“Απολύσεις στο Δημόσιο”.” Έρχονται απολύσεις στο δημόσιο”. “Η τρόικα απαιτεί απολύσεις στο Δημόσιο”. Κτλ κτλ κτλ. Ο σύγχρονος Αβραάμ ήξερε ότι αν θέλει να ζήσουν τα άλλα του παιδιά έπρεπε να θυσιάσει αυτό που καθόταν, δε βοσκούσε τα πρόβατα και έπινε όμως όλο το γάλα. Ή έστω να το φέρει στα σύγκαλά του.
του Στρατή Μαζίδη
Το “απολύσεις στο δημόσιο” είναι κάτι σαν το “Χριστός ανέστη”. Όπως με το “Χρρρ” όλοι εξαφανίζονται, έτσι και με το “απ…” ξεσηκώνεται θύελλα αντιδράσεων.
Και όμως καιρός να πούμε την αλήθεια. ΝΑΙ έπρεπε να έχουν γίνει απολύσεις δημόσιο. Πόσες; Όσες χρειαζόταν για να έρθει στα ίσα της η κρατική μηχανή. Όχι τώρα, το 2009. Μόνο 3000 υπολογίζονται οι αποδεδειγμένα επίορκοι που όμως παραμένουν στη θέση τους όπως εκείνο το καλό παιδί στη Θεσσαλονίκη που με την κατηγορία για κατοχή παιδικού πορνογραφικού υλικού δίδασκε στις τάξεις και έβαζε κάμερες. Αλλά ναι, αυτός δε χρειάζεται απόλυση. Κρέμασμα χρειάζεται.
Και λόγω της εμπειρίας μου από την πόλη στην οποία διαβιώ υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που είναι αραχτοί, κάνουν άλλες δουλειές εν ώρα υπηρεσίας, δεν προσφέρουν τίποτε απολύτως αλλά ο σίγουρος μισθός πέφτει στην ώρα του.
Χώρια ορισμένες αμαρτωλές υπηρεσίες που θέσπισαν το γρηγορόσημο.
Τουλάχιστον ας διώχναμε πρώτα όλους αυτούς και μετά να βλέπαμε τι χρειάζεται και αν χρειάζεται.
Φέραμε λοιπόν την κακή τρόικα για να πει τη μαγική λέξη “απολύσεις” και όλοι να ξεσηκωθούν. Εδώ στην τοπική μας ιστοσελίδα τολμήσαμε να αναπαραγάγουμε την ιδέα άλλων δήμων για παιδικούς σταθμούς λαϊκής βάσης μπροστά στη θέα του λουκέτου και όρμησαν -όχι τυχαία- κάποιοι να μας φάνε. Κι όμως, μήπως το αντίστοιχο πείραμα των ΣΕΠ δεν είχε πετύχει; Δεν ήταν κερδοφόρο; Ποιοι είχαν αρχίσει τον εκσυγχρονισμό του στόλου των λεωφορείων;
Απολύσεις όμως δεν έγιναν. Δεν έγιναν ακόμη γιατί κάποια στιγμή όταν θα γκρεμιστούν όλα θα γίνουν και θα είναι πλέον πολλαπλάσιες, χειρότερες, σκληρότερες, ανισότερες. Και ξέρετε κάτι; Θα είναι σκληρό, θα είναι πικρό, θα είναι απάνθρωπο αλλά όπως και με τον πρέσβη των ΗΠΑ στη Λιβύη ένα δεν πρόκειται να είναι.
Άδικο.
Διότι όταν από το 1974 και εντεύθεν ΝΔ-ΠΑΣΟΚ άρχισαν να διορίζουν κόσμο και να παρέχονται παχυλά προνόμια με δανεικά μιας και παλιά εθεωρείτο υποτιμητικό να είναι κανείς δημόσιος υπάλληλος, τότε κανείς από την κρατική μηχανή δεν αντέδρασε. Ούτε το 1977, ούτε το 1979, ούτε το 1981, ούτε το 1983, ούτε το 1986, ούτε το 1989, ούτε το 1992, ούτε το 1995, ούτε το 1999, ούτε το 2002, ούτε το 2005, ούτε το 2007, ούτε το 2011 (!).
Τα στελέχη των δημοσίων υπηρεσιών που έβλεπαν τις υπηρεσίες να μπουκώνουν με γραφιάδες που δε χρειάζονταν, αντέδρασαν ποτέ; Είπαν κάποια στιγμή το φτάνει; Όχι. Είπαν το φτάνει στην ανεμελιά, πρέπει να δουλέψουμε αλλιώς κάποια στιγμή θα την πατήσουμε; Όχι.
Είπαν ότι είναι πρόκληση με 15 χρόνια δουλειάς άνευ ηλικίας οι γυναίκες να φεύγουν με σύνταξη; Είπαν τίποτε για τις πρόωρες γενικώς;
Το ίδιο το δημόσιο φρόντιζε να αποβάλει τα στοιχεία που το ζημίωναν;
Και το μπαλόνι φούσκωνε, φούσκωνε έως ότου έσκασε.
