Του Άγη Βερούτη
Είναι ξεκάθαρο σε όλους πως η υπερφορολόγηση γίνεται για να καλυφθούν τα υπέρογκα έξοδα του κράτους, κυρίως πληρωμές κομισάριων του καθεστώτος με μισθούς ή με συντάξεις νεότητας.
Είναι ξεκάθαρο σε όλους πως η υπερφορολόγηση γίνεται για να καλυφθούν τα υπέρογκα έξοδα του κράτους, κυρίως πληρωμές κομισάριων του καθεστώτος με μισθούς ή με συντάξεις νεότητας.
Η υπερφορολόγηση δημιούργησε την ύφεση του 25%-30%, που έφερε τα λουκέτα και την ανεργία, και τη φτωχοποίηση των 4.000.000 Ελλήνων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
Οι 380.000 εξ αυτών απειλούνται ότι θα πάνε φυλακή και θα κινηθούν ποινικές διαδικασίες εναντίον τους, γιατί δεν έχουν άλλα χρήματα για να μην τηρηθεί το ενιαίο μισθολόγιο, να μην απολυθούν παρά ελάχιστοι από τους περισσευούμενους του κράτους, για να μην διακοπεί η παροχή συντάξεων σε συχνά νεώτερους αυτών των αθλίων...
Από αυτούς επίσης οι 250.000 επιζούν από τα συσσίτια της εκκλησίας, ενώ 40.000 ή κατά άλλους 16.000 εξ αυτών είναι άστεγοι, ενώ περί τους 5.000 αυτοκτόνησαν στην τριετία, όχι από ευτυχία πάντως.
Αυτό είναι το κόστος διατήρησης της Σοβιετίας των Κομισάριων της Γενιάς του Πολυτεχνείου (ΓτΠ).
Η κρίση τους σε ανθρώπινους αριθμούς. Σε αριθμούς ανθρώπων...
Έφτιαξαν μια Ελλάδα με δυο είδη κατοίκων: εκείνους που τρέφονται από τους υπόλοιπους, και εκείνους που αποτελούν την τροφή.
Μια κρίση που θα μπορούσε να αποφευχθεί τελείως, με άμεσες ιδιωτικοποιήσεις και με κλείσιμο άχρηστων ή ανενεργών δημοσίων οργανισμών, όπως η Ηλεκτρομηχανική ή χιλιάδες άλλοι άχρηστοι οργανισμοί που δεν παράγουν τίποτε, ή ακόμη και με 300.000 απολύσεις το 2010, από τους τότε 1,2 εκατομμύρια υπαλλήλους του ευρύτερου δημόσιου τομέα, τραβάει 6 χρόνια ήδη και κανείς δεν ξέρει πόσο ακόμη. Εκείνοι που προβλέπουν έξοδο στην ανάπτυξη προέβλεπαν και έξοδο στις αγορές, το 2011, το 2012, και το 2013.
Όμως, στο χρόνο αυτόν από την έναρξη της εποπτείας μας από την τρόικα, ισάριθμοι των 300.000 ανθρώπων πέρασαν στη δημόσια σίτιση μέσω συντάξεων.
Ο χρόνος εξυγίανσης της οικονομίας αξιοποιήθηκε για τη μετάβαση ανθρώπων σε παραγωγική ηλικία, από τη μισθοδοσία του δημοσίου στη σύνταξη του δημοσίου, και η ανεργία εκτοξεύθηκε πάνω από το 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους.
Το αποτέλεσμα είναι σήμερα να έχουμε 2,7 εκατομμύρια συνταξιούχους, με κόστος €27 δισεκατομμύρια το χρόνο, και 300.000 ακόμη να έχουν ήδη υποβάλει αιτήματα συνταξιοδότησης.
Σε συνδυασμό με τα €17,55 δισεκατομμύρια κόστους μισθοδοσίας του στενού δημόσιου τομέα, το άθροισμα των €44,5 δισεκατομμυρίων αναδιανεμόμενων εισοδημάτων, απλά δεν βγαίνει.
