Πάμε και το ανάποδο φίλε Γιάννη; Σημαία χωρίς πατρίδα

Ο τίτλος και το κείμενο είναι συμπληρωματικό στο "πατρίδα χωρίς σημαία" του πάντα εξαιρετικού Γιάννη Κουντουρογιάννη δείχνοντας και την άλλη πλευρά όχι μόνο της φράσης αλλά και της πραγματικότητας.

του Στρατή Μαζίδη

Δεν υπάρχει λοιπόν μόνο μια πατρίδα δίχως σημαία, δηλαδή δίχως αξίες αλλά και σημαία δίχως πατρίδα.

Τι αντιπροσωπεύει σήμερα η γαλανόλευκη; Κάτι υπαρκτό; Ή μήπως κάτι ανύπαρκτο;

Οι σημαίες είθισται να αποτελούν το σύμβολο ενός έθνους, όχι απαραίτητα ελεύθερου (πχ η σημαία του Κουρδιστάν αντιπροσωπεύει ένα λαό που μάχεται να αποκτήσει τη δική του ελεύθερη πατρίδα) αλλά τουλάχιστον υπαρκτού.

Στην περίπτωση της γαλανόλευκης ούτε ελευθερία ούτε ύπαρξη υφίσταται.

Μια σημαία της οποίας αυτός που είχε αναλάβει το σεβασμό των άλλων απέναντί της, ευελπιστούσε πως θα την ξεριζώσει ο άνεμος από ελληνική γη και μαζί με την αντάρα των κυμάτων θα χαθεί στα βάθη των ωκεανών.

Αλλά ας μη σπεύσει ο αναγνώστης να τον καταδικάσει με όμορφες και επιτυχημένες ειρωνικές ατάκες λόγω της μορφής του πριν αναλογιστεί ότι μετά από αυτό, άλλες 3 φορές τον οδήγησε στην εξουσία.

Και τι σημαίνει αυτό;

Ότι έπαψε να υπάρχει προ πολλού λαός, τον οποίο να αντιπροσωπεύει η γαλανόλευκη.

Κι επειδή έπαψε προ πολλού να υπάρχει λαός, αφού αλλοτριώθηκε από τα υλικά αγαθά και την κατανάλωση, ήρθε και το τελειωτικό χτύπημα με την άλωση της πατρίδας και την εγκατάσταση σε αυτή των ξένων επικυρίαρχων, των τριών έμμισθων ύπατων αρμοστών.

Μια σημαία λοιπόν αναζητά λαό και κατ' επέκταση πατρίδα.