Το 2000 να είχαμε σταματήσει τις προσλήψεις και να είχαμε βάλει μια τάξη και σήμερα θα ήμασταν μια χαρά δίχως απολύσεις εκτός φυσικά των εκάστοτε επίορκων οι οποίοι θα πρέπει να απολύονται και όχι μόνο. Αλλά μάταια. Όλοι οι καλοί χωράνε. Το δε Γιαννίτση που πήγε τότε να σιγοπεί κάτι ο φουκαράς, τον εξαφάνισαν.
Ναι μπορεί να μας έχουν βάλει στο μάτι, ναι θέλουν τα πετρέλαια, ναι σε ότι επικαλεστεί κανείς, αλλά η οικονομία μας ήταν και εξακολουθεί να είναι για γέλια. Σταμάτησε να παράγει διότι παρήγαγε και απλά κατανάλωνε και αιμορραγούσε αφού πρώτα ο λαός επιβράβευσε ένα σύστημα που προβλέπει αλισβερίσι για την ψήφο.
Κάντε μια βόλτα στους ΟΤΑ. Εκεί να δείτε πάρτι. Πόσες αδερφές, τέκνα, ξαδέρφια χώθηκαν μπήκαν τρούπωσαν και βολεύτηκαν. Πόσοι δεν μπήκαν για λίγο αλλά έμειναν για πάντα. Πόσοι αλλάζουν πόσα πόστα σε λίγους μήνες αλλά πουθενά δεν καταγράφεται η αιτία.
Η κρατική μηχανή λοιπόν στράγγιζε τεράστιο ποσοστό του ΑΕΠ δίχως όμως να συνεισφέρει σε αυτό. Και αντί να περιοριστεί, αντί να περικοπεί, προτιμήθηκε να θυσιαστούν εκατοντάδες χιλιάδες του ιδιωτικού τομέα που ενώ ούτως ή άλλως δεινοπαθούσαν, έλεγαν όμως ένα δόξα τω Θεώ που έστω εργάζονταν.
Λυπάμαι αν στενοχωρώ πιθανούς φίλους αναγνώστες που εργάζονται στο δημόσιο και δεν επιθυμώ να φανεί μια πλήρης ισοπέδωση διότι δεν είναι αυτό το πνεύμα μου. Το μαγαζί όμως έμπαινε και μπαίνει μέσα. Αυτή είναι η αλήθεια. Δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι. Και το ελληνικό δημόσιο είχε 30-35 χρόνια την ευκαιρία να προσπαθήσει, να ματώσει, να παραγάγει, να δικαιώσει.
Το έκανε; Πολλοί μπορεί να αγωνίστηκαν. Δεν ήταν όμως όσοι χρειάζεται.
Και φτάνουμε στο 2009. Αν έφευγαν οι διαπιστωμένοι επίορκοι, οι ύποπτοι τεμπέληδες και λουφαδόροι και ίσως μερικές χιλιάδες ακόμη, θα είχαμε καθαρίσει δίχως περικοπές, δίχως τίποτε. Και αυτά τα αθώα θύματα, τα 20.000; τα 30.000; πιο εύκολα θα μπορούσε να τα στηρίξει το περιβάλλον τους μέχρι να ενταχθούν ξανά στη αγορά, μα κυρίως να τους παρέξει κίνητρα η πολιτεία να καταπιαστούν με κάτι άλλο και να προοδεύσουν πάνω σε αυτό.
Αντ’ αυτού εφηύραμε την εφεδρεία που οδήγησε πολλά άξια στελέχη να αποχωρήσουν μπροστά στη θέα της αφήνοντας σημαντικά κενά πίσω τους και τη μη έγκριση συμβασιούχων σε πόστα που αν δεν υπάρξει προσωπικό π.χ. παιδικοί σταθμοί, τότε η κοινωνική πολιτική θα παραλύσει. Δηλαδή με λίγα λόγια ότι δούλευε στο δημόσιο το διαλύσαμε με τα ημίμετρα. Διότι μπορεί όπως αρκετοί λένε να έχουμε λιγότερους υπαλλήλους σε σχέση με άλλες χώρες, έχουμε όμως πολύ χειρότερη κατανομή τους. Έχουμε γραφιάδες, δεν έχουμε νοσηλεύτριες. Έχουμε πίσω από το γκισέ, δεν έχουμε οδοκαθαριστές κ.ο.κ.
Πλέον πολύ φοβάμαι ότι θα πάμε αργά ή γρήγορα σε θύελλα απολύσεων που ούτε καν φανταζόμαστε και η οποία αν εξεταστεί με τις επικρατούσες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες δε θα αποδώσουν ούτε το 1/10 αυτών που θα απέδιδαν αν είχαν γίνει στην ώρα τους σωστά και περιορισμένα.
Αργά ή γρήγορα λοιπόν ο Αβραάμ θα σφάξει όλα του τα παιδιά. Ύστερα μπορεί να καρφώσει το μαχαίρι στον εαυτό του.