Τόσο πολύ δεν βγαίνει, που ασφαλιστικοί επιστήμονες που κοιτάζουν την μελλοντική συμπεριφορά του ασφαλιστικού βλέπουν αναλογιστικό έλλειμμα του μεγέθους από 200-600 δισεκατομμύρια ευρώ, ανάλογα με τις παραδοχές ανεργίας, ύψους συντάξεων, και ποσοστού ασφαλιστικών εισφορών.
Πάμε άλλη μια: από €200.000.000.000 (διακόσια δισεκατομμύρια) έως €600.000.000.000 (εξακόσια δισεκατομμύρια) χρειάζονται για να διατηρηθούν τα “κεκτημένα” του σημερινού συνταξιοδοτικού συστήματος.
Αν υπολογίσουμε ότι το κόστος διάσωσης ως τώρα των τραπεζών που περιέχουν όλα τα χρήματα των Ελλήνων στη χώρα κόστισε περίπου €130 δισεκατομμύρια, και οι συνολικές καταθέσεις όλων των Ελλήνων στην Ελλάδα είναι λίγο παραπάνω από €160 δισεκατομμύρια, ξεκινάμε να αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος του άνω σημείου των €600 δισ., αλλά ακόμα και του κάτω σημείου των €200 δισ.
Δεν βγαίνει ο λογαριασμός. Απλά δεν βγαίνει ακόμη και αν σκλαβοποιήσουμε τις επόμενες 3 γενιές, και τις εξαναγκάσουμε σιδηροδέσμιες να δουλεύουν ως σκλάβοι, για ένα πιάτο φαΐ!
Το ασφαλιστικό σύστημα στην Ελλάδα όπως το ξέρουμε θα εξαφανιστεί στο μέλλον. Όσο νωρίτερα το αντικαταστήσουμε με κάτι βιώσιμο, τόσο νωρίτερα θα πάψει η αιματοχυσία της κοινωνίας. Όσο καθυστερούμε διαπράττουμε αδικία και βλάπτουμε τα παιδιά μας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η κοινωνική διάσταση του κράτους θα παύσει ολοσχερώς. Απλά θα στοχεύει στη στήριξη των αληθινά αδύναμων, και δεν θα είναι η αναδιανομή από τους μη-έχοντες προς τους έχοντες, το λάφυρο του κάθε κομισάριου του καθεστώτος που δημιούργησε η Γενιά του Πολυτεχνείου (ΓτΠ).
Σε λίγα χρόνια, το πιο πιθανό και μακροχρόνια αληθινά βιώσιμο σύστημα, που να διατηρεί την κοινωνική ευαισθησία προστασίας των αδυνάτων είναι:
α) σύνταξη-"επίδομα γήρατος" €500-€1.000 το μήνα ανά άτομο ή ως €1.300 το μήνα ανά ζευγάρι, μόνο όμως σε όσους το έχουν αληθινά ανάγκη για να επιζήσουν, με εισοδηματικά κριτήρια κατά το νόμο περί "Αγάμων Θυγατέρων", με ηλικία έναρξης τα 65 ή και τα 67 έτη, και όπως ήδη ισχύει σήμερα στη Βρετανία,
β) ομοιόμορφος φλατ "φόρος εργασίας" €100/μήνα που θα μοιράζονται εργοδότης και εργαζόμενος, ή θα τον πληρώνει ο εργαζόμενος αν είναι με μπλοκάκι,
γ) ξεχωριστά επικουρικά ταμεία ή ιδιωτικές εταιρείες
για πρόσθετο εισόδημα, με φοροαπαλλαγές των εισφορών και της υπεραξίας
που βγάζουν, σε όσους αποφασίζουν να αποταμιεύσουν ιδιωτικά,
δ) δωρεάν βασική κρατική υγεία σε όλους με συμπλήρωμα τυχόν ιδιωτικής ασφάλισης για όσους θέλουν,
ε) εθνικό σύστημα υγείας πολύ μικρότερο σε μέγεθος,
αλλά με κρατικές συμβάσεις σε ιδιωτικά νοσοκομεία/κλινικές, σε απίστευτα
χαμηλές τιμές για το κράτος, για τις βασικές κατηγορίες περίθαλψης.
