του Στρατή Μαζίδη
Ας ξεκινήσουμε από τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά. Η πρόταση μομφής για αυτόν ήταν κάτι σαν διασφάλιση του επόμενου εξαμήνου, και όχι πολιτικό δώρο όπως πολλοί υποστηρίζουν. Μπορεί όλοι να έχουν εστιάσει στον Αλέξη Τσίπρα πλην όμως ο κυβερνητικός συνασπισμός μέτρησε 153 χθες αντί για 155.
Όσο κι αν η κα Τζάκρη άνηκε στο ΠΑΣΟΚ, όλοι συμφωνούμε πως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι το ίδιο πράγμα με άλλο χρώμα. Είναι λοιπόν μια ψήφος λιγότερη στις επόμενες ζόρικες ψηφοφορίες που θα ακολουθήσουν όπως ο προϋπολογισμός, οριζόντια μέτρα κτλ.
Και βέβαια ας μη μας διαφεύγει ότι ο Νικήτας Κακλαμάνης χθες δεν ήταν στη Βούλη, ο οποίος διαρκώς διαφοροποιείται το τελευταίο διάστημα. Το ότι πέρασε διπλωματικά η όλη υπόθεση, δε σημαίνει πως πρέπει να αγνοηθεί ως γεγονός.
Ο πρωθυπουργός λοιπόν βγήκε σίγουρα τραυματισμένος, το αν είναι κερδισμένος θα φανεί από το αν το ροκάνισμα συνεχιστεί παρακάτω. Μετρούσε κάτι παραπάνω από 170 και τώρα είναι στο 153 με 154.
Ο κος Τσίπρας καιρό τώρα δεχόταν κατηγορίες ότι δεν ξεσηκώνει το λαό και δε λαμβάνει πρωτοβουλίες. Αλλά και που τις έλαβε; Τι πέτυχε. Η μια ακόμη αιμοραγία στο σώμα της κυβερνητικής πλειοψηφίας αποτελεί σαφώς λιθαράκι στην ανατροπή της αλλά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ξέρει πολύ καλά πως ένα 145-153 και ουσιαστικά 147-153 θα είχε πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα από το χθεσινό αποτέλεσμα.
Ήταν όμως υποχρεωμένος να πάρει τα ρίσκα του στηριζόμενος πιθανολογώ στη βοήθεια και της ΔΗΜΑΡ. Δεν υπολόγισε όμως πως το πολιτικό αυτό μέχρι πρότινος δεκανίκι της τρόικας θα βλέπει τη βουλή μόνο με τηλεσκόπιο και για αυτό επέλεξε την ασφαλή λύση της αποχής μέσα από μια κάποια δικαιολογία.
Επίσης ο κος Τσίπρας κάλεσε το λαό να ξεσηκωθεί. Μπορεί και να πόνταρε σε αυτό. Π.χ. μια λαοθάλασσα όπως το καλοκαίρι του 2011 ίσως δημιουργούσε άλλα δεδομένα σε βουλευτές που μπορεί μέσα τους χθες να είχαν δεύτερες σκέψεις. Όμως ο λαός δεν πήγε και ο Αλέξης Τσίπρας δέχθηκε την καζούρα του πρωθυπουργού. Και είναι πραγματικά ταπεινωτικό κι εδώ σαν άνθρωπος κατανοώ απόλυτα τον αρχηγό της αντιπολίτευσης ο λαός με την απουσία του να παίρνει το μέρος αυτού που του ρουφά το αίμα και αυτός με όπλο τον απόντα να σε εργάζεται. Πάρα ταύτα ο κος Τσίπρας θα πρέπει να αναρωτηθεί γιατί δεν εμπνέει από τις 6/5/2012 και μετά, διότι ποιος αμφιβάλλει πως αν στη θέση ήταν πχ ο Ανδρέας έξω από τη Βουλή θα είχε μαζευτεί όλη η Ελλάδα; Ίσως στις πρόσφατες δηλώσεις του Μανώλη Γλέζου να εντοπίσει στοιχεία που να εξηγούν τη χθεσινή εικόνα. Ίσως στις δεύτερες σκέψεις των πολλών για τις θέσεις στα εθνικά θέματα και τη λαθρομετανάστευση να βρει μερικά επιπλέον.
Ο χρόνος για τον κο Σαμαρά μετρά αντίστροφα παρά τη μικρή παράταση που έλαβε. Το ίδιο ισχύει και για τον κο Τσίπρα που καλείται να βρει το σχέδιο και να το παρουσιάσει.