Με συνεχή άρθρα μου κατά το παρελθόν: “οι Ευρωπαίοι προσπαθούν να πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους, εμείς;”, “χτυπώντας την πόρτα μιας κουφής Κυβέρνησης”, και “υπάρχει πεπειραμένος χειρουργός για την Ελλάδα μας”, προσπαθούσα να ενημερώσω όλους εκείνους που διαβάζουν τα άρθρα μου, πως η οικονομική κρίση της Ελλάδος δεν ήταν ποτέ φαινόμενο Ελληνικό, όπως πολλοί καιροσκόποι και εθελοτυφλούντες ήθελαν να μας παρουσιάζουν, αλλά επρόκειτο για μια Ευρωπαϊκή, αν όχι παγκόσμια οικονομικοπολιτική κρίση.
Επίσης, προσπαθούσα να αναλύσω πως η μόνη λύση για την Ελλάδα μας θα ήταν η σκληρή διαπραγματευτική πολιτική από την πλευρά των Ελληνικών Κυβερνήσεων και κυρίως της πρώτης κυβερνήσεως Παπανδρέου με τους «εταίρους» μας, επενδύοντας στον φόβο των Ευρωπαίων για τη διάλυση της Ευρωζώνης από μια πιθανή πτώχευση της Ελλάδος. Αυτό, επίσης, προέκυπτε από έγκριτους οικονομολόγους της Ευρώπης και των ΗΠΑ, οι οποίοι διατύπωναν και εξακολουθούν να διατυπώνουν πως η κρίση αφορά όλη την Ευρωζώνη και η πιθανή πτώχευση της Ελλάδος θα λειτουργούσε ως ντόμινο και για άλλες χώρες, όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία και πιθανότατα η Ιταλία και η Γαλλία. Την διάλυση, δηλαδή, της Ευρωζώνης. Σήμερα, αυτή η διαπραγματευτική θέση μας έχει εξασθενήσει αρκετά αλλά δεν έχει ακυρωθεί απόλυτα.
Ωστόσο, αρχικά η μειοδοτική κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, η οποία δεν αφουγκραζόταν τις πολιτικές εξελίξεις, ούτε βεβαίως άκουγε τις ανησυχίες που διατυπώνονταν πανταχόθεν γιατί ενεργούσε βάσει σχεδίου, εκπορευόμενο από τα ξένα κέντρα αποφάσεων, συνειδητά οδήγησε τη χώρα και το λαό της στην υπαγωγή του αρχικού Μνημονίου, της υποταγής και της εξαθλίωσης, αλλά και οι επόμενες κυβερνήσεις ουδέποτε διαπραγματεύτηκαν με τους τροϊκανούς επί ουσιαστικών προβλημάτων, αποδεχόμενοι