Τα νούμερα ίσως είναι λίγο διαφορετικά στο τέλος,
αναλόγως πως θα πάει η οικονομία μας, όμως οι αρχές λειτουργίας θα είναι
αυτές. Κανένα άλλο σύστημα δεν βγαίνει...
Το κόστος συνταξιοδότησης 2.000.000 Ελλήνων ηλικίας άνω των 65 θα διαμορφωθεί στο επίπεδο των €12-€14 δισεκατομμύρια το χρόνο, δεδομένου ότι πολλοί θα λαμβάνουν το επίδομα γήρατος σε ζευγάρια, άρα ως €1.300 για δυο άτομα άνω των 65 ετών, ίσως πολλοί θα κατοικούν σε περιοχές χαμηλού κόστους ζωής εκτός αστικών κέντρων, άλλοι θα έχουν ιδιόκτητη κατοικία ή θα κατοικούν με τα παιδιά τους, ενώ ένας αριθμός θα έχει επαρκή εισοδήματα από ακίνητα ή άλλες επενδύσεις, ώστε να μη χρειάζεται το επίδομα καθόλου.
Το κόστος συνταξιοδότησης 2.000.000 Ελλήνων ηλικίας άνω των 65 θα διαμορφωθεί στο επίπεδο των €12-€14 δισεκατομμύρια το χρόνο, δεδομένου ότι πολλοί θα λαμβάνουν το επίδομα γήρατος σε ζευγάρια, άρα ως €1.300 για δυο άτομα άνω των 65 ετών, ίσως πολλοί θα κατοικούν σε περιοχές χαμηλού κόστους ζωής εκτός αστικών κέντρων, άλλοι θα έχουν ιδιόκτητη κατοικία ή θα κατοικούν με τα παιδιά τους, ενώ ένας αριθμός θα έχει επαρκή εισοδήματα από ακίνητα ή άλλες επενδύσεις, ώστε να μη χρειάζεται το επίδομα καθόλου.
Το ίδιο ποσό σήμερα πληρώνει το ελληνικό κράτος,
δηλαδή οι Έλληνες φορολογούμενοι, για την επιχορήγηση των
συνταξιοδοτικών ταμείων, μέσω της υπερφορολόγησης.
Περίπου άλλα €4-€6 δισ. ευρώ θα εισπράττονται από
τους 5.000.000 δυνητικά εργαζόμενους στη χώρα, μέσω του χαμηλού “φόρου
εργασίας”.
Η διαφορά του κόστους του νέου συστήματος, που
προστατεύει τους αδύναμους, αλλά αποφεύγει και την αδικία του να
πληρώνουν πολλοί χαμηλόμισθοι, την υψηλή σύνταξη ενός που δεν έχει καν
ανάγκη τα χρήματα αυτά, είναι περίπου €10-€12 δισεκατομμύρια ετησίως.
Αυτός θα είναι και ο κουμπαράς της ανάπτυξης που τόσο
έχει ανάγκη η οικονομία που εκπνέει, για να αναστηθεί. Είτε τα χρήματα
που εξοικονομηθούν αυξήσουν τους εξαθλιωμένους πλέον μισθούς, είτε
βελτιώσουν την κερδοφορία των επιχειρήσεων, είτε κάποιος συνδυασμός
αυτών, το βέβαιο είναι ότι κάθε εργαζόμενος Έλληνας θα ωφεληθεί
συγκλονιστικά.
Είναι περιττό επίσης να πούμε ότι με αυτό το σύστημα η
ανταγωνιστικότητα της οικονομίας θα εκτοξευτεί, θα προσελκυθούν
εξωτερικές επενδύσεις σε πολύ μεγάλο όγκο, ο τουρισμός θα πάρει ανάσα,
οι υπηρεσίες θα ανθίσουν, και τα εισοδήματα θα αυξηθούν που τόσο το
ποσοστό των φόρων, όσο και ο μικρός αριθμός ατόμων που θα χρειάζονται
στο μέλλον την ενίσχυση θα ελαττωθεί στο μίνιμουμ.
Από πλευράς ξεκινήματος της οικονομίας είναι η μόνη αληθινή άμεση λύση.
Τροφή για σκέψη...