Αγωνιστές στη διαδρομή των αιώνων, πολιτικοί ολκής και ρήτορες, φιλόσοφοι και ποιητές, άνθρωποι του πνεύματος και πρωτοπόροι της επιστήμης, οι οποίοι όλοι μαζί υφαίνουν έναν ιστό που συνέχει ακόμη την κοινωνική πραγματικότητα, της δίνει υπόσταση μέσα στον ιστορικό χρόνο.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Ολες αυτές οι ιστορικές μορφές του Ελληνισμού συγκροτούν το μεγάλο "φάρο", που μας δείχνει το δρόμο για τη πραγματική σωτηρία της χώρας. Κι όχι για τη "σωτηρία" που ευαγγελίζονται οι αυτόκλητοι "εθνοσωτήρες" μας. Ολοι αυτοί που μόλις χθές, αλλά και σήμερα με προεξάρχοντα τον πρωθυπουργό στο Βερολίνο, "πανηγυρίζουν" για τον προυπολογισμό, που προβλέπει "πρωτογενές πλεόνασμα" και "ανάπτυξη". Ενας προυπολογισμός των αλχημικών μίξεων και των δυσβάστακτων φόρων, που ήδη επισήμως αμφισβητείται από τις Βρυξέλλες. Και ένα πρωτογενές πλέονασμα από την οικονομική αφαίμαξη των μισθωτών και των συνταξιούχων. Με τους μεγαλοεπιχειρηματίες της διαπλοκής να φοροδιαφεύγουν και τους "εργολάβους" της πολιτικής να εξαπατούν το λαό και να επιδίδονται σε αθροίσματα θράσους και πρόκλησης της νοημοσύνης του...
Αν οι Ελληνες δεν δρασκελίσουμε τα "πτώματα" των κομμάτων και των ψευδοιδεολογιών, αν δεν απεγκλωβιστούμε από τα πολιτικά εκβιαστικά διλήμματα, από τον ηθελημένο στραβισμό του πρόσκαιρου βολέματος και τις κομματικές καιροσκοπίες, με την πανταχόθεν ερήμωση και την αδυναμία ανοίγματος ζωτικών δρόμων για ζώνες επιρροής στην Ευρώπη, θα γίνουμε θεατές του δράματος των τετελεσμένων.
Αν οι Ελληνες δεν επιστρέψουμε στον προβληματισμό και στην αποστασιοποίηση, αν δεν μπούμε κάτω από τη φλούδα των φαινομένων και να αντιληφθούμε τις πολλαπλές συναρτήσεις του γίγνεσθαι, αν δεν αποκτήσουμε μια ώριμη εποπτεία και καθολική θεώρηση των πραγμάτων, όπου αδογμάτιστα ερμηνεύεται το σύνθετο "φαινόμενο" της πολιτικής ζωής, θα γίνουμε θεατές της τραγωδίας της κοινωνίας.
Αν οι Ελληνες δεν γίνουμε "στρατιώτες" στην επιδίωξη κάποιου βάθους και κάποιου ορίζοντος, απ' όπου ανασύρονται ή προβάλλονται αλήθειες, τότε με τόσες "σαρκοβόρες" πολιτικές σειρήνες πάμε χαμένοι. Και παραδομένοι στην Κίρκη της εξουσίας, θα εξακολουθήσουμε να νομίζουμε λοτι συλλογιζόμαστε. Κι ενώ θα είμαστε "τυφλοί", θα κάνουμε τους...ανοιχτομάτηδες!
Αν οι Ελληνες συνεχίσουμε να στεκόμαστε "μακάριοι" μπροστά στο ίδιο το εθνικό μας δράμα, στο "μονοπώλιο" της πολιτικής επιπολαι'οτητας και ανικανότητας, με τους κυβερνώντες να αυτοσυγχαίρονται για ανύπαρκτα επιτεύγματα, με την έννοια του κράτους να ευτελίζεται και με τις αποφάσεις της εύθραστης κυβερνητικής πλειοψηφίας να προσλαμβάνουν χαρακτήρα επίσημου βιασμού του Δικαίου, ενώ ταυτόχρονα να σπάνε το συμβατικό δεσμό της κοινωνίας, θα γίνουμε παίγνια μιας πελώριας αυταπάτης.
Η Ελλάδα κατάντησε ένας τόπος, στον οποίο καλλιεργούνται ο πενυματικός και ψυχικός υποσιτισμός και το πολιτικό ψέμα. Με το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής σκέψης να κάμπτεται από το βάρος των αναγκών και των εφήμερων επιδιώξεων, χωρίς βάθος προοπτικής, χωρίς αξίες και χωρίς προορισμό. Από το σημείο τούτο αρχίζει, θαρρώ, η μεγάλη δυστυχία της κοινωνίας. Μαραίνεται και πεθαίνει η κοινωνία στην περίπτυξη της δουλείας των δανειστών.
Σ' αυτή τη χώρα υπάρχει εδραιωμένο ως καθεστώς κάτι το αναυθεντικό, μια καπηλεία τόσο αφομοιωμένη που να μην γίνεται ασθητή. Ζούμε την πολιτική φρενίτιδα. Ο πολιτικός προσανατολισμός δεν ξεκινάει από μια εσωτερική ανάγκη. Επινοείται για να εξαργυρωθεί. Ζούμε την πτώχευση σ' όλα τα επίπεδα καταμεσίς στην ανερμάτιστη πολιτική αφθονία. Εχουμε εθιστεί να συναλλασσόμαστε με κάλπικες αξίες. Και απορούμε ύστερα για τα συμβαίνοντα. Και καταφεύγουμε σε λύσεις απελπισίας. Ομως οι "λύσεις απελπισίας", δεν είναι λύσεις. Είναι καταργήσεις βίαιες των προβλημάτων, περίπου ισοδύναμες με εθνική αυτοκτονία.
Με τους κυβερνώντες, χωρίς να σέβονται το πρωτείο των ελεύθερων συνειδήσεων μιας ελεύθερης κοινωνίας, χωρίς να κάμπτονται από την οδύνη της εποχής, συμβιβασμένοι με τον πολιτικό μηδενισμό, να κραυγάζουν " Ορτσα τα πάνια, πάμε για ανάπτυξη ολοταχώς" Και με τους Ελληνες να γινόμαστε ιδανικοί αυτόχειρες ταξιδεύοντας ήδη στην ουτοπία χωρίς να προβλέπεται επιστροφή!.