Σήμερα κάτι διαφορετικό μα δυστυχώς πολύ λυπηρό για μένα καθώς το βιώνω από κοντά. Δεν υπάρχει κάτι χειρότερο από το να μην μπορείς να βοηθήσεις ένα φίλο σου τόσο όσο χρειάζεται για να ανακουφιστεί.
Του Στρατή Μαζίδη
Το παίδεψα αρκετά μέσα μου αν θα έπρεπε να εκμεταλλευθώ το βήμα της freepen.gr για το σκοπό αυτό. Δεν ξέρω αν είναι σωστό, αν είναι λάθος αλλά θα πατήσω πάνω στις καλές προθέσεις και θα το κάνω δίχως να ζητήσω την έγκριση του ιερέα που τη διευθύνει γιατί πολύ απλά ποτέ δε θα μου την έδινε κι αν διαβάσει αυτές τις γραμμές, του ζητώ συγγνώμη.Εκεί στην πόλη μας, την Αγία Παρασκευή υπάρχει μια μικρή γωνιά όπου κοντά 30 χρόνια τώρα μια μικρή κοινωνία κάνει το θαύμα της. Χριστιανούς των πρώτων αιώνων μπορώ να πω ότι συνάντηση στη Στέγη Γερόντων στην οδό Ηπείρου 17 (τηλ: 210-6526818) όπου συστεγάζεται μαζί με το παρεκκλησίο του Αγίου Νεκταρίου.
Μια Στέγη όπου όταν ξεκίνησε προσέφερε αυτό που λέει η λέξη. Στέγη. Στέγη σε γέροντες αυτοεξυπηρετούμενους ενώ οι εθελοντές που είχαν φτάσει να αριθμούν κάποτε 140 ερχόμενοι από όλο το λεκανοπέδιο, φρόντιζαν για τη διατροφή τους.
Κάτι οι δωρεές, κάτι τα μνημόσυνα στο ναό, κάτι το τσοντάρισμα από τις μικρές συντάξεις των γερόντων και η Στέγη ζούσε.
Αλλά κάποια στιγμή, αυτό το όμορφο κράτος που ζούμε, είπε να παρέμβει και να τα κάνει σαν τα μούτρα του. Όχι μη δίνεις δωμάτιο σε άπορο γέρο να κοιμηθεί! Όχι θα το κάνεις γηροκομείο, θα πάρεις και βαριά περιστατικά, θα θα θα θα θα ΑΛΛΙΩΣ στο κλείνουμε. Τάδε έφη Νομαρχία. Αυτό όμως συνεπαγόταν προσλήψεις, βαρέα ένσημα, σειρά εξόδων κτλ.
Η Ιερά Αρχιεπισκοπή πάλι, ουδέποτε ενίσχυσε πραγματικά τη Στέγη κι ας υπάγεται σε αυτή. Το ιερατείο μακράν απέχει του λαού και του απλού κλήρου.
Ο δήμος Αγίας Παρασκευής πάλι δίνει μόνο εκεί που θέλει και εκεί που εκλογο-πολιτικά συμφέρει. Οι ξεχασμένοι γέροντες δεν ψηφίζουν, μόνο κοστίζουν.
Της Στέγης προΐσταται από το 2006 ο π. Κωνσταντίνος Κουνάλης, ένας άξιος ιερέας με πολλούς σταυρούς στην πλάτη διαδεχόμενος τον επίσης άξιο πατέρα Κωνσταντίνο Σαρρή που αφιέρωσε τη ζωή στο ίδρυμα αυτό από το χτίσιμο μέχρι την ανάπτυξή του.
Μερικές δεκάδες γέροντες και γερόντισσες έχουν βρει καταφύγιο κυριολεκτικά στην αγκαλιά του Θεού ενώ αρκετές δεκάδες άποροι θα περάσουν να προμηθευτούν κάτι, από φαγητό έως οτιδήποτε. Άνθρωποι που ντρέπονται να καταγραφούν στα δημοτικά κατάστιχα ενός κοινωνικού παντοπωλείου προτιμώντας να μείνουν νηστικοί.
