Ο υπερδανεισμός της δεκαετίας του 2000 τροφοδότησε μια επεκτατική εισοδηματική πολιτική, η οποία πληρώθηκε κυρίως από το εξωτερικό.
Η αύξηση του κόστους μισθών και συντάξεων δημοσίου από το 2000 στα περίπου €8,5 δις και €2,5 (πες σύνολο περί τα €11 δις), εκτοξεύτηκε το 2009 στα €24,5 δις μισθούς, και €6 δις συντάξεις, δηλαδή περίπου €30 δις σύνολο, ή αύξηση σχεδόν 190%.
Αυτό φυσικά, μαζί με μια επεκτατική πολιτική εξόδων, όπου η φαρμακευτική δαπάνη των €800 εκατ. το 2001 πήγε στα €5,1 δις το 2009, και αντίστοιχες δαπάνες για την εκτέλεση των Ολυμπιακών αγώνων, όπως και την επέκταση των αυτοκινητοδρόμων ανά την Ελλάδα με κόστος ανά χιλιόμετρο το 6πλάσιο απόσο της Autobahn των γερμανών, κατακρύμνησε οποιαδήποτε πιθανότητα ευημερίας των μελλοντικών Ελλήνων.
Η Ελλάδα πεθαίνει. Εμείς είμαστε θεατές του επιθανάτιου ρόγχου της.
Από το δανεισμό προκύπτει το αναδιανεμητικό αμόκ της προηγούμενης δεκαετίας, όπου στο όνομα του μελλοντικού εισοδήματος των πολλών και των αγέννητων (αύξηση κρατικού χρέους) οι φόροι παρέμειναν χαμηλότεροι από τις κρατικές δαπάνες για να μην επανασταστήσει ο Λαός και η παραγωγική οικονομία, και αναδιανεμήθηκαν μεγάλες ποσότητες χρήματος από το μέλλον στη Γενιά του Πολυτεχνείου (ΓτΠ) και τα γιουσουφάκια τους (λοχαγοί).
Ακόμα και τα ελλείμματα που έτρεχαν για την προηγούμενη αλλά και αυτή τη δεκαετία, ουσιαστικά αποτελούν αναδιανομή από τους μελλοντικούς Έλληνες, σε υποσύνολο των σημερινών.
Όσο για τις πλασματικές εικόνες του τι είναι το Ελληνικό ΑΕΠ, μπορείς να ανατρέξει κανείς στη συζήτηση περί αύξησης του ΑΕΠ της Ελλάδος με πολιτική απόφαση της ΕΕ, από τον τότε ΥΠΟΙΚ Αλογοσκούφη, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ ήθελε να βάζει μέσα και την οικονομική δραστηριότητα από το παράνομο στοίχημα, τις πουτάνες και τα ναρκωτικά, ώστε να μπορεί να δικαιολογήσει την άκρατη μεγέθυνση του κόστους μισθοδοσίας του δημοσίου, και τις συντάξεις του ιδίου τομέως.
Όποια νούμερα και να κοιτάξει κανείς, το 33% εισοδημάτων δεν περιλαμβάνει τις μίζες και τα φακελάκια για ήδη ακριβοπληρωμένα δημόσια αγαθά, όπως και τα αφορολόγητα όρια των δ.υ. που ίσχυαν τότε κατά περίπτωση και κατηγορία.
Η παρακμή μας είναι ήδη εδώ, και μας κοιτάζει ειρωνικά...