Του Δημήτρη ΚωνσταντακόπουλουΣοβαρότατες κατηγορίες απηύθυνε κατά του Ισραήλ για την υπόθεση των χημικών όπλων, σύμφωνα με την ισραηλινή εφημερίδα Χααρέτζ και τη Huffington Post, o απόστρατος συνταγματάρχης Λώρενς Γουίλκινσον, πρώην επικεφαλής του επιτελείου του Αμερικανού Υπουργού Εξωτερικών Κόλιν Πάουελ.
Αφορμή για την επίθεση η υποτιθέμενη υποκλοπή από τις ισραηλινές υπηρεσίες συριακής τηλεφωνικής επικοινωνίας που φαίνεται να επιβεβαιώνει την ευθύνη του καθεστώτος ‘Ασαντ. Η υποκλοπή αυτή είναι, λέγεται, στη βάση των «στοιχείων» που τεκμηριώνουν, υποτίθεται πάντα, την υπόθεση κατά του ‘Ασαντ, αλλά που, μέχρι τώρα, οι ΗΠΑ έχουν αρνηθεί να κοινοποιήσουν στον ΟΗΕ.
Διπλωματικοί παρατηρητές στην Ουάσιγκτον υποστηρίζουν ότι δεν πρόκειται για μεμονωμένη περίπτωση, αλλά για μια εισέτι ένδειξη σφοδρότατης σύγκρουσης στον ίδιο τον πυρήνα της αυτοκρατορικής εξουσίας. Η σύγκρουση αυτή συνεχίζεται επί πολλά χρόνια και αφορά την κεντρική στρατηγική που πρέπει να ακολουθήσουν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στη Μέση Ανατολή και παγκοσμίως. Αυτή η σύγκρουση εκφράστηκε με ιδιαίτερα έντονο τρόπο στο θέμα του Ιράν. Είναι σαν να αντιπαρατίθεται αφενός μια ομάδα «μπολσεβίκων» του «ιμπεριαλισμού», αποφασισμένων να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο για την πλήρη επικράτησή τους (π.χ. Μπους-νεοσυντηρητικοί) και μια ομάδα «μενσεβίκων» (Ομπάμα, Μπρζεζίνσκι, στρατός, CIA π.χ.), που επιθυμούν μια πιο ισορροπημένη και λιγότερο επικίνδυνη διαχείριση των διεθνών υποθέσεων.
Μιλώντας στο Current TV, ο Γουίλκινσον είπε ότι δεν αποκλείει να έριξαν τα χημικά οι αντάρτες ή οι Ισραηλινοί, και πιστεύει ότι η επιχείρηση ήταν μια “false flag” επιχείρηση του Τελ-Αβίβ. Ο Γουίλκινσον, με την εμπειρία της προβοκάτσιας για το Ιράκ που έζησε από μέσα, είπε ότι είναι «άλλη μια φορά τα ίδια» και ζήτησε σοβαρές, πραγματικές αποδείξεις προτού τεθεί καν ζήτημα επιχείρησης κατά της Συρίας.
Στο μεταξύ έρευνα και συνεντεύξεις από το Mint Press News υποδεικνύουν ότι οι χημικές επιθέσεις οφείλονται μάλλον στις ανταρτικές δυνάμεις που υποστηρίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ τα βέλη της καχυποψίας κατευθύνονται έντονα προς τη Σαουδική Αραβία.
Από την πλευρά του, ο πρώην Βρετανός Πρέσβης Craig Murray που υπηρέτησε στην Κύπρο στις αρχές της δεκαετίας του 1990, αμφισβήτησε τα ευρήματα των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών που φέρονται υποκλέψασες συνομιλίες Σύρων στρατιωτικών. Ο κ. Murray υποστηρίζει ότι είναι αδύνατο για το Ισραήλ ή τις ΗΠΑ να υποκλέψουν μια συνομιλία που να μην υποκλέψει η βρετανική κατασκοπευτική εγκατάσταση στο Τρόοδος. Ο σταθμός της GCHQ είναι το «διαμάντι του στέμματος» της βρετανικής κατασκοπείας και παρακολουθεί τα πάντα από την ανατολική Λιβύη έως τον Καύκασο, έγραψε σε άρθρο του, προσθέτοντας ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν τίποτα συγκρίσιμο. Τα «στοιχεία» για «χημική επίθεση» που προέρχονται από τις μυστικές υπηρεσίες του Ισαρήλ, έγραψε, δεν έχουν μεγαλύτερη αξία από τα ψέματα για τα δήθεν όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ, που χρησιμοποιήθηκαν ως πρόσχημα εισβολής και καταστροφής του Ιράκ.
