Καταβάλλει προσπάθεια να αποκαταστήσει την ενότητα του είναι του.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Δεν είναι ένας απόκληρος χαμένος μέσα στο Μηδέν, αλλά μια προσωπικότητα που ζει και ενεργεί μέσα στο παραλήρημά της. Η ιδέα μάλιστα ότι το παραλήρημα αποτελεί μια αντίδραση δεν είναι νέα. Είναι τόσο παλαιά, όσο και οι αρχές του προσανατολισμού της ψυχοπαθολογίας σε δυναμικά και όχι στατικά και οργανικά δεδομένα.
Πρόθεση του γράφοντος δεν είναι να εξετάσει τι ωθεί τον ψυχασθενή να ολισθαίνει στο παραλήρημα ανοησιών, ούτε να αναζητήσει το μηχανισμό που επιτρέπει στο σχιζοφρενοφόρο υποκείμενο να βιώνει την πραγματικότητα μέσα από μια διαφορετική διάσταση. Αυτό ανήκει στη δικαιοδοσία των ψυχιάτρων. Πρόθεση του γράφοντος, ωστόσο, είναι να εντοπίσει το "αντάμωμα" της ψυχασθένειας με την πολιτική. Και η αλήθεια είναι ότι γι' αυτή τη διαπίστωση δεν χρειάζεται να καταβληθεί ιδιαίτερη προσπάθεια...
Τα συμπτώματα της ψυχασθενικής και ψυχονευρωτικής αντίδρασης στο χώρο της πολιτικής συχνά είναι έκδηλα, όσο κι αν ταυτίζονται και συγχέονται με την παρουσία και της απροσχημάτιστης πολιτικής υποκρισίας, στα όρια μάλιστα της χυδαιολογίας από πολιτικούς, με νανοειδές πολιτικό ανάστημα, αλλά γιγαντιαίο θράσος, όπως για παράδειγμα ο επιζητών τη....δόξα της πολιτικής δια των απολύσεων ιατρών και ιατρικού προσωπικού στο χώρο της Υγείας, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον Αδωνι Γεωργιάδη. Αυτή την "καρικατούρα" του πολιτικού συστήματος, που αποτελεί την έσχατη απόληξη της πολιτικής ντεκατέτσιας του τόπου.
Και δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση "εξυπνάδα" μια τέτοια ανάρμοστη συμπεριφορά εκ μέρους πολιτικών που κατέχουν και υπουργικούς θώκους. Πολύ περισσότερο όταν η πολιτική σκοπιμότητα εναγκαλισμένη με τη χυδαιότητα και τη γελοιότητα διαμορφώνουν ένα προσωπικό "ύφος". Αντιθέτως, αποτελεί σοβαρό σύμπτωμα σαφώς αντικοινωνικό, αντιπνευματικό και παρακμιακό. Οι πολιτικοί με αυτό το "ύφος" κακοποιούν την έννοια της πολιτικής. Οι ισχυρές δε δόσεις ασχήμιας στην πολιτική, νοσηρότητας, θολούρας, αποχαλίνωσης και σύγχυσης, φτήνειας και κακογουστιάς, συμπλέκονται και τελικά διαμορφώνουν το βρώμκο, το κακόγουστο, το ποταπό περιεχόμενο της πολιτικής...
Μόνο ο ίδιος ο πολίτης, ο επαρκής, ο ώριμος και με γερά αισθητικά εφόδια και αξιολογικά κριτήρια, μπορεί να καταλάβει αν τέτοιου είδους πολιτικές αντιδράσεις υπηρετούν την πολιτική ή την κακοποιούν βάναυσα. Η συνειδητή "εκπόρνευση" της πολιτικής, ιδίως τα τελευταία χρόνια, έχει προσλάβει απειλητικές διαστάσεις. Η πολιτική σύγχυση και ο πολιτικός αμοραλισμός στις παρυφές του παραλογισμού, έχουν διαστρέψει τις αισθητικές αντιλήψεις πολλών πολιτών και έχουν διαφθείρει μεγάλο μέρος των κοινωνικών ομάδων.
