Οχι με προσπάθεια γαλήνης. Nα ευνουχίζει την ένταση της θέλησης, χαλαρώνει το πάθος. Να σκεφτούμε το πνεύμα και το ρόλο του ελεύθερου πνεύματος με τη γόνιμη ταραχή της συνείδησης.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Παρακολουθώντας κανείς την πολιτική επικαιρότητα και τις αντιδράσεις των κυβερνώντων, αλλά και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, διαπιστώνει την απομάκρυνση από τα μεγάλα θέματα της εθνικής ζωής. Μια απομάκρυνση που διευκολύνει την κατίσχυση τάσεων και ροπών, που συχνότατα καταλήγουν στη δέσμευση των ατομικών ελευθεριών. Ετσι διευκολύνεται η μονοπώληση της ελευθερίας υπέρ ομάδας ατόμων, που ενεργούν εν ονόματι του εθνικού συνόλου, υπηρετώντας απαρέγκλιτα εγωιστικά ή αποκλειστικά της τάξης τους συμφέροντα.
Οπότε οι πολλοί γίνονται ουραγοί των εγωιστικών διαθέσεων των ολίγων και καταλήγουν, με τη σιωπηρή ανοχή τους, ακούσιοι συνυπεύθυνοι των λύσεων που επιχειρούνται σε βάρος του εθνικού συνόλου. Γίνονται με άλλες λέξεις συνένοχοι στο έργο της κατάλυσης της κοινωνίας και της δημοκρατίας. Η δημοκρατία μπορεί να θεωρηθεί ταυτόσημη με την έννοια της κοινωνικής προόδου και της ομαλής εξέλιξης των κοινωνικών αντιθέσεων, που προωθούν πάντοτε την πρόδο τούτη πρός ένα ανώτερο ιδεώδες της δικαιοσύνης και της εσωτερικής ευρυθμίας.
Βιώνουμε καθημερινά τις δραματικές συνέπειες της πολιτικής υποκρισίας και της οσφυοκαμψίας των κυβερνώντων. Ολων αυτών των πολιτικών με την εύκαμπτη σπονδυλική στήλη, έτοιμοι ανά πάσα στιγμή για επικύψεις στους εκπροσώπους των συγκροτημένων συμφερόντων. Και είναι οι ίδιοι πολιτικοί που βγάζουν τα πάντα στο "σφυρί". Οι ίδιοι που οδήγησαν τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας στην απόγνωση. Και από την απόγνωση στην αηδία. Ενσπείροντας πανικό με εκβιαστικα διλήμματα. Επιστρατεύοντας "μνήμες" παραταξιακές σερβιρισμένες κατά το μενού των προσωπικών τους επιδιώξεων και των κομματικών τους αναγκών...
Με αμνήμονες μνήμες και αλλοιώσεις, με το φόβο του "χειρότερου" και την ανασφάλεια του απροσδόκητου, πολλοί Ελληνες ανέγνωμοι και φοβισμένοι έβγαλαν διαβατήριο και εισιτήριο πρός τον πολιτικό μαζοχισμό. Και άλλοι με εκμαυλισμένες συνειδήσεις, περιχαρακωμένοι στο "βόλεμα", μακάριοι και αδιάφοροι συντηρούν την πολτική μας άβυσσο.
Κι όλοι αυτοί οι πολιτικοί της αυτάρεσκης συμπεριφοράς με εμφανή ωστόσο στοιχεία γελοιότητας και της αυταρχικής αντίδρασης, ουδέποτε δούλεψαν με την έννοια του δημιουργικού μόχθου. Ουδέποτε μελέτησαν και παρατήρησαν έστω τους καιρούς. Εξωστρεφείς και αυτόχρημα νάρκισσοι, αγκάλιασαν τη μιζέρια του πνεύματός τους και αποχαυνωμένοι, χωρίς να σεμνύνονται, προβάλλουν χάρτινες δόξες, εξαρθρώνοντας και τους τελευταίους αρμούς της κοινωνίας...
Ολη αυτή η πολιτική απάτη, όπως εκφράζεται από τους κυβερνώντες κυρίως και εκδηλώνεται ενίοτε απροκάλυπτα, πρέπει επιτέλους να μας γίνει αν μη τι άλλο κίνητρο συλλογής. Αν έλεγα συμφωνίας για άμεση και καθολική αντίδραση, η αξίωση θα ήταν πολύ μεγάλη, λαμβάνοντας υπόψη την ανασφάλεια, το φόβο , τον εθισμό ή και το "βόλεμα" του καθενός. Ομως, ό,τι μας χρειάζεται πλέον είναι η συλλογή και η αυτοσυνείδηση. Είναι τα πρώτα βήματά μας για την ένταξη στη μεγάλη αγωνία των δεινοπαθούντων της κοινωνίας, το πρώτο "φράγμα" για την εισβολή της πολιτικής αθλιότητας και στο δικό μας ίσως βολικό μικρόσκοσμο.
Γιατί τα προβλήματα, οι αγωνίες της ψυχής και οι κρίσεις της συνείδησης έχουν παύσει από καιρό να έχουν συγκεκριμένη ταυτότητα. Ζούμε, μ' ολη την αυτόχθονη δοκιμασία μας, την πολιτική ζωή. Και της ζωής αυτής δεν πρέπει να είμαστε πια όπως άλλοτε μακρινοί και αδιάφοροι θεατές, αλλά ενεργοί συμμέτοχοι. Κάθε αποστασιοποίηση μας, κάτω από τις συνθήκες που βιώνουμε, θα είναι μια παραχώρηση ή υποχώρηση της ατομικής και της κοινωνικής ελευθερίας, πρός την οργανωμένη δύναμη της απάτης!