Του Στέλιου Συρμόγλου
Χθές έγινε γνωστό το "μεγαλοφυιές" σχέδιο υπουργικής απόφασης για τον περιορισμό της αιθαλομίχλης στον Αττικό ουρανό από την "αλόγιστη" καύση καυσοξύλων στα τζάκια και τις σόμπες, με την...αστυνόμευση των καμινάδων! Σήμερα είχαμε την επιτομή της πολιτικής βλακείας και γελοιότητας να συμπορεύεται με τον κυβερνητικό αυταρχισμό. Το τυραννικό πρόσωπο της κυβέρνησης των αθλίων "αφτιασίδωτο" και με κυνική αναίδεια εμφανίστηκε τα ξημερώματα να "εφαρμόζει τον νόμο", με την βίαιη εκκένωση του ραδιομεγάρου της ΕΡΤ, για την κορύφωση του δράματος της δημοκρατίας, που από το αρχικό "μαύρο" στην ΕΡΤ συνεχίστηκε με τη δημιουργία του εξαμβλωματικού νέου φορέα της ΔΤ, όπου έγινε καταφύγιο ημετέρων και αυλοκολάκων της κυβερνητικής αθλιότητας. Η εντολή εφόδου των ΜΑΤ στο ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής έγινε κατόπιν εντολής του Αντώνη Σαμαρά εν γνώσει βέβαια του κυβερνητικού του εταίρου Βαγγέλη Βενιζέλου, κατά δήλωση του ανερμάτιστου κυβερνητικού εκπροσώπου Σίμου Κεδίκογλου. Και οι τρείς τους είναι ανίκανοι να αντιληφθούν ότι η δημοκρατία δεν ζει με φανατισμό, αυταρχικότητα και θύματα. Η δημοκρατία δεν φανατίζει, δεν παραπλανεί τους πολίτες. Είναι πράξη ελεύθερη και αβίαστη. Και ανήκει πλέον στη δικαιοδοσία της ψυχοπαθολογίας η αιτιολόγηση της κυβερνητικής συμπεριφοράς, σχεδόν στο σύνολό της. Η δε ανισορροπία και η αγωνία για την απώλεια της εξουσίας καθρεπτίζονται στο βλέμμα του Αντώνη Σαμαρά, γεμάτες δόλια συλλογή και συγκρατημένο χαμόγελο, που σβήνει μέσα σε μια αδιόρατη οργή και ελεγχόμενο υβριστικό πείσμα... Τελικά η γελοιότητα είναι το τυπικό γνώρισμα αυτής της κυβέρνησης των Ταρτούφων, σ' αυτούς τους σκυθρωπούς καιρούς που ζούμε. Και βιώνουμε την πρόοδο της γελοιότητας συζευγμένη με την πολιτική βλακεία, την αυταρχικότητα, αλλά και την αυταπάτη μας. Κι αυτή η "πρόοδος" ξεστρακίζει από την αληθινή της κατεύθυνση και γίνεται όπλο καταστροφής και του πολίτη και των έργων του. Γίνεται δηλαδή η αρνητική όψη της ίδιας της έννοιάς της. Προχθές, χθές, σήμερα, όλους τους τελευταίους μήνες, η κυβερνητική γελοιότητα έφτασε στην ιδανική της τελείωση. Η δε αυταπάτη μας εξελίχθηκε στο δραστικότερο συντελεστή του αποπνιγμού της ατομικής αξιοπρέπειας και των λειψάνων ακόμη της ελευθερίας, που μας κληροδότησαν οι επίμονοι αγώνες των προγόνων μας. Οι λέξεις και οι έννοιες, έχουν αληθινά φθαρεί.
Χρειάζεται γενναία κοινωνική αφύπνιση, για να τους ξαναδώσει τη στιλπνότητα και την ακεραιότητα που είχαν, όταν χρησίμευαν για να εκφράσουν τις αντίστοιχες ιδέες της ελευθερίας, της ατομικής και εθνικής αξιοπρέπειας, της δημοκρατίας. Πως θα αντιδράσουμε σε τούτη την αδυσώπητη και αποπνικτική πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα, που τείνει να αποκτήσει χαρακτηριστικά του Μεσαίωνα; Οχι βέβαια με τον άκρατο και απόλυτο υποκειμενισμό, που κηρύττει το δόγμα της ατομικής πλεύσης στην αέναη κίνησή της, σαν το μόνο ακέραιο μέγεθος για τον πολίτη.
Μόνο αν ακούσουμε τη φωνή από τα έγκατα της συνείδησής μας, από την οποία προβάλλει το ιδιότυπο ιδανικό της ελευθερίας. Μόνο με την απολύτρωσή μας από τον καταναγκασμό των κομματικών συμβόλων και των βασανιστικών πολιτικών αντιφάσεων, των συμβατικών επιταγών, μπορούμε να πετύχουμε την πλήρωση του αιτήματος της ελευθερίας και της πραγματικής δημοκρατίας.
Γιατί η ελευθερία είναι υφασμένη από διαδοχικούς αγώνες και διαδοχικές αναβιώσεις αξιών. Δεν είναι μια έννοια τελματωμένη στο υδροχαρές πλαίσιο του πολιτικού οπορτουνισμού και τυχοδιωκτισμού. Κάθε προσπάθεια υποταγής σε κατευθυντήριες γραμμές με αφετηρία τους το φόβο, μετατρέπεται προοδευτικά για την κοινωνία σε μια πράξη απόγνωσης, ανελευθερίας και προδοσίας.
Ο αγώνας και η αγωνία του ενεργού πολίτη έχει ένα επικεντρικό στόχο: Την αφύπνιση του αισθήματος ευθύνης. Της ευθύνης απέναντι του εαυτού του πρώτιστα. Απέναντι των συνόλων της κοινωνίας. Και είναι αδιάλλακτος εχθρός κάθε υποταγής της ατομικής τούτης ευθύνης στην αυθαιρεσία της εξουσίας, που συνήθως επικαλείται τον Νόμο, για να επιβάλλει με αυταρχικές μεθόδους τις θελήσεις αυτών που πάντα ή σχεδόν πάντα εκπροσωπεί. Και επικαλείται την νομιμότητα, όταν η ίδια την έχει ποδοπατήσει παντοιοτρόπως με αποφάσεις και πράξεις.
Με την ατομική ευθύνη εξασφαλίζεται η συλλογική ελευθερία και αξιοπρέπεια. Διαφορετικά αποδεχόμαστε ένα ιδιότυπο περίγραμμα, στην πιο ειδεχθή μορφή του μάλιστα, αυτό της οργανωμένης δουλείας. Κι αυτό που παρατηρούμε σ' αυτούς τους εφιαλτικούς καιρούς είναι ότι ανάμεσα στην ατομική ευθύνη και στην κοινωνική ευθύνη, υπάρχει χάσμα βαθύτατο. Απουσιάζει ο "συνέχων δεσμός". Ενα αναντίρρητο γεγονός που εκμεταλλεύονται αρκούντως οι φρενοβλαβείς της εξουσίας...