του Στέλιου Συρμόγλου
Οταν έφτασε στον ποταμό Ρουβίκωνα, σκέφτηκε το πράγμα καλά και λέγοντας το περίφημο "Alea jacta est", ο κύβος ερρίφθη, πέρασε τον Ρουβίκωνα και έριξε τη ζαριά ο Καίσαρας... Αυτή τη ζαριά στην Ελλάδα ποιος θα τη ρίξει; Στην Ελλάδα του 2013 καθηλώσαμε τις δυνάμεις μας σε μια οδυνηρή απραγία. Δεν αξιοποιούμε δυστυχώς τις δυνατότητες και τις ικανότητές μας, για να διανοίξουμε προοπτική στο μέλλον. Περάσαμε βέβαια το Ρουβίκωνα της Ευρώπης, τότε επί Κωνσταντίνου Καραμανλή. Και μέτα, επί Σημίτη, με αλχημικές μίξεις των οικονομικών μας μεγεθών, μπήκαμε "πανηγυρικά" στην ΟΝΕ.
Είχαμε "πιάσει" υποτίθεται το στόχο με τα "κριτήρια" του Μάαστριχτ, για το δημόσιο χρέος, για το έλλειμμα του πρυπολογισμού, για την νομισματική σταθερότητα, για τον πλγθωρισμό, αλλά διαρθρωτικές αλλαγές δεν είχαν γίνει. Με τους κυβερνητικούς τεχνοκρατικούς εξορκισμούς τότε, κι αυτό το "τότε" δεν είναι τόσο μακρινό χρονικά, δεν μπορούσε να καταπολεμηθεί η χρόνια μιζέρια της ελληνικής κοινωνίας. Και ποιοι ήταν αυτοί που τόσο επιπόλαια και απερίσκεπτα, γλοιώδεις "υπηρέτες" ξένων αφεντάδων και κομματικών σκοπιμοτήτων, μας οδήγησαν στα αδιέξοδα; Μα οι ίδιοι που και σήμερα χειρίζονται με τόση δουλοπρέπεια και συνάμα πολιτική βλακεία την πολύπλευρη κρίση της χώρας και τις ολέθριες διαστάσεις της για την ελληνική κοινωνία. Εκ των αρχιερέων της διαστροφής της οικονομικής πραγματικότητας τότε, ο Γιάννης Στουρνάρας. Ο ίδιος που και σήμερα με ύφος αυτάρεσκο και αρκούντως προκλητικό μας μιλάει με θράσος χιλίων πιθήκων εν χορώ για τη...διαπραγματευτική του ικανότητα και για έξοδο από την κρίση! Απλώς ο πρωθυπουργός αλλάζει.
Η αυτόκλητη ομάδα "σωτηρίας" της χώρας, είναι ακριβώς η ίδια που οδήγησε τη χώρα στον όλεθρο. Οσο για τον σημερινό ψευδομανή πρωθυπουργό και τον εταίρο του στην εξουσία, αυτό το λιπόσαρκο βερμπαλιστικό απολίθωμα του ΠΑΣΟΚ, πρόκειται για δύο πολιτικές φιγούρες που ήδη βρίσκονται στο πολιτκό νεκροτομείο, αλλά αυταρέσκεια και υπερφίαλη θεώρηση της πραγματικότητας, δεν τους επιτρέπουν να το αντιληφθούν... Είμαστε λοιπόν στο αδυσώπητο σήμερα. Στον κυκεώνα της κρίσης με ζοφερή κάθε προοπτική. Με παραπαίουσα τη σκέψη των πολιτικών ηγετών της αντιπολίτευσης που επιδίδεται σε αθροίσματα μωρίας.
Περάσαμε το Ρουβίκωνα της Ευρώπης, αλλά το αστείο που κυκλοφορεί στους διαδρόμους του Ευρωμεγάρου στις Βρυξέλλες, είναι ότι οι Ελληνες, έστω και εξαθλιωμένοι, έχουν πάντα νέους τρόπους να τους μάθουν πως να κλέβουν. Κι ας είναι πολλοί εξ' αυτών οι πρώτοι διδάξαντες στο "κλέψιμο" και στην...ευρωκομπίνα! Κατά τα άλλα, πάντα αποτελούσαμε τους ουραγούς στην αναπτυξιακή πορεία των εταίρων μας στην Ευρωπαική Ενωση. Αλίμονο σε όποιον περνάει Ρουβίκωνες μ' ένα αποδεκατισμένο "στράτευμα", που μόνο να πολεμήσει δεν μπορεί. Οταν μάλιστα η δημαγωγία και οι βερμπαλισμοί, για τη δημιουργία πρόσκαιρων εντυπώσεων, εξαρθρώνουν και τους τελευταίους αρμούς, το...στράτευμα το ρίχνει στο πλιάτσικο, ώσπου να παραδοθεί ή να εξοντωθεί. Και σήμερα, πάλι μπροστά στο Ρουβικωνα. Οι περισσότεροι πολιτικοί, όλων των κομματικών αποχρώσεων, με πρωτεργάτες βέβαια τα κυβερνητικά στελέχη και τον πρωθυπουργό, μας θυμίζουν τη μάνα του Κίτσου, που καθόταν στην άκρη στο ποτάμι και το παρακάλαγε να στρίψει...κείθε "για να περάσει αντίπερα".