Γεγονός είναι ότι η Ιστορία δεν γνωρίζει πολλούς πολέμους που να μην ξεκίνησαν με κάποια προβοκάτσια. Σε ένα ενδιαφέρον άρθρο του στον κυπριακό «Φιλελεύθερο» της Κυριακής, ο καλός αναλυτής Μάριος Ευρυβιάδης υπενθυμίζει την περίπτωση του κορεατικού Τζάμπο, η κατάρριψη του οποίου αποδόθηκε ψευδώς από τις ΗΠΑ σε σοβιετική πρόθεση, την προβοκάτσια στη Βοσνία που οδήγησε στον βομβαρδισμό των Σέρβων και στην περίπτωση των όπλων του Σαντάμ. Θα μπορούσαμε όμως να προσθέσουμε άνετα άλλα 100 ή 1000 ανάλογα περιστατικά.
Πάντως, ο Αμερικανός Πρόεδρος Ομπάμα εξακολουθεί να βρίσκεται σε στενή συνεργασία με τον Ισραηλινό Πρωθυπουργό Μπέντζαμιν Νετανιάχου – το ερώτημα είναι αν συμφωνεί μαζί ή αν διαφωνεί χωρίς όμως να το λέει, στήνοντας ενδεχομένως με τη σειρά του μια «προβοκάτσια στην προβοκάτσια». Πάντως, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ εξέπληξε τους συνεργάτες του στην περίφημη σύσκεψη κατά την οποία τους ανακοίνωσε ότι θα καθυστερήσει έως ότου λάβει την ψήφο του Κονγκρέσσου. Στη σύσκεψη δεν συμμετείχαν οι Υπουργοί Εξωτερικών και ‘Αμυνας που πληροφορήθηκαν την απόφαση αμέσως μετά, με τηλεφώνημα του κ. Ομπάμα προς αυτούς και προς τον κ. Νετανιάχου.
Ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός, που δεν θέλει σε καμιά περίπτωση να εμφανιστεί η χώρα του ως πρωτεύον εμπλεκόμενο μέρος στην υπόθεση της Συρίας, έδωσε εντολή στους Υπουργούς του να σταματήσουν να μιλάνε για το θέμα οικτίροντας την αναποφασιστικότητα Ομπάμα. Αυτά βέβαια συνέβησαν αφού προλάβει να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, απαντώντας στο σχετικό άγχος της δικής μας «Καθημερινής», με δηλώσεις του, ο πρώην αναλυτής της Μοσσάντ Γιόσι Αλφέρ (1.9.13). Ο Αλφέρ υπογράμμισε ότι το Ισραήλ προσβλέπει στην επίθεση κατά της Συρίας και σε επιχείρηση ανατροπής του ‘Ασαντ. Διαψεύδοντας με την ευκαιρία και πληθώρα ημετέρων «αναλυτών» της κακιάς ώρας, που έλεγαν, πιστεύοντας ότι γίνονται ευχάριστοι στα αυτιά των Ισραηλινών, ότι τρέμουν για την επικράτηση των ισλαμιστών στη Συρία.
Για το Τελ Αβίβ θάταν καλύτερα να γίνει η επίθεση κατά του ‘Ασαντ, ακόμα όμως κι αν δεν γίνει δεν χάθηκε ο κόσμος, φάνηκε να υποστηρίζει από την πλευρά του ο Σιμόν Πέρες, για τον οποίο ήδη έχει πρακτικά διαμελισθεί η χώρα αυτή. Υπάρχουν 3-4 Συρίες, υποστήριξε, προσθέτοντας ότι κανείς δεν θα μπορέσει να τις ενώσει εκτός του Αραβικού Συνδέσμου.