Για μένα που μεγάλωσα ουσιαστικά σε αυτό το χώρο, φαντάζει αδιανόητο να κλείσει το ίδρυμα. Τι θα απογίνουν αυτές οι ψυχές; Αλλά και οι επόμενες. Και η ιστορία του; Τα οράματα των κληροδοτών και όσων αφιερώθηκαν εκεί; Εκεί όσοι φιλοξενούνται απολαμβάνουν ύψιστη φροντίδα που αλλιώς δε είχαν μη έχοντας τις οικονομικές δυνατότητες.
Και ξέρετε μέσα από τέτοιες περιπτώσεις βλέπεις τη σαπίλα της κοινωνίας. Πχ πολιτευτής συγκεκριμένου κόμματος έχει φορτώσει στον κόκορα τις υποχρεώσεις του απέναντι στη Στέγη η οποία όμως δεν μπορεί να μη φροντίσει τον άνθρωπό του. € 25.000,00 έχει φτάσει να χρωστά ο άνθρωπος αυτός που ήθελε να βγει και βουλευτής να απαλλάξει την Ελλάδα από τα μνημόνια.
Ο πατέρας δεν είναι άνθρωπος των λόγων. Παρακολουθώντας τα τοπικά κοινά δεν τον έχω δει ποτέ να πρωτοστατεί σε γλέντια, νταβαντούρια, να γίνεται ζήτουλας στους τοπικούς άρχοντες που αρέσκονται να τους παρακαλά κανείς για λίγη βοήθεια αισθανόμενοι ισχυροί. “Ρε πήγαινε” του έλεγα “και χτύπα το χέρι στο τραπέζι και ζήτα”. “Όποιος θέλει Στρατή θα έρθει από μόνος του να βοηθήσει”.
Τον έχουν δει όμως πολλοί αντί να φροντίζει τα πέντε του παιδιά, να βγάζει έναν έναν έξω στην όμορφη αυλή της Στέγης τους γέροντες να πάρουν λίγο αέρα. Για να μην πω αυτά που εγώ έχω δει με τα μάτια μου.
Σήμερα μας ενημέρωσε ότι πλέον αναζητούνται και εθελοντές ιατροί πέραν όλων των άλλων καθώς όσοι προσφέρονταν τόσο καιρό, απλά δεν είναι διαθέσιμοι πλέον με τις ίδιες προϋποθέσεις.
Αλλά και ο ναός δεν πάει πίσω. Έχει σημαντικές ελλείψεις.
Κανείς πραγματικά δε βοηθάει τη Στέγη, λες και γίνεται επίτηδες. Μέχρι και ένας γέροντας 105 ετών έφυγε από τη ζωή που δεν είχε κανένα στον κόσμο, και αρνήθηκε ο δήμος να του παραχωρήσει μια σταλιά γης στο κοιμητήριο να του κάνουν κάποιοι ένα τρισάγιο επικαλούμενος τυπικές προφάσεις που και αυτές ανετράπησαν. Κι όχι μόνο αρνήθηκε, αλλά κάποιοι επέμεναν πεισματικά να συντηρούν το θέμα και να βγάζουν την κακία τους.
Ούτε αρχιεπισκοπή, ούτε η τοπική πασίγνωστη Αγία Παρασκευή, ούτε ο δήμος ούτε κανείς. Σα να σου λένε, κόψε το λαιμό σου.
Και ξέρετε με πιάνει μια πικρία γιατί όσες φορές έγραφα στον τοπικό τύπο για τη Στέγη και τον Αγιο Νεκτάριο όλο μπράβο, ζήτω, like, share και comment αλλά ως εκεί. Σε όσους πάλι μιλούσα “α φίλος μου ο πάτερ” ή “τον αγαπάμε πολύ τον πατέρα και τιμάμε τον αγώνα του”. Χαίρω πολύ. Όποτε χρειάστηκε στην πράξη να κάνουν κάτι, δεν το έκαναν. Αυτό το λίγο που μπορούσαν.
Αναρωτιέμαι όμως τι οφείλει λοιπόν να κάνει μια κοινωνία; Γιατί ακόμη και σήμερα υπάρχουν κάποιοι που βοηθούν είτε υλικά είτε με εργασία είτε με οτιδήποτε. Δεν αξίζει να βοηθήσουν κι εδώ;