του Στρατή Μαζίδη
Απαντώ:
«Εμένα προσωπικά, που είμαι απόγονος Μικρασιατών προσφύγων από την Ατταλεία, ανθρώπων συνωστισμένων στην προκυμαία της Σμύρνης αφήνοντας τα κόκκαλα των προγόνων τους πίσω αλλά και συγγενών που το 1964 έφυγαν από την Κωνσταντινούπολη κακήν κακώς, μου κάνει ΝΤΡΟΠΗ να βγαίνει ένας σαν τα μούτρα σου και να δηλώνει Μικρασιάτης».
Και είναι διπλή ντροπή για τους Ποντίους που όσοι έχουν διαβάσει ιστορία, ξέρουν πολύ καλά τι πέρασαν όταν μέσα στη νύχτα, την ώρα του βραδινού μετά από μια κοπιαστική μέρα μπουκάραν οι τσέτες του Τοπάλ Οσμάν και αρπάζαν πατεράδες και γιους για να τους εκτοπίσουν και να τους...εκτοπίσουν.
Με καμένα σπίτια και εκκλησιές, θα ήταν τιμή αν θα ήσουν ο υπουργός που θα απέδιδε πίσω σε ένα ιδεατό σενάριο, αυτά τους χώρους στους ιστορικούς τους ιδιοκτήτες.
Οι πρόγονοί μας είτε απειλήθηκαν είτε δελεάσθηκαν να παραμείνουν αρκεί να τουρκέψουν. Αρκεί να κοιτούν προς τη Μέκκα όταν θα αλλαλάζει ο χότζας. Κι εσύ σήμερα δηλώνεις τιμή για αυτό. Δικαίωμά σου αναφαίρετο, αλλά μη δηλώνεις απόγονος εκείνων.
Απορώ πως όντας μεγαλύτερος από εμένα κι έχοντας ζήσει πιο πολύ την πρώτη εκείνη γενιά, τελικά δεν κράτησες τίποτε από όσα σου διηγήθηκαν. Απορώ πως δε σηκώνονται οι σκελετοί τους να σου πουν "Σους μπρε και αι σιχτίρ".
Πωλητικός σου λέει μετά...
Κοίτα Μιχάλη μου το χάλι σου... άντε και μοεζίνης βρε!