Καθώς ο χρωστήρας προσθέτει άφθονο μαύρο χρώμα στον καμβά της ελληνικής πραγματικότητας, με τα γεγονότα να συνθλίβουν την κυβερνητική βλακεία και υποκρισία, και με τους Ελληνες ανεξαρτήτως ηλικιακής κλίμακας, εγκλωβισμένους σε μια ιδιότυπη σύγχυση και αμηχανία, να αγωνιούν για την επόμενη μέρα της καθημερινότητάς τους, οι "συστροφές της ψυχής" είναι απροσμέτρητες και επιστρέφουν καταιγιστικά στη γυμνή συνείδηση, για να την πληροφορήσουν και να την αποπληροφορήσουν.
Ο ούριος άνεμος της αισιοδοξίας και της αίθριας προοπτικής ατονεί καθημερινά, για να αφήσει τη θλίψη να πτερωθεί ιδιότυπα. Και αγγίζει κρυπτές και ευαίσθητες πτυχές της συνείδησης και μάλιστα της στοχαζόμενης συνείδησης. Και μόνο ένας ποιητής, ο οποίος ζει το σπαραγμό της κοινωνικής πραγματικότητας και των αξιών γενικότερα στον ιστορικό χρόνο, συλλαμβάνει ενορατικά και πολλές φορές βίαια τις αιχμηρές διαστάσεις του κοινωνικού γίγνεσθαι και της "ταλαιπωρημένης" ψυχής, ιχνηλατεί τα άδηλα και τα κρύφια, άγεται στη μυστική αλήθεια, για να αποκαλύψει ποιητικά τα λάφυρα που του προσφέρει η Μούσα του πόνου...
Οσοι βρίσκονται στο "κέντρο του καιρού" τους, σ' αυτό το παλλόμενο, αντιφατικό, οργισμένο κέντρο, διεκδικώντας μερίδιο της αλήθειας και δεν παρατηρούν απλώς την κοινωνική επιφάνεια, αλλά εμπλέκονται σ' ένα αδιάκοπο και αδιάλλακτο αγώνα, και πολύ περισσότερο όσοι βιώνουν την εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας, διαπιστώνοθυν την ποίηση του πόνου, την ποίηση του ανθρώπινου!..
Αυτή την ποίηση του καθημερινού που περνά και χάνεται παίρνοντας μαζί της το βιωμένο μέσα στις απλές στιγμές χρόνο. Διαπιστώνουν ακόμα ότι όλα αυτά τα πρόσωπα της κοινωνικής εξαθλίωσης είναι σιωπηλά, καθημερινά βασανισμένα και με τα χέρια που έμειναν αδειανά. Και χωρίς να έχουν αποδεχθεί τη μοίρα τους, ο βιωμένος χρόνος είναι μέσα στο παρελθόν τους, ένα πάθος σβησμένο.
Κι όσα πρόσωπα συμβαίνει να είναι ορμητικά, αγωνιζόμενα μέσα στο κραδασμό του πάθους ή μιας ιδέας, κινδυνεύουν να αποδεχθούν την πραγματικότητα. Και δεν αποκλείεται να σωπάσουν μέσα στη γνώση και την οδυνηρή εμπειρία, που είναι η σοφία της βιωμένης ύπαρξης. Και μόνο ελάχιστα απ' αυτά συνεχίζουν τον αγώνα και αντέχουν να ακούνε τον ήχο της μοναξιάς και της ευθύνης, αυτής της σκληρής μοναξιάς με το φρικιαστικό μεγαλείο της, που όμως συχνά αποκαλύπτεται ζωηφόρα, αφού εκτός από τη δοκιμασία, αναβλύζει τη ζείδωρη αύρα της ελπίδας και της θετικής αναστροφής με την οδύνη...
Με τη συντριπτική εκμηδένιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, καθώς διατρέχουμε μέρες γεμάτες κοινωνικά ερείπια και θλίψη, εξαιτίας ολέθριων πολιτικών πρακτικών και ευδιάκριτης βλακώδους πολιτικής ακαμψίας, επέρχεται ο κοινωνικός και προσωπικός κάματος. Είναι άγνωστο που θα οδηγήσει η διαιώνιση αυτής της θλιβερής κατάστασης. Μια κατάσταση που υπονομεύει κάθε ιδέα κοινωνικής συνοχής και ορθολογικού προγραμματισμού. Το βιώνουμε αυτές τις μέρες με την παράσταση της "Χρυσαυγιάδας", που και κακότεχνη εκ των εξελίξεων αποδεικνύεται, και αναδεικνύει την κυβερνητική σπασμωδικότητα και ανικανότητα, με τους "τσαρλατάνους" της Χρυσής Αυγής να διεκδικούν οσονούπω τρόπαια θριάμβου...