Στην αντίπερα όχθη είναι....στρατοπεδευμένα τα μύρια όσα προβλήματα. Η Ελλάδα έχει περιπέσει σε μια εσωτερική αστοργία. Την βλέπουμε σαν ξένη γη και νιώθουμε επιδρομείς, προσπαθώντας ο καθένας να αρπάξει ό,τι προλάβει. Μας προλαβαίνουν βέβαια οι δανειστές... "Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξηλεύεται". Επεσε η βελανιδιά. Γουρούνια και άνθρωποι τρέχουν κατά πάνω της, άλλος για βελανίδια κι άλλος για ξύλα.
Η Ελλάδα υφίστατι από τους ξένους μια τρομακτική βαρβαρική επιδρομή. Με τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς, με τη λογική του δουλοπάροικου, να προτάσσουν τις επιταγές της τρόικας σε κάθε πολιτικό τους βήμα, να προβάλλουν δικαιολογίες για καίριες και δεσμευτικές για τις επόμενες γενιές αποφάσεις τους, ανίκανοι να αρθρώσουν σαφή και γνήσιο πολιτικό λόγο. Πάντα το παραπέτασμα της τρόικας. Πάντα η αδυναμία τους μπροστά στις αντιρρήσεις της τρόικας. Και πάντα η ίδια επωδός της επόμενης δόσης, που αν δεν εκταμιευτεί, ο Ελληνας θα πεινάσει...Με εκβιαστικά διλήμματα και επικύψεις κυνερνούν οι αβέλτεροι... Μια ολιγαρχία από "θλιβερά ανθρωπάκια" δέσμια των πολιτικών τους παθών, της ανικανότητας και των φόβων τους, για όσα στο διάβα των χρόνων έχουν σωρεύσει στην πολιτική τους πορεία, που αν τεθούν στο μικροσκόπιο της Θέμιδας, θα έπρεπε πολλοί εξ' αυτών να συνωστίζονται στα κελιά του Κορυδαλλού, κάτω από απάνθρωπες μάλιστα συνθήκες..
Αυτά τα πολιτικά ανθρωπάκια-μαριονέτες συμφερόντων ξένων και εγχωρίων δεν έχουν "τσίπα". Δεν αισχύνεται ο πρωθυπουργός όταν απευθύνονεται πρός το λαό και δηλώνει ότι θα ζητήσει την άδεια της τρόικας για ελάσσονος σημασίας θέματα, που άπτονται της ανακούφισης της δοκιμαζόμενης κοινωνίας. Ε, αυτός δεν είναι πρωθυπουργός, ούτε καν "πρωθυπουργεύων". Είναι η ενσαρκωμένη δειλία και υποκρισία, ο πολιτικός που έχει αποφλοιώσει τη συνείδηση του και ενδιαφέρεται μόνο για την νομή της εξουσίας. Η εξουσία ωστόσο απαιτεί δύναμη ψυχής και εύρος μυαλού και θάρρος, όταν υπηρετεί τον πολίτη κι όχι απλώς το υπογάστριο των πολιτικών της ελληνικής θλιβερής πραγματικότητας...
Αυτοί που μας κυβερνούν ή οι άλλοι που ετοιμάζονται να μας κυβερνήσουν, θυμίζοντας οι τελευταίοι την περιπέτεια του Χριστόφορου Κολόμβου, ο οποίος όταν ξεκινούσε από το λιμάνι Πάλος, δεν γνώριζε που κατευθυνόταν, μας κάνουν να νιώθουμε "μετανάστες" στην ίδια μας τη χώρα! Η κυβέρνηση δεν τολμάει να περάσει το Ρουβίκωνα. Αυτή η...συνωμοσία των πολιτικών να παραμένουν από την εδώ πλευρά του Ρουβίκωνα, οι μεν για την κάρπωση της εξουσίας, οι δε για τη διαδοχή, αφανίζει τη δημοκρατία. Η δημοκρατία δεν είναι μια ιδέα. Είναι ψωμί, είναι παιδεία, είναι κοινωνική δικαιοσύνη, είναι αξιοπρέπεια εθνική, είναι σεβασμός του πολίτη στο κράτος και το αντίθετο, είναι ανάπτυξη. Απ' όλα αυτά τι έχουμε οι Ελληνες;
Γι' αυτό νιώθουμε, όσοι τέλος πάντων νιώθουμε τη θλίψη των πολιτικών της φυγής, ότι είμαστε μετανάστες στη χώρα μας. Σαν να μην μας ανήκει τίποτα. Νιώθουμε φτωχοπάροικοι στο παλιό Ουέστ, που ζούμε με τον καθημερινό φόβο της επιδρομής. Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν εντοπίζεται πια στο ποιο κόμμα, στο ποια πολιτική θα διαδεχθεί την πολιτική της φυγής. Δεν αναμένεται τίποτα ή σχεδόν τίποτα από τις αλληλοδιαδοχές. Είναι θέμα πολιτικής μεταλλαγής, θέμα πολιτικών συνειδήσεων. Γιατί έτσι όπως πάνε τα πράγματα στην Ελλάδα, με καπνούς χωρίς μάχες, οι μπόρες που έχουν ενσκύψει, θα διαλύσουν τους καπνούς σύντομα. Ποιος τότε αντέχει να αντικρύσει τον εχθρικό όγκο των προβλημάτων και των αδυναμιών; Οι Ελληνες χάσαμε το τρένο. Συνωστισμένοι στις αποβάθρες των σταθμών, ο καθένας για το δικό του ταξίδι, χωρίς να έχει το κουράγιο να ρωτήσει αν καταργήθηκε η γραμμή. Το θεωρεί συνηθισμενη καθυστέρηση...