Του Στέλιου Συρμόγλου
Η μητέρα της Φιλοσοφίας, της Επιστήμης και της Τέχνης, του Ηρακλέους και του Προμηθέως, του Πολιτισμού, των "Παρθενώνων" και των "Μαραθώνων"; Αυτή που "capta ferum victorem cepit et artes intulit agresti Latio", δηλαδή υπέταξε, αν και είχε υποδουλωθεί, τον άγριο νικητή και εισήγαγε τις τέχνες στον αγροίκο Λάτιο. Που είναι η Ελλάδα του ανεπανάληπτου χιλιετούς Βυζαντίου, της "Μεγάλης Ιδέας", των αγίων, των μαρτύρων και ηρώων του '21, των Μακεδονομάχων και Μπιζανομάχων και του ΟΧΙ του ΄40;
Του αιώνιου, του πραγματικά άφθαρτου και ακατάλυτου πνεύματος, το οποίο ούτε συλλαμβάνεται, ούτε υποτάσσεται, ούτε αποθνήσκει; Που είναι η Ελλάδα η τιμημένη με τους τάφους των ανδρείων, άλλοτε του κόσμου η νεότης, της υφηλίου η ψυχή, αυτή που επιστεύετο, ότι "Πέπρωται να ζήση και θα ζήση"; Που είναι οι Ελληνες "όπου στη ζωή των ώρισαν να φυλάγουν θερμοπύλες"; Που είναι, λοιπόν; Κανείς δεν απαντά από τους καιροσκόπους της πολιτικής. Κωφάλαλοι είναι όλοι τους... Ελλάδα τέλος; Πεθαίνει...Πέθανε; Ελληνες μητροκτόνοι; Αυτή είναι η αδήριτη πραγματικότητα, που δεν συνειδητοποιείται παρά μόνον, αφού συντελεσθεί, όπως δεν είχε συνειδητοποιηθεί το 1897, το 1922 και το 1974. Κάποτε τιμούσαμε τους νεκρούς μας και τους φίλους μας, μα ακόμη και τους εχθρούς μας.
Σήμερα δεν σεβόμαστε ούτε τον εαυτό μας και ούτε εμπιστευόμαστε κανέναν. Μόνο κανένα σκύλο χαιδεύουμε (και πάλι όχι όλοι μας γιατί έχουμε πολλοί μια αποστροφή στα ζώα), γιατί σ' αυτόν μπορείς να πεις καλημέρα και να σε κοιτάξει με τα...μάτια της καρδιάς του!.. Της αδιαφορίας μας το ανάγνωσμα. Κι αυτό συνέβαινε για χρόνια. Αναστολές δεν είχαμε. Αποδειχθήκανε όλα σκύβαλα. Και να οι ωραίοι αστοί εν μέσω κρίσης να αιωρούνται στο κενό και να ψάχνουν το χαμένο παράδεισο. Οπως μοιάζουν αστεία πολλά ανθρωπάκια στον πολιτικό χώρο, που έχουν γίνει τα πιο παθητικά πλάσματα, εγκλωβισμένα σ' ένα πλέγμα συμφερόντων και βολέματος. Αβουλοι, επίπλαστα αισιόδοξοι, αδιόρθωτοι βερμπαλιστές και μωρολόγοι, συχνά και σπερμολόγοι. Ψεύτες κατά κανόνα και αδύναμοι επί της ουσίας.
Κτυπάνε τους τενεκέδες τους για να χορέψουν "τσιφτετέλι" οι εγχώριοι διαπλεκόμενοι που τους στηρίζουν και εσχάτως για να χορέψουν "συρτάκι" οι ξένοι ανάλγητοι και λαίμαργοι δανειστές μας... Ψάχνει κάποιος με το φανάρι να βρει κάποιον άνθρωπο της εξουσίας, που να έχει την εσωτερική δύναμη να βοηθήσει την κοινωνία και τον ανθρωπισμό. Ολα γίνονται σε επίπεδο επιφάνειας. Κι ας γίνεται η Ελλάδα γης Μαδιάμ. Βολεψίες από πεποίθηση. Και οι πολίτες για χρόνια παρακολουθούσαν και αποκτούσαν "πρότυπα", εθίζοταν στην ανοχή και ευελπιστούσαν παθητικά για τα αποφάγια από τα πλουσιοπάροχα τραπέζια των προνομιούχων και των κατεχόντων. Δεν οδηγηθήκαμε τυχαία στη σημερινή πραγματικότητα.
Με την "άνιση" ισότητα και την αδιέξοδη κρίση. Με την εφιαλτική ανεργία και τη διάλυση του συστήματος υγείας, με τρία εκατομμυρια ανασφάλιστους συνέλληνες. Με τη δυσβάστακτη και αλλοπρόσαλλη φορολογία. Με την καταστροφική οκνηρία πολιτικών και πολιτών. Με το κράτος "σπάταλο, απατεώνων και ληστών". Με την εθνική ανυποληψία και αναξιοπρέπεια. Με την παραβίαση του Συντάγματος. Με την αμφισβήτηση Αρχών και αξιών. Με την απαιδευσία, αγλωσσία και τον πολιτικό αμοραλισμό. Με την υποβάθμιση του πατριωτισμού και του φιλότιμου. Με την εγκληματική απάθεια. Πρόκειται πραγματικά περί "τραγελαφικής" κατάστασης, η οποία δεν αποδίδεται ούτε με τη φράση "ζούμε σε πέλαγος παραλογισμού", ούτε με το τραγικό "Γιατι". Βρισκόμαστε οι Ελληνες αντιμέτωποι με μια πραγματικότητα "ζωντανή", που μας καθηλώνει και μας αναγκάζει να αντικρύσουμε άμεσες υποχρεώσεις, υποχρεώσεις βάναυσες. Μας λείπει, ωστόσο, η καθαρή, η αθόλωτη όραση. Και η τόλμη της όρασης.
Δεν καταλαβαίνουμε ότι η αντίληψη της ανεξαρτησίας, που αποκόπτει κάθε δεσμό με την κοινωνική ευθύνη του ατόμου, είναι στατική και διαλυτική. Οδηγεί στην απομάκρυνση από την κοινωνία και στην αδιαφορία πρός την τύχη των συνόλων. Ζούμε με την αγωνιώδη προσμονή του Μάνα εξ΄ ουρανού. Με τον κάματο της άτεκνης προσδοκίας. Ποιος αλήθεια θα είναι ο πολιτικός ηγέτης, που δεν θα χρησιμοποιήσει το χέρι του για να υπογράφει μημόνια της ντροπής, αλλά θα αδράξει δεξιότεχνα από τα κέρατα τον Ελληνικκό Ταύρο και θα επιχειρήσει να τον δαμάσει, ώστε τιθασευμένος και εξημερωμένος να τον παραδώσει στον μέλλοντα χρόνο και στην ιστορία;