Το αποτέλεσμα; Οι πολιτικοί αυτού του "προσωπικού ύφους", όσο περνάει ο καιρός, γίνονται ολοένα και θρασύτεροι. Οχι μόνο αρνούνται τις κατηγορίες που τους απευθύνουν, αλλά και στο όνομα του "πατριωτισμού", της "σωτηρίας" του λαού, της πολιτικής ιδαιτερότητας και πρωτοτυπίας, ακόμη και της δήθεν προοδευτικότητας, ανταποδίδουν τις επικρίσεις με βωμολοχία και βιιαιότητα, έστω κι αν η όλη τους αντιδραση υπερβαίνει τα όρια της γελοιότητας.
Τις "καρικατούρες" της πολιτικής παρασύρει συνήθως η ευκολία και τις αποτελειώνει η πολυμέρεια και η αχαλίνωτη φιλοδοξία. Παρουσιάζουν μια ανεξήγητη ανυπομονησία. Δείχνουν αποροκάλυπτα τι επιζητούν από την πολιτική, που γι' αυτούς δεν είναι ένα μέσο έκφρασης, κοινωνικής προσφοράς και λύτρωσης ίσως, αλλά μόνο ένα μέσο επιβολής και αυτοπροβολής. Οι "καρικατούρες" αυτές της πολιτικής έχουν στις αντιδράσεις τους κάτι το ζωώδες, κάτι το διαστροφικά υπερβολικό. Και εκχυδαίζουν, βρωμίζουν και κουρελιάζουν κάθε πτυχή της πολιτικής δημοκρατίας. Η συνείδησή τους δεν τους λέει ότι είμαστε, και είμαστε η συνισταμένη των πράξεων της ημέρας, του χρόνου και της ζωής.
Συνιστούν αναμφίβολα το "δράμα" της πολιτικής ιστορίας, το οποίο "ξετυλίγεται" μπροστά στον γελώντα λαό. Στη δημόσια πλατεία γεμάτη από ένα πλήθος που αρέσκεται να γελάει, αλλά τελικά εθίζεται στη γελοιότητα. Ετσι το "πραγματικό" πεθαίνει από τη γελοιότητα. Πρόκειται για την πολιτική γελοιότητα ως αποτέλεσμα πολιτικών προσώπων με πρόβλημα ψυχοφυσιολογικής ισορροπίας, που προιόντος του χρόνου "πυκνώνουν" τις γραμμές της σχιζοφρενικής πραγματικότητας της πολιτικής. Και η σχιζοφρένεια κατά κανόνα είναι βίαιη.
Πως όμως αντιμετωπίζονται οι "σχιζοφρενείς" της πολιτικής και εκ των πραγμάτων η "βία" που απορρέει από τις αντιδράσεις τους; Γιατί κάθε βία οποιασδήποτε μορφής, απ' οπουδήποτε κι αν προέρχεται, μας είναι μισητή. Πέραν της συμβολής των ψυχιάτρων, μόνο με την Ιερή Συμμαχία των ελεύθερων πνευμάτων μπορεί να συσταθεί η αληθινή αντίδραση της Ελεύθερης Σκέψης, συμπαγής στην αλληλεγγύη της, αδιάλυτη στους εθνικούς της σκοπούς, μονολιθική στην εκδήλωση της αποστροφής της εναντίον της βίας των ψυχασθενών και σχιζοφρενών της πολιτικής.
Ο παραμερισμός ή υποτίμηση του ρόλου της θέλησης των πολιτών, επίσης, στην εξέλιξη της κοινωνίας, ανήκει στην νηπιακή ηλικία της ματεριαλιστικής κοινωνιολογίας. Και πρέπει να ληφθεί υπόψην. Αναντίρρητα, όταν η θέληση του πολίτη εκδηλωθεί κατά τρόπο ριζικά αντίρροπο πρός τη "φυσική" πορεία της σχιζοφρενικής πολιτικής, δημιουργούνται οι κρίσεις των καθεστώτων, που επιφανειακά παρέχουν την εντύπωση της σταθερότητας και της ισορρόπησης των κοινωνικών αντιθέσεων...