ΜΕ ένα ξεχασμένο ανέκδοτο-αντίδοτο στη μελαγχολία των ημερών. Μια παρέα προπαγανδιστών του σοσιαλισμού στην Ελλάδα (λίγο πριν το’ 81) κάνει τις εξορμήσεις της στην ύπαιθρο. Πλησιάζουν τον αγρότη που έπαιζε χαρτιά, στο καφενείο.
-Αν είχες δυο καράβια θα’ δινες (ως σοσιαλιστής) το ένα στους φτωχούς;
-Και βέβαια.
Πλησιάζουν έναν άλλο.
-Αν είχες δυο πολυκατοικίες, θα’ δινες τη μια;
-Βεβαίως!
Αν είχες δυο βόδια;
-Όχι. Δεν θα ‘δινα τίποτα
-Γιατί;
-Γιατί ΕΧΩ δυο βόδια
Πού «κολλάει»; Στην άρνησή μας να πληρώσουμε, τώρα που ήρθε η σειρά μας. Κατά τη «δύναμή» του έκαστος; Όχι. Και, βέβαια, δεν μας φορολογούν για τον σοσιαλισμό. Το κάνουν για τα άδεια ταμεία και για το χρέος μας. Το δημιούργησαν οι λίγοι σέρνοντας πίσω τους πολλούς, αγνούς και έντιμους. Δεν έκλεβαν στο ζύγι όλοι οι αγρότες για να μοιραστούν τη διαφορά με τον ζυγιστή (αν μπορούσαν θα το’ καναν), ούτε αποζημιώνονταν «ολικά» για μερική ζημιά σε αγροτοκαλλιέργειες κλείνοντας το μάτι στον γεωπόνο.
Μ΄ αυτά κι αυτά ολικά, μερικά και κατά κλάδο, ήρθε η ώρα της κρίσης και το «μη ενδέχεσθαι άλλως». Και είδαμε, επιτέλους, διαμαρτυρόμενους του Π. Ψυχικού να καταθέτουν στην κάμερα τον πόνο τους. Απ’ την άλλη, μας τρύπησαν τ΄ αυτιά δίκαιες φωνές για την αδικία να φορολογηθεί και η στάνη, το ακαλλιέργητο χωράφι-κληρονομιά που μόνο…υπάρχει.
ΠΩΣ τα «παντρέψανε» τα παραπάνω οι «νομοπαρασκευαστές» μας και το σηκώνει η συνείδησή τους; Έρευνα, λοιπόν, για τον ψυχισμό τους, εναρμονισμένο με τα δικά τους (προνόμια και φοροαπαλλαγές) και την τάση τους να πρεσάρουν ανθρώπους που δεν έχουν στον Ήλιο μοίρα. Μέτρησε για τους εθνοπατέρες μας η δαπάνη των διοδίων και τα καταργούν (για πάρτη τους)-δεν μετράει το άγχος βιοπαλαιστών για την επιβίωση, η αγωνία για φορολόγηση της άγονης γης που (κατα)γράφτηκε στο βιος τους.
ΤΟΛΜΗΡΟΙ και άτεγκτοι οι κυβερνήτες μας κι απέναντι χάσκουν οι «απείραχτοι» (λεγόμενοι) επίορκοι. Οι ανέγγιχτες λίστες με το παραδάκι να μας γνέφει απ’ την αλλοδαπή και η περιουσία (και τα κέρδη) εχόντων σε απόσταση ασφαλείας απ’ τις δαγκάνες της εφορίας.
ΠΩΣ ΝΑ πείσεις που δεν…πείθεις;