Μεταξύ των «Μπολσεβίκων» και των «Μενσεβίκων» της Αυτοκρατορίας, ο Μπαράκ Ομπάμα μοιάζει αναποφάσιστος – ή, ίσως, το «παίζει» αναποφάσιστος για να δώσει τον χρόνο και τη δυνατότητα στο «αντιπολεμικό κόμμα» να μαζέψει ορμή και δυνάμεις, εγκλωβισμένος κι ο ίδιος από το παντοδύναμο «κόμμα του πολέμου», κατά ένα τρόπο αποκαλυπτικό, τόσο για το παρασκηνιακό παιχνίδι στο κέντρο της παγκόσμιας εξουσίας, όσο και για τις προόδους του μεταμοντέρνου ολοκληρωτισμού. Δεν μπορεί πάντως, ιδίως μετά την εμπειρία του Ιράκ και αυτά που του σκάρωσαν στην Αίγυπτο, να μην ξέρει πόσες παγίδες έχει και για τον ίδιο ο δρόμος της κλιμάκωσης καθώς η «σύγκρουση στη Συρία έχει όλα τα στοιχεία που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην εξέλιξη σε πόλεμο παγκοσμίων διαστάσεων», για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση του Μάριο Τόμο, νέου «Υπουργού Δικαιοσύνης» ενός μικρού κράτους με παγκόσμια δύναμη, του Βατικανού δηλαδή.
‘Όλα αυτά βέβαια έγιναν δυνατά χάρη στην ψήφο της βρετανικής Βουλής των Κοινοτήτων που προηγήθηκε. Το χαστούκι στον Κάμερον ήταν μια μεγάλη στιγμή της απειλούμενης ευρωπαϊκής δημοκρατίας, όπως επίσης του βρετανικού αντιπολεμικού κινήματος, του Εργατικού Κόμματος και του Προέδρου του Εντ Μίλιμπαντ. Η ψήφος απέδειξε ότι δεν έχουν χαθεί τα πάντα στην Ευρώπη, παρά τις τρομακτικές προόδους του μεταμοντέρνου ολοκληρωτισμού και τον ασφυκτικό έλεγχο από την ολιγαρχία του Χρήματος και το βαθύ κράτος των ΗΠΑ των ευρωπαϊκών πολιτικών και εκδοτικών ελίτ. Παρά επίσης τις τεράστιες, συνεχιζόμενες προόδους στη χειραγώγηση μεγάλων συστημάτων πληροφοριών, κοινωνικών συνόλων και του ανθρώπινου εγκεφάλου.
Οι Βρετανοί βουλευτές δεν εκλήθησαν στην πραγματικότητα να λάβουν μια απόφαση που αφορούσε μόνο τη Μέση Ανατολή, Υποστηρίζοντας κάθε «αηδία», κάθε ψέμα που κατασκευάζει το «κόμμα του Πολέμου», οι Ευρωπαίοι δεν συνεχίζουμε μόνο τον μεγάλο πόλεμο κατά του αραβομουσουλμανικού κόσμου (τμήμα της σύγκρουσης των πολιτισμών που επιδιώκουν ολοκληρωτικοί ιδεολόγοι σαν τον Χάντιγκτον), αλλά και αποδεχόμαστε την αυτοκαταστροφή της δικής μας δημοκρατίας – όσης τέλος πάντων έχουμε.
Η συνέχεια προμηνύεται συναρπαστική, όσο και απρόβλεπτη. ‘Οσο για την Ελλάδα και την Κύπρο, μόνο λύπη μπορεί να προκαλέσει το γεγονός ότι έχουμε καταντήσει δύο αξιοθρήνητα, αξιολύπητα κράτη, χωρίς φωνή, χωρίς λόγο, χωρίς άποψη, με μόνη «εθνική» ιδεολογία μας την εξάρτηση, την υποτέλεια, τον ραγιαδισμό.
Για εμάς τους ‘Ελληνες δύο συμπεράσματα βγαίνουν από την υπόθεση της Συρίας.
Το πρώτο είναι ότι αν αγωνιστούμε για να σώσουμε τα δικά μας κράτη, θα βρούμε συμμάχους στην Ευρώπη και παραέξω.
Το δεύτερο είναι ότι δεν πρέπει να καταλαβαίνουμε τον πόλεμο εναντίον μας ως μεμονωμένο συμβάν, αλλά ως τμήμα της επέλασης του νέου, παγκόσμιου ολοκληρωτισμού.
Δυστυχώς, βρεθήκαμε στην πρώτη γραμμή του «ευρωπαϊκού κλάδου» με οικονομικά μέσα, όπως το Ιράκ και η Συρία βρέθηκαν με στρατιωτικά και, αν θέλουμε το «τομάρι» μας, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το σώσουμε, πάρεξ να αγωνιστούμε σκληρά γι’ αυτό.
konstantakopoulos.blogspot.gr/