Του Στέλιου Συρμόγλου
Οταν συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι της πομφόλυγας και της κατευθυνόμενης πληροφόρησης "πονοκεφαλιάζουν" και αποπληροφορούν την κοινή γνώμη με φραστικές βαναυσότητες που εξυπηρετούν το πολιτικό κατεστημένο, τότε βάζουν την νοημοσύνη των παρακολουθούντων τα τεκταινόμενα. Οταν οι κυβερνώντες, αλλά και οι αντιπολιτευόμενοι, έμμεσα μεν, με τρόπο όμως επικοινωνιακά ενίοτε τελεσφόρο, ρίχνουν "λάδι στη φωτιά" με δήθεν αποκαλύψεις και "στοιχεία", τότε εγκλωβίζουν την προσοχή των πολιτών σε θέματα επικίνδυνα για την κοινωνική συνοχή και σύννοια.Η χθεσινή δολοφονία δύο νέων ανθρώπων και ο βαριά τραυματισμός ενός τρίτου, ανεξάρτητα των υποκριτικών δηλώσεων των κομμάτων και της κυβερνητικής αμηχανίας, είναι απότοκος ενός "πολιτικού παιχνιδιού" των τελευταίων μηνών, που ανέδειξε ένα τραγελαφικό γεγονός με κοινωνιολογικό εν πολλοίς ενδιαφέρον:
Να επινοείται η απαράδεκτη θεωρία των "δύο άκρων" των ανερμάτιστων πρωθυπουργικών συμβούλων, να ξυφουλκούν άπαντες εναντίον πάντων για θέματα στις παρυφές της πολιτικής γελοιότητας, να βρίσκονται υπόδικοι πολιτικοί ακραίων μεν πεποιθήσεων, αλλά μη τεκμηριωμένων στοιχείων ως μέλη "εγκληματικής οργάνωσης", να εμφανίζονται από χθές αναλυτές της τρομολαγνείας, τρομοκρατολόγοι και τρομοκρατικοδίαιτοι δημοσιογράφοι, οι οποίοι παράλληλα συνιστούν "ψυχραιμία και νηφαλιότητα". Οι ίδιοι ακριβώς που επί δύο μήνες καλλιεργούσαν απρόσσκοπτα το πολιτικό μίσος και διέσπειραν το διχασμό...Και όλοι μαζί έχουν γίνει μια άμορφη σφαιρική μάζα που παρασύρει στην κατρακύλα της κάθε έννοια σοβαρότητας και παραδεδεισμένης αλήθειας... Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι η Ελλάδα είναι ο τόπος, στον οποίο καλλιεγούνται χωρίς τύψεις ο πολιτικός και ψυχικός υποσιτισμός.
Και αναπτύσσονται οι πολιτικές διαστροφές. Ακόμη η σημερινή ελληνική πραγματικότητα χαρακτηρίζεται και από δύο άλλα στοιχεία της κοινωνικής και πολιτικής ψυχολογίας: Το μίσος και το φθόνο. Αποδεικνύεται επίσης ότι εκτός από το μίσος και το φθόνο, ένα τρίτο νεοελληνικό γνώρισμα είναι και η...δολοφονική βλακεία. Και το φαινόμενο αυτό, πέρα από τον γκροτέσκο χαρακτήρα του, είναι ενδεικτικό της ψυχολογικής διάλυσης μιας πολιτικής κοινωνίας, που οδεύει ολοταχώς πρός την ανοησία, μη δυνάμενη να "αφουγκραστεί" τις ανάγκες της κοινωνίας και να αφομοιώσει την αίσθηση της ελευθερίας. Κυρίως όμως ανίκανη να αντιληφθεί, ότι το άναμμα ενός σπίρτου αρκεί, για να πυροδοτηθούν κοινωνικές αναταραχές και να εκτεθεί ο λαός στο ιστορικό κακό...
