Του Στέλιου Συρμόγλου
Ολα δηλαδή τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός σάπιου πολιτικού συστήματος, η παθογένεια του οποίου έφερε το λαό και τον τόπο ως τα έσχατα όρια...
Η καθεστωτική νοοτροπία θέλει ό,τι συνήθως δεν θέλει ο λαός. Και σε περιπτώσεις σκοταδισμού των συνειδήσεων από την επαναλαμβανόμενη και επιδέξια προπαγάνδα του "καθεστώτος", που προσδένεται στην εξουσία ενσπείροντας φοβία και ανασφάλεια στη κοινωνία, με αποτέλεσμα να καταργεί αντιφυσιολογικά το νόμο της πολιτικής του φθοράς, ο λαός καταντά να ανέχεται ό,τι λογικά και συναισθηματικά του είναι ξένο και ενίοτε μισητό. Το συμπέρασμα τούτο γίνεται η προυπόθεση ενός αξιώματος που διαθέτει αφ' εαυτού όλη την απαιτούμενη αποδεικτική δύναμη, για να μην χρειάζεται κανενός είδους άλλη επιχειρηματολογία. Ποιος θα βγεί "κερδισμένος" από το αποτέλεσμα της σημερινής ψηφοφορίας, δεν έχει καμία σημασία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι πομφολυγώδεις εκτιμήσεις και αναλύσεις απαίδευτων και εν πολλοίς "στρατευμένων" δημοσιογράφων, πολιτικών αναλυτών και διαδρομιστών των κομματικών γραφείων, θα γεμίσουν τα ενημερωτικά υποτίθεται τηλεοπτικά δελτία, για ένα με δύο 24ωρα, αλλά μόνο θυμιδία ή και ηχηρό γέλιο θα προκαλούν και για τους σκεπτόμενους του τόπου τούτου, μόνο θλίψη και αηδία!..
Τίποτα δεν αλλάζει. Επρόκειτο για ένα τριήμερο αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης και "δικαίωσης" της πολιτικής βλακείας και γελοιότητας, για μια ακόμη φορά. Αλλωστε, στη διάρκεια της τριήμερης κοινοβουλευτικής διαδικασίας, όσοι βουλευτές ανέλαβαν το "ρόλο" του ομιλητή απευθυνόταν σε άδεια έδρανα, με πέντε έως δέκα συναδέλφους τους να βρίσκονται στην αίθουσα. Βασικά, τους άκουγαν συγγενικά τους πρόσωπα, και συνεργάτες, με τους τελευταίους να καταγράφουν σε βίντεο το 10λεπτο της ομιλίας του βουλευτή...
Αυτή είναι η "σοβαρότητα" του πολιτικού συστήματος. Οπως και η "σοβαρότητα" της πρότασης δυσπιστίας του Αλέξη Τσίπρα, που την κατέθεσε με τη σπασμωδικότητα του "πρωτάρη" και την αρτηριοσκληρωτική αντίληψη του "απόμαχου" της πολιτικής ταυτόχρονα... Τίποτα δεν αλλάζει με το αποτέλεσμα της μεταμεσονύχτιας ψηφο- φορίας, αν εξαιρέσουμε τις άναρθρες κραυγές των αντιμαχόμενων πλευρών από τα τηλεοπτικά παράθυρα της δημοσιογραφικής αθλιότητας. Και κάθε μέρα που θα περνά, οι πολίτες χωρίς κανένα αποκούμπι σε ιδέες, σ' ένα παρόν παρακμής, με επιβαρυντικό στοιχείο την κόπωση από τις άσκοπες πολιτικές και ιδεολογικές περιπλανήσεις τους, θα τειχίζουν την αγωνία τους με μόνωση στεγανή.
Φοβούμαι ότι για μεγάλο διάστημα δεχόμαστε ως πολίτες, τον ακρωτηριασμό των ελευθεριών μας και των δικαιωμάτων μας, χωρίς καμία σχεδόν αντίδραση. Και ευτυχώς αυτή η ελληνική "μη αντίδραση" δεν είχε τις "αναπόφευκτες προεκτάσεις" της σ' άλλους ευρωπαικούς λαούς με προβλήματα περίπου παρόμοια με τα δικά μας. Αντιθέτως, στην Ιταλία, στη Ισπανία, στην Πορτογαλία, παλαιότερα στην ιρλανδιά και Ισλανδία, επικράτησε και επικρατεί η λογική της αντίδρασης, με τη μαχόμενη λαική συνείδηση να αποτρέπει ή να απομειώνει τις ολέθριες επιδράσεις των μνημονίων και τον εθνικό εξευτελισμό.
