Του Γιώργου Τσακίρη
Στον λογιστικό τρόπο
σκέψης που, εδώ και χρόνια, προσπαθούν
να μας κάνουν να σκεφτόμαστε και να
πράττουμε, υπάρχει η, εδώ και αιώνες,
αναλυτική και με στοιχεία έντονης
αμφισβήτησης των καθεστωτικών ιδεών,
συλλογιστική των προγόνων μας.
Ας ανατρέξει ο αναγνώστης,
με όσες γνώσεις κι αν διαθέτει, στην
αρχαίωνη ιστορία της χώρας μας. Στις
υψηλές έννοιες και τα διανοήματα των
Ελλήνων φιλοσόφων, ποιητών και ιστορικών,
που με τόλμη χάραξαν την αρχή των
μονοπατιών της ελεύθερης σκέψης.
Μονοπάτια που έδειξαν
το δρόμο στους διαφωτιστές του μεσαίωνα.
Μονοπάτια που σήμερα έγιναν λεωφόροι.
Που έκαναν έναν Γκαίτε να παραδεχθεί
πως «ότι είναι ο νους και η καρδιά για
τον άνθρωπο, είναι και η Ελλάδα για την
οικουμένη».
Στο σημερινό «μεσαίωνα»
της σκέψης, όπου κάθε μας πράξη, κάθε
μας σκέψη θα πρέπει να είναι καθοδηγούμενη
από καθαρά αριθμητικά δεδομένα, ας
αντιτάξουμε τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα,
τον Αριστοτέλη, τον Αναξαγόρα που ο
καθένας από εμάς κρύβει μέσα του.
Γιατί ο Ελύτης, ο Σεφέρης,
ο Παλαμάς, ο Ρίτσος, δεν είναι απλά 4
ποιητές, είναι οι δημιουργοί του «Άξιον
Εστί», της «Ελένης», του «Τάφου» και της
«Ρωμιοσύνης».
Γιατί ο Θεοδωράκης, ο
Χατζηδάκης, ο Ξαρχάκος, δεν είναι απλά
3 μουσικοσυνθέτες, είναι οι δημιουργοί
του «Επιτάφιου», του «Χαμόγελου της
Τζοκόντα» και της «Φτωχολογιάς».
Γιατί, όταν στα χείλη
μας φτάνει το «τη Ρωμιοσύνη, μην την
κλαις», δεν έχουμε στο νου μας «ένας
ωραίος στίχος», αλλά την ελπίδα ενός
λαού.
Γιατί, το «απ’ τα κόκκαλα
βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν
πρωτ’ ανδρειωμένη χαίρε, ω χαίρε
Ελευθεριά», δεν είναι 2 στίχοι, είναι ο
Εθνικός Ύμνος της Ελλάδας.