Του Στέλιου Συρμόγλου
Αυτή η έμμεση, άνωθεν, άδεια αλεστικής λειτουργίας ήταν αρκετή, ώστε η ευρηματικότητά μας να αναρτήσει έξω από τα "μαγαζιά" των ιδεών και των -ισμών την πινακίδα "μπείτε σκύλοι και αλέστε, κι αλεστικά μη δίνετε". Και προέκυψε το απίθανο: Φιλελεύθερη "αριστεροβλεπούσα" ΝΔ εναντίον "φιλελεύθερου" ΠΑΣΟΚ. Και στα...σαλόνια της διαπλοκής για 20 και πλέον χρόνια, ο δικομματισμός προσέφερε θέαμα στρηπ-τηζ, απογυμνωμένος από ιδέες και οράματα, από ντροπή και συστολές. Αναδιπλωνόταν πολιτικές συνειδήσεις. Γινόταν ελαστικές για να προσαρμόζονται στις απαιτήσεις των "αφεντάδων" της διαπλοκής.
Και η συνείδηση, που είναι η αντιξοότητα του εαυτού μας, για να εμφανιστεί ως υπέρβαση με ηθικό εύρος, είναι το χρέος. Και το χρέος των "αναρριχητών" του διπολισμού απορροφάτο μαζί με την κάπνα των πανάκριβων πούρων Αβάνας, από τα συστήματα εξαερισμού των σαλονιών της διαπλοκής. Και από τότε βασικά άρχισε να διαμορφώνεται ο Homo Passocus Neodimocraticus, με την εύκαμπτη σπονδυλική στήλη, για να ανταποκρίνεται στις επικύψεις που επιβάλλει η διαπλοκή...
Κι έτσι φτάσαμε στη σημερινή δικομματική κυβέρνηση, που επί της ουσίας πρόκειται περί μονοκομματικής, αφού το κύριο χαρακτηριστικό της είναι οι κοινές "αμαρτίες" του παρελθόντος και μια "λειτουργία" ατελεύτητης πολιτικής φλυαρίας μ' όλα τα δομικά στοιχεία της μικροαστικής νοοτροπίας και της συνοικιακής λογικής, με την ίδια επωδό των φανφαρονισμών.
Δύο κόμματα, μία ιδεολογία. Δύο κόμματα, ένας κοινός πολιτικός λόγος. Δύο κόμματα, με σύγκλιση στόχων και σύμπλευση συμφερόντων. Δύο κόμματα, με άρρηκτη "σύζευξη" στην ανικανότητα, στη ψευδολογία, στον αμοραλισμό και συχνά στη γελοιότητα. Δύο κόμματα, με κοινή εν πολλοίς αντίληψη και θεώρηση των πραγμάτων, εσχάτως μάλιστα ταυτόσησμη, μπροστά στον ελλοχεύοντα κίνδυνο της ακόμη περισσότερο συρρίκνωσής τους ή και του αφανισμού τους από τον πολιτικό χάρτη...Μια κυβέρνηση με κάλπικη ιδεολογία, με δύο αρχηγούς να έχουν ενδυθεί τα άμφια του αρχιερέα τελετουργώντας το τίποτα!..
Ο Homo Passocus neodimocraticus είναι ένα ύπουλο "κατασκεύασμα" του πολιτικού συστήματος και των συγκροτημένων συμφερόντων. Η ιδανική "λύση" για τη λαίμαργη διάθεση των δανειστών. Κι ας "συγκροτείται" από δύο κόμματα και δύο πεισιθανάτιες πολιτικές φιγούρες, του Αντώνη Σαμαρά και του Βαγγέλη Βενιζέλου. και οι δύο τους συνιστούν έναν κόσμο, που πήζει σαν το αλάτι μέσα σε πληγές κακοφορμισμένες.
Δύσκολοι οι καιροί, ωστόσο, για τον Homo Passocus Neodimocraticus, παρά τις "εκστρατείες" διάσωσής του από τα ανομολόγητα οικονομικά συμφέροντα. Δύσκολη η πολιτική και για τους απέναντι σ' αυτό το κυβερνητικό έκτρωμα, γαιτί αυτό που απομένει είναι όχι το όνειρο, αλλά το ίζημα του ονείρου, η φθορά, ένας πολιτικός βρυχθμός, που γίνεται τρυπάνι ακουστικών πόρων. Δύσκολες μέρες για την κοινωνία. Η κομματικοποίηση του κοινωνικού σώματος απεδείχθη αρρώστια. Η ζωντανή κοινωνία είναι κοινωνία προσώπων...
Και μόνο μέσα στην κοινωνία των προσώπων οικεί το πνεύμα, όχι στην κοινωνία των πολιτικών καιροσκόπων, των εγκάθετων της δημόσιας διοίκησης, των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών και των εμμονών μιας συρρικνωμένης ΝΔ, απομακρυσμένης από την έννοια και το περιεχόμενο του φιλελευθερισμού και ενός "σοσιαλιστικού" ΠΑΣΟΚ, χωρίς σοσιαλισμό!
Ο Homo Passocus Neodimocraticus ουδέποτε ήθελε πρόσωπα, πέρα από τα πρόσωπα των εξουσιαστών. Και εσκεμμένα επιδίωκε και επιδιώκει τον αφανισμό κάθε προσώπου. Ετσι απομειώνεται η δυνατότητα ανάδειξης νέων πολιτκών δυνάμεων, νέων προσώπων στο χώρο της πολιτικής. Η αφανής δίωξη του προσώπου από το μέχρι προσφάτως δικομματικό σύστημα, ισούται με την αφανή δίωξη του πνεύματος. Επαψε η Ελλάδα προ πολλού να είναι κοινωνία προσώπων. Κι αυτό είναι το χειρότερο σημάδι της παρακμή της.
Είναι ανάγκη αναπόδραστη η ίδια η κοινωνία - και κανείς άλλος - να αντιληγθεί ότι ο δρόμος που ακολουθεί είναι της απωλείας. Και ότι ο Homo Passocus Neodimocraticus είναι συνώνυμος με την κατάντια του τόπου, αφού απεδείχθη ανίκανος στα διαχειριστικά του καθήκοντα, που του τα έχει αναθέσει εν αγνοία της. Οπως πρέπει να αντιληφθεί η κοινωνία ότι η πολιτική δεν βιώνεται υπό μορφή θεάματος και με έρποντα τον λαικισμό. Ενας λαικισμός που εκφράζει την παρακμή του λαικού πνεύματος, το οποίο απροσωποποιεί, για να του προσδώσει στη συνέχεια άκρατα, άκριτα και ανήκουστα διεκδικητικά προνόμια.
Γιατί είναι γνωστό ότι το λαικό πνεύμα, όταν εκφράζεται νηφάλια και με ειλικρίνεια, καταλήγει στη δημοκρατική διακυβέρνηση, όπου εμφωλεύουν η ανοχή, η αρχή της πλειοψηφίας και η συμπληρωματικότητα των κομμάτων. Ο Πλάτων γνώριζε καλά τη φαλκιδεύουσα και φαλκιδευμένη συνείδηση, όταν αποκαλούσε τη "δημοκρατία" τέχνη της κολακείας. Και είναι φανερό ότι ο λαικισμός προέρχεται κυρίως από τους δημαγωγούς πολιτικούς, οι οποίοι οικειοποιούνται κατά βάθος την προσφορά της κολακείας...