την τωρινή και την επόμενη φάση.

Η μοντέρνα πολιτική, η πολιτική της ηγεμονίας, δεν προσμετρά τα θύματα των παρατάξεων, αλλά τη φάση του παιχνιδιού. Η ηγεμονία κατασκευάζει περιστασιακά συμφέροντα, περιστασιακούς ισχυρούς και μονίμως εξουθενωμένους, ουδέποτε αξιοπρεπείς και υπερήφανους πολίτες.

Στην λατινοαφρικανική δημοκρατία μας, δεν χρειάζεται ούτε ήθος, ούτε μυαλό, ούτε ιδεολογία. Μόνο "μύτη". Οχι για να τη χώνει κάποιος παντού, αλλά για να μυρίζεται...Ακολουθώντας τα βήματα των ηγεμονίσκων, εξασφαλίζει τη συμπόρευση και τα προνόμια. Δεν έχουν τέτοια "μύτη" οι αξιοπρεπείς και με έρμα ευθύνης αυτού του τόπου. Την έχουν όμως οι παρατρεχάμενοι, οι διαδρομιστές των κομματικών γραφείων, οι ευνοούμενοι και οι "ευνοούμενες" των ηγεμονίσκων. Οι τελευταίες δεν κερδίζουν πάντα τη μάχη του ανταγωνισμού με τη διαφορά του στήθους τους από τους "άνδρες", τους αρρενοβάτες της πολιτικής...

Α, ναι! Υπάρχουν κι αυτοί. Και δεν είναι λίγοι οι πισωκέντηδες και εναλλάκτες στο πολιτικό προσκήνιο, οι οποίοι καταλαμβάνουν κυβερνητικές θέσεις και υπουργικούς θώκους κατά καιρούς, με τη φωτογραφία της "οικογενειακή ςευτυχίας" να συστοιχίζεται με εκείνες των εικόνων αγίων, και την απαραίτητη γαλανόλευκη, σε κάποιο ερμάριο πίσω από το εξουσιαστικό τους γραφείο. Και μαζί με το τρίπτυχο "οικογένεια-θρησκεία-πατρίς" συστοιχίζονται επίσης η υποκριτική ευλάβεια, η μεγαλοστομία και η μυθοπλασία, η ολιγόνοια και η υπεροψία, η αποβολή πάσης αιδούς. Η αποθέωση του πολιτικού κιτς δηλαδή!..

Από "περιποιημένες μύτες" είναι γεμάτη η Ελλάδα. Γι' αυτό και οι ηγεμονίες υπήρξαν μακροβιότερες, ενώ οι δημοκρατίες ήταν συνήθως θνησιγενείς. Ενας ευφάνταστος σκιτσογράφος θα μπορούσε να "δώσει" την Ελλάδα με δυο πατημασιές ηγεμονικές και πίσω τους χιλιάδες "μύτες" να ακολουθούν. Και περιθωριακά κάποιοι χωρίς "μύτη", αλλά με κατάπληκτα μάτια. Κατάπληκτα γιατί πίστεψαν στην Καισαρική-ηγεμονική δημοκρατία και την υπηρέτησαν κάμποσα χρόνια με αγαθή προαίρεση, ώσπου γελάστηκαν...

Στην λατινοαφρικανική δημοκρατία μας, όλοι χωράμε και όλοι χρησιμοποιούμαστε. Ο έντιμος για την εντιμότητά του, ο μυαλωμένος για τον νου του, ο φημισμένος για τη φήμη του, ο αδέκαστος για την άτεγκτη δικαιοσύνη του "άχρι καιρού". Γιατί; Τόσο χρειάστηκαν. Αν δεν μπορούν να ακολουθήσουν την ηγεμονία περιθωριοποιούνται κατάπληκτοι. Αν μπορούν αποβάλλουν ραχοκοκαλιά και συνείδηση. Αν δεν μπορούν, αυτό δεν ενδιαφέρει την ηγεμονία. Δεν τους χρειάζεται άλλωστε. Εκκρεμούν χιλιάδες "αιτήσεις" ασπόνδυλων, απαίδευτων και ανόητων, πλήν όμως πονηρών. Κι αυτών η τύχη είναι παρόμοια στις ηγεμονές, γιατί το "άχρι καιρού" είναι ο τρόπος της να πολιτεύεται.

Στην λατινοαφρικανική δημοκρατία μας, έχει αποδειχθεί με διαφάνεια αριστοτελικής Λογικής, ότι παράγοντες και παραγοντίσκοι της πολιτικής και της οικονομίας, αν και προικοδοτημένοι και μονίμως σιτιζόμενοι από το κράτος, το ευτελίζουν δοθείσης ευκαιρίας. Το κάνουν αυτό γιατί το φοβούνται, φοβούμενοι ακόμη και την καθομολόγηση της ευγνωμοσύης τους!..

Στην λατινοαφρικανική δημοκρατία μας, φοβούνται οι περισσότεροι. Στα λιμνάζοντα βαλτόνερα της ελληνικής κοινωνίας, ο φόβος είναι ένα υδροχαρές εκτόπλασμα. Οι δομές του κράτους αποτελούν την γενεσιουργό αιτία του φόβου για τον πολίτη. Γιατί, αν ο φόβος ήταν μόνο οντολογικό γνώρισμα, υπήρχε η διέξοδος να αποστατήσει από την πίστη του, με τις ιαχές του θρασύδειλου και γενόμενος αποσυνάγωγος να επιστρέψει σ' αυτήν με ανεσπασμένη τη ρομφαία του γενίτσαρου, για να σπαθίσει με λύσσα τα σκοτάδια του κόσμου μη λάχει και σκοτώσει το αβυσσαλέο τέρας του φόβου!..

Φοβάται ο Ελληνας για όλα. Ομως ταυτόχρονα θέλει να βρίσκεται μέσα σε όλα. Φοβάται και συνήθως σιωπά. Αποζεί από το φόβο. Και η σιωπή του καθιερώνεται σαν δηλωτικό ζωής και μοίρας. Και το παράδοξο: Με το φόβο ζουν κι αυτοί που προκαλούν το φόβο στο μέσο Ελληνα. Ετσι, στην Ελλάδα με τις ενδογενείς παθογένειες, τη ληθαργική κατάσταση της κοινωνίας και των οψίπλουτων πολιτικών ανδρεικέλων, κατασκευάζεται η διαλλεκτική του κωμικού, του γελοίου και του τραγικού. Και γίνεται πεπραγμένο τυποποίησης και πρόκληση συμμετοχής.

Και μ΄αυτή την...ωραία ατμόσφαιρα, σ' αυτό το "όμορφο" περιβάλλον των ορνιθοπετούντων πολιτικών και των ανέγνωμων πολιτών, πάμε να κερδίσουμε το "στοίχημα" όχι απλώς της ανάταξης της οικονομίας , αλλά και της ανάπτυξης, ως μνημονεύοντες και αγοράζοντες ελπίδες. Με τους ηγεμονίσκους να συνωστίζονται στις παρυφές της βλακείας ή να αναρριχώνται στους "λοφίσκους" των συμφερόντων και τις "περιποιημένες μύτες" που τους ακολουθούν να διαγκωνίζονται στο ενδιαίτημα των κηφήνων!...