Του Στέλιου Συρμόγλου
Ισορροπούμε αναμφίβολα ως αντικείμενα μιας μεγάλης πλάνης. Και ο μέσος Ελληνας πολιτικός, ο οποίος θα μπορούσε το πολύ-πολύ να ισχυριστεί ότι δραστηριοποιείται κατά τον τρόπο ενός ψύλλου επί κέρατος βοός, διατρανώνοντας τη μακαριότητά του και την ευδαιμονία του, ξεπερνά τα όρια της γελοιότητας. Προσβάλλει, όπως θα έλεγε και ο Σίλερ, την έβδομη μέρα της Δημιουργίας...
Ολα κινούνται στο επίπεδο της επιφάνειας. Σε τούτη τη χώρα για πολλά χρόνια κάνει καριέρα η μισή αλήθεια. Ο πολίτης παραδίδεται αμαχητί στον εγγαστριμυθισμό της εξουσίας, νομίζοντας ότι συλλογίζεται. Για χρόνια οι Ελληνες σκεπτόμασταν όλο και λιγότερο, βλέπαμε όλο και κοντύτερα, "επαναπαυόμασταν" στην άγνοια, προβάλλοντας ωστόσο συμπεριφορές πολυξερίας, και "βυθιζόμασταν" στην ανάγκη όλο και περισσότερο. Από την άλλη πλευρά ο πετροκαταλύτης χρόνος δεν φαίνεται να έχει επιδράσει στη νοοτροπία και τις αντιδράσεις μας. Μια φυλλομέτρηση των εφημερίδων των τελευταίων δεκαετιών το καταδείχνει. Ναι, άλλαξαν πρόσωπα. Οχι όλα βέβαια. Ναι, άλλαξε η μόδα. Ναι, είχαμε γίνει ασύνετοι καταναλωτές με "παρότρυνση" του τραπεζικού συστήματος. Ναι, ανακαλύψαμε και την αμφισβήτηση.
Δεν άλλαξαν ωστόσο οι ολέθριες πολιτικές. και το χειρότερο: Καθώς τα χρόνια διαρρέουν, οι αντιδράσις μας, στην καλύτερη περίπτωση, έχουν μετατραπεί σε υπόκωφες κραυγές που προσπαθούν να ακουσθούν μέσα στο ασφυκτικό χώρο τον περιγεγραμμένο από τα ίδαι τα γεγονόττα. Δεν άλλαξε η νοοτροπία της "αρπακτής" και της προχειρότητας. Μια νοοτροπία που έχει εκθρέψει πολιτικά εκτρώματα. Ανθρώπους που αναρριχήθηκαν στην εξουσία, όντως ανεπάγγελτοι πολλοί απ' αυτούς ή γόνοι του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου. Με άνεση όμως "επαγγελματία" δημοπράτησαν τις ελπίδες και τα όνειρα του λαού. Μια νοοτροπία που έχει "εμποτίσει" και τον διανοουμενισμό, που διαπιστωμένα εύκολα πλέον δραπετεύει προς διάφορες περιοχές εξαγορασμένης επιβίωσης.
Και βέβαια όλα ή σχεδόν "όλα" στην Ελλάδα εντάσσονται στο πλέγμα της "μισής αλήθειας". Εχουμε εθιστεί στη "μισή αλήθεια" Η ολόκληρη αλήθεια μας είναι οδυνηρή πολλαπλώς. Κι αυτό το γνωρίζουν οι πολιτικοί της αθλιότητας. Και "στήνουν" το σκηνικό της πολιτικής ασάφειας. Αυτή η ...μισή αλήθεια λειτουργεί ως παραμορφωτικός καθρέπτης της δημόσιας ζωής. Ολοι μας βρισκόμαστε σε μια αίθουσα παραμορφωτικών κατόπτρων. Και χάνουμε τον προσανατολισμό μας. και συχνά προσκρούουμε μετωπικά με το ακατανόητο. Αυτό όμως που θεωρούμε από εθιστική αντίδραση ή παραποίηση της πραγματικότητας ως "ακατανόητο", σ' άλλες προηγμένες κοινωνίες θεωρείται "αυτονόητο".