Υπάρχουν πολλά πράγματα που θα με καθιστούσαν πραγματικά εθνικά υπερήφανο. Και αυτό με τον εξής αστερίσκο: όπου Έλληνες βλέπε ελληνικό λαό (με την ταξική του έννοια).
Εάν οι Έλληνες επαναλάμβαναν το έπος της αντίστασης κατά του άξονα και των πουλημένων συνεργατών του.
Εάν και πάλι ενώνονταν πιστεύοντας σε κοινά ιδανικά και τολμώντας να θυσιάσουν τη ζωή τους γι’ αυτά.
Εάν τολμούσαν να λένε έμπρακτα ΟΧΙ κάθε μέρα όπως τότε. Πολλοί τονίζουν το ΟΧΙ του Μεταξά, και ξεχνάνε ότι το πραγματικό ΌΧΙ κράτησε από το 1940 μέχρι το 1949 και ανήκε στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Εάν κατάφερναν για ακόμα μια φορά να διακρίνουν ότι ο μόνος δρόμος που τους πρέπει είναι εκείνος της αντίστασης και της ανυπακοής. Ο δρόμος που προϋποθέτει πάλη και ρήξη με την εξουσία, είτε αυτή λέγεται Χίτλερ, είτε Παπανδρέου (ο πρεσβύτερος), είτε Σκόμπυ.
Εάν ξανανικούσαν το φόβο και πάλευαν πράγματι για τα δικά τους συμφέροντα.
Εάν είχαν τον ίδιο ενθουσιασμό καινοτομώντας και χτίζοντας νέες δομές (λαϊκά σχολεία, δικαστήρια, κυβέρνηση του βουνού με ψήφο και των γυναικών κλπ).
Αντ’ αυτού βλέπουμε τη χώρα να πηγαίνει ολοταχώς προς το γκρεμό.
Να ξεπουλάει τα πάντα στον ξένο παράγοντα και στη ντόπια πλουτοκρατία.
Να ζητάει από μαθητές να παρελάσουν μπροστά σε νεοναζί.
Το μονοπώλιο πετρελαίου να χρηματοδοτεί τα τανκς της παρέλασης, όταν σε δύο μήνες η μισή Ελλάδα θα παγώσει.
Όταν υποκριτικά γιορτάζουμε το ΟΧΙ, ενώ λέμε ναι σε όλα.
Τι να σου κάνει μετά μια ψωροπαρέλαση;