Βιώνουμε το σύνδρομο της "εξυπνάδας" να κυριαρχεί στην πολιτική και κοινωνική ζωή, Και σ'αυτό οφείλονται προχειρότητες, ερασιτεχνισμοί, μεγαλόστομες κενολογίες και ράκη λέξεων. Το σύνδρομο αυτό οδήγησε τη χώρα στον οικονομικό όλεθρο, σε εθνικά αδοιέξοδα, σε εσωτερικές αστάθειες και προσεχώς σε ανυπολόγιστες συγκρούσεις. Γιατί, όταν πεθαίνει η ελπίδα σ' ένα λαό και όλα στρογγυλοποιούνται στο όνομα των εφήμερων πολιτικών επιδίωξεων, τότε ακολουθούν αντιδράσεις οργής, ακόμη και από εκείνους που εθίστηκαν στο "βόλεμα" και στο να υπομένουν αγόγγυστα το "τίποτα".
Η βάσανος του γράφοντος, όλο αυτό το χρονικό διάστημα που επίμονα καταθέτει τις απόψεις του απ' αυτό το βήμα και ευρύτερα στο διαδικτυακό πεδίο, συχνά μάλιστα προσελκύοντας το ειρωνικό έστω υπομειδίαμα "συναδέλφων" του για τη δογκιχωτική επιμονή του, όλων αυτών που επικοινωνούν με το ευρύ κοινό και σιωπούν ή κρύβονται πίσω από ένα ψευδώνυμο διαφανές, ή και διαφεύγουν στη διαπραγμάτευση θεμάτων πολιτικά ανώδυνων και φαινομενικά αδιάφορων, αυτή η "βάσανος" του γράφοντος δεν είναι συναισθηματική και επιφανειακή. Οσο κι αν προστρέχει ενίοτε στη λυρική βακχεία, δίνοντας την εντύπωση ότι από εκεί αντλεί δυνάμεις...
Πρόκειται για έσω εμβίωση των δοκιμασιών της συνείδησης, της επηρεασμένης από το σφρίγος των ίδιων των γεγονότων. Γι' αυτό ακριβώς τα γραφόμενα του κάποιες φορές, διακρίνονται για το λυρισμό τους. Γι' αυτό η συνειδητοποίηση του κοινωνικού πόνου, από τη διπολικότητα του μυστηρίου...
Από τη μια πλευρά, η "κάθετη πτώση" των θεσμών, η καταβύθιση της Ελλάδας στο σκότος της πολιτικής υποκρισίας, τα νύχτια φλογερά βλέμμτα των δεινοπαθούντων, οι υπόκωφες κραυγές και ο πόνος των εξαθλιωμένων, οι φωνές των αρπακτικών κάθε ικμάδας της ελληνικής κοινωνίας και η επερχόμενη συντριβή. Από την άλλη, το "κάτι στου Ελληνα το μάτι" και η έρπουσα προσδοκία, που αποκρυπτογραφούν το μυστικό Νεύμα και Νόημα της ελληνικής φύσης.
Αυτοί οι δύο κόσμοι φαίνονται αντιφατικοί, ασυμβίβαστοι, ξένοι μεταξύ τους, χωρίς ίχνος συγγένειας. Κατά βάθος όμως θεωρούμενοι είναι συμπληρωματικοί τόσο στη φιλοσοφική, όσο και στην καθημερινά πρακτική τους διάσταση. Αυτό το "κάτι στου Ελληνα το μάτι", δεν επιτρέπει σε τούτη τη γραφίδα να στεγνώσει από μελάνι. Και την προτρέπει σε μια μάχη εκ του συστάδην με ό,τι προσβάλλει την υψηλόκορμη συνείδηση των καιρών μας, να γράφει κείμενα εξ' επαφής με την οδύνη της εποχής!..
Κι ας από κάποιους φαίνονται υπερβολικά στην ανησυχία τους, ρομαντικά στην προσδοκία τους, δραματικά στην έκφρασή τους, σκληρά στην κριτική τους, ίσως και γραφικά για όσους καθημερινά συμβιβάζονται με το μηδενισμό, που υπαγορεύει η θητεία τους στα περιχαρακωμένα από τις περιστάσεις συμφέροντα...
Σημασία για τούτη τη γραφίδα της "μοναξιάς" , αλλά και της αίθριας προοπτικής, έχει αυτό το "κάτι στου Ελληνα το μάτι", κάποια δεδομένη χρονική στιγμή, να δικαιωθεί και να μη μείνει αμάρτυρη η εποχή που έζησε...