Δεν πρόκειται ο γράφων να συνδράμει τις θεωρίες συνωμοσίας περί εμπλοκής ξένων μυστικών υπηρεσιών, που επιθυμούν την κοινωνική και πολιτική αποσταθεροποίηση της χώρας. Ο φασισμός, η άλογη βία, η ανθρωποσφαγή δεν ήταν ποτέ αποκλειστική απόφαση και πράξη μιας πολιτικής ομάδας, ούτε μπορεί να εξηγηθεί ικανοποιητικά από κοινωνικές και οικονομικές αιτίες. Ο Γάλλος στοχαστής Ζαν-Μαρί Ντομενάκ σημειώνει: "Ποιος θα το φανταζόταν πως η γενική ψηφοφορία, η υποχρεωτική εκπαίδευση και η φθηνή εφημερίδα, από τα οποία ο Βίκτω Ουγκώ περίμενε την λαική παρουσία, θα κατέληγαν σ' αυτή τη δημοκρατία του θανάτου".
Ο θάνατος είναι η αλτερνατίβα στην αποτυχία που παραδέχεται ένα κίνημα, μια αυταρχική κυβέρνηση, μια επανάσταση, όταν ξεκινάει από το σκότος των κοινωνικών προβλημάτων με μεσσιανισμό. Είναι η αλτερνατίβα της τρομοκρατίας στη Γαλλική Επανάσταση, του Σταλινισμού στην Οκτωβριανή. Οι τάσεις αφοπλισμού της σκέψης των πολιτών και εγκλωβισμνού τους στο "κοτέτσι" της έντεχνα καλλιεργούμενης παραπληροφόρησης, συνιστούν ενοχή της πολιτικής ηγεσίας. Η προοπτική της δημοκρατίας φαίνεται μέσα από τις δυνατότητες μιας ενημερωμένης κοινωνίας.
Η δημοκρατία που τόσο επίμονα επικαλούνται οι κυβερνώντες στην Ελλάδα, ιδίως τα τελευταία τρία χρόνια, δεν έχει ήθος και μετριοπάθεια. Ο πολιτικός θυμισμός και τα πολιτικά "τερτίπια", η απόκρυψη της αλήθειας, οι κυβερνητικές παλινωδίες και αναδιπλώσεις, είναι όχι απλώς έξω από το ήθος, αλλά και από το είδος της δημοκρατίας.
Και μια πολιτική δημοκρατία με τόσα παθογενή συμπτώματα, ενδυναμώνει τους αδαείς ανώνυνους τρομοκράτες, οι οποίοι εμφανίζονται ως ντεσπεράντος, που ανταλλάσσουν θάνατο με θάνατο. Βία με βία. Με τα κρατικά όργανα βέβαια να μη μπορούν να αντιτάξουν, σύμφωνα με το κοινωνικό συμβόλαιο, άλλο από τον νόμο. Η εκδίκηση, η αυτοδικία αποκλείεται. Οχι μόνο είναι αντίθετη σε οποιαδήποτε έννοια κράτους δικαίου, αλλά και σε οποιαδήποτε έννοια οργανωμένης κοινωνίας. Γιατί ανατρέπει την ίδια της την αρχή. και από την άποψη αυτή προσφέρει υπηρεσία στην αναρχία και σπάει το συμβατικό δεσμό της κοινωνίας. Το τελευταίο έχει να κάνει με τις "μεθοδεύσεις" των παρακρατικών ενεργειών...
Με την ελληνική κοινωνία να έχει οδυνηρή εμπειρία. Ας λάβουν υπόψη τους οι αβέλτεροι της πολιτικής, οι όψιμα αγωνιούντες για τις "αναπάνταχες" εξελίξεις, ότι η πολιτική βία παράγει βία κοινωνική. Και για τους άφρονες και απεχθείς τρομοκράτες η βία είναι το υποκατάστατο της πολιτικής, με δεδομένο ότι η τρομοκρταία δεν παραμένει ουδέτερη στην πολιτική διαμάχη και θεωρεί τη βία σαν "κορυφαία εκδήλωση λύτρωσης για τον καταπιεζόμενο", όπως αναφέρει ο θεωρητικός Φράνς Φανόν στο πασίγνωστο έργο του "Της Γης οι κολασμένοι".