Και μόλις χθές στη Βαλένθια της Ισπανίας, όπου ανακοινώθηκε η διακοπή λειτουργίας της δημόσιας τηλεόρασης στην περιοχή, οι πολίτες ξεχύθηκαν στους δρόμους της πόλης κατά εκατοντάδες χιλιάδες, για να καταδείξουν δυναμικά την αντίδρασή τους. Και δεν ήταν η πρώτη φορά που οδήγησαν την κυβέρνηση στην απελπισία... Εμείς δεχόμαστε κάθε "προσκρούστεια σχηματικότητα των κυβερνώντων, οι οποίοι με το "πρόσχημα" της τρόικας , αποδεικνύουν τον αβδηριτισμό τους και συνάμα την...ικανοτητά τους να συμπλέουν με ανομολόγητα συμφέροντα ή να καλύπτουν πολιτικά σκάνδαλα του παρελθόντος. Δεχόμαστε με παθητική ανοχή την απαλλοτρίωση των ατομικών ελευθεριών από τους κυβερνητικούς ολοκληρωτισμούς.
Οι σποραδικές και ανεκδήλωτες τάσεις αντίδρασεις, δεν αξιώνουν ιδιαίτερο κεφάλαιο σοβαρότητας της ελληνικής κοινωνίας.. Η αδράνεια και η αδιαφορία κοινωνικών ομάδων που δεν έχουν υποστεί τόσο τις συνέπειες των μνημονίων, αλλά και των άλλων που έχουν εξαθλιωθεί, συνθέτουν ένα ψυχολογικό κλίμα που επιτρέπει να σημειώνονται οι κυβερνητικές επιβολές και τα "πραξικοπήματα" των κυβερνώντων κατά της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Το φυγόμαχο πνεύμα μας ενδυναμώνει την κυβερνητική αυθαιρεσία. Ας το ομολογήσουμε με χρήσιμη ειλικρίνεια: Δεν μας ήρθε σαν απροσδόκητος κεραυνός. Πιστέψαμε για μια ακόμη φορά με πολλή αφέλεια πως χρειαζόταν η δοκιμασία της τρόικας, για να νοιώσει το καρκωμένο εθνικό σώμα το βάρος του λακτίσματος για να ξυπνήσει. Του ακούσαμε άπειρες φορές από τους δημοσιογράφους και τους "επιλεγμένους" πολιτικούς ή μη προσκεκλημένους τους στα τηλεοπτικά πάνελ.
Για όσους από εμάς πιστέψαμε σ' αυτή τη λογική της αναγκαιότητας της τρόικας, ξεχνούσαμε κάτι ουσιώδες: Υστερα από τους πρώτους μήνες της μάταιης αναμονής ήρθαν οι μήνες της σταθεροποίησης της κυβερνητικής αυθαιρεσίας και αυταρχικότητας, υπό την ομπρέλλα της τρόικας πάντα. Με το πνεύμα μας να μην έχει πλέον τον αιφνιδιασμό της έκπληξης. Και συνηθίσαμε στην ιδέα ότι μπορούμε να ζούμε με λιγότερα, υποταγμένοι στις αξιώσεις των δανειστών μας και προσβλέποντας στις υποσχέσεις και εκτιμήσεις των κυβερνώντων, έστω και ευαπόδεικτα βλακώδεις. Τι δεν καταλαβαίνουμε σε τούτο τον τόπο, όπου οι μαγικές λέξεις "ελευθερία" και "εθνική αξιοπρέπεια" έχουν χάσει με μιας όλο το βαθύ και το άρτιο περιεχόμενό τους; Πότε θα το καταλάβουμε, χωρίς προσχηματικές δικαιολογίες, ότι η αντίδρασή μας θα είναι μια νίκη της ελευθερίας στην ολοκληρωτική της έκφραση;
Οι εύγλωττες φωτογραφίες και τα τηλεοπτικά πλάνα από τους μαχόμενους πολίτες της Βαλένθια, δεν μας λένε τίποτα; Δεν φτερώνουν την επιθυμία της ψυχής μας; Θα μείνουμε με τα προσχήματα, που είναι μόνο προσχήματα που φενακίζουν το διανοητικό μηχανισμό μας να προσδέχεται τα κορυφαία γεγονότα του εθνικού βίου; Με όλες εκείνες τις ψευδοαισθητικές προφάσεις για το "πως" και με "ποιους", με το "αν δεν..." και το "κι αν;.." , που δικαιολογούν πάντοτε την ανάπηρη θέλησή μας και το ράθυμο πνεύμα μας , μέσα στις καταιγίδες των γεγονότων;