Του Στέλιου ΣυρμόγλουΟ τίτλος του σημερινού άρθρου προφανώς δεν παραπέμπει στη "ζέουσα" επικαιρότητα, την οποία και αρνούμαι να προσεγγίσω αρθρογραφικά, γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος να προσκρούσω στην πολιτική φαιδρότητα και ό,τι αυτή συνεπάγεται ή για να χρησιμοποιήσω τη λαική ρήση " όποιος ανακατεύται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες...".
Μια προσεκτική ανάγνωση, ωστόσο, των σκέψεων που ακολουθούν και σχετίζονται με την ανθρώπινη συνείδηση σαν την ουσία του κόσμου που δεν καθεύδει, αλλά λειτουργεί σαν σύνθεση πολλών δυνάμεων που βρίσκονται μέσα και έξω από τον άνθρωπο, οδηγεί στην ερμηνεία πολλών αντιδράσεων μας σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο...
Η ανθρώπινη συνείδηση, λοιπόν, εξελίσσεται με άγνωστα ακόμη κριτήρια για τη σύλληψη και ερμηνεία των αιτίων και των αποτελεσμάτων. Στο σχήμα αυτό η φιλσοφία, στηριζόμενη στην πίστη μιας σύντομης πλοκής, ενδιαφέρεται για εκείνες τις ιδιότητες της συνείδησης και του κόσμου, που η προσέγγισή τους μπορεί να μας δώσει μια εξήγηση των σχέσεων του Είναι και του Όντος, που είναι απροσπέλαστες στους νόμους της επιστήμης. Εξάλλου, η λειτουργία του κόσμου διέπεται από πολλούς νόμους. Μπορεί να υπάρχει ένας νόμος που διέπει τους άλλους και αν υπάρχει, που υπακούει;
Αυτό θα αποτελέσει για το μέλλον το μεγαλύτερο αντικείμενο, την ανώτερη βαθμίδα των ερχόμενων χιλιετηρίδων, η ανεύρεση των αιτίων. Η ανθρώπινη διανόηση παραμέρισε την αναζήτηση αυτού του νόμου. Αυτού του αγνώστου θεού, αλλά ο Αργος που εφορεύει για όλα, το φέρνει στο προσκήνιο και επανατίθεται το ερώτημα που είχε τεθεί πρό πολλών αιώνων, πως διαμορφώνεται η συνείδηση και πως προσδιορίζεται η ορθότητα στα πεδία των ποικίλων δράσεων και αντιδράσεων.
Στην τοποθέτηση και διαδοχή της πνευματικής δράσης, οι σκέψεις αυτές είχαν καταλάβει τη θέση άμεσου ενδιαφέροντος για την ανθρώπινη συνείδηση, γιατί η κατάκτηση του εξωτερικού κόσμου δεν θα είχε νόημα, χωρίς τη συσχέτισή της με την ανθρώπινη συνείδηση. Γίνεται αντιληπτό τώρα, ύστερα από τη δοκιμασία των αιώνων που πέρασαν, πως το ανεκπλήρωτο αυτό αίτημα της ανθρώπινης συνείδησης, επανέρχεται στο προσκήνιο σαν αντίρροπο με μια ορμή γνώσης των ρυθμών, που δίδει την εντύπωση μιας κρυφής κυκλοφορίας, που ζητεί να έλθει στην επιφάνεια σαν φαινόμενο μιας ανέκφραστης κατάστασης.
Η ορμή που είναι ένα γενικό αποτέλεσμα ή αίτιο της αστάθειας και της αβεβαιότητας του κόσμου, μας φέρνει στο χώρο της συνείδησης απ' όπου ο τρόπος της εκλογής θα οδηγήσει σαν τον μίτο της Αριάδνης στην κατάκτηση του λαβύρινθου και στη νέα νίκη, ανάλογη πρός εκείνη που ώθησε τον άνθρωπο των σπηλαίων να απομακρυνθεί από τα ερέβη της πρωτόγονης ζωής.
Η συνείδηση που ερευνάται, αντιλαμβανόμαστε πριν αρχίσουμε το έργο μας, ότι δεν είναι η μόνιμη αυτή συνείδηση που δεν έχει διαφορές, αλλά εκείνη που δημιουργεί διαφορές σαν εκείνες που ξεχωρίζουν τον άνθρωπο από το κτήνος. Και ξεχωρίζουν τον άγιο και ενάρετο από τον εγκληματία. Τη συνείδηση της ιδιοφυίας από τη συνείδηση του ηλίθιου, δηλαδή από το παράγωγο της οργανικής ζωής, που ενώ η ίδια είναι όμοια σ' όλες τις κατηγορίες των οργανισμών, τα παράγωγά της διαφέρουν. Και η δημιουργία τους μπορεί να μας αποκαλύψει πολλά μυστικά, για τα οποία τόσες υποθέσεις υπστηρίχθηκαν από τους σοφούς όλων των αιώνων.
Τα παράγωγα της συνείδησης είναι ό,τι απαρτίζουν την ψυχή του ανθρώπου, το θυμικόν και οι φρένες που φαίνεται ότι διαφέρουν, μεταβάλλονται,εξελίσσονται, αποτελώντας έτσι το κέντρο της ενέργειας, που διαμορφώνει έμμεσα με τρόπο άλογο και έλλογο τις πολυποίκιλες ανθρώπινες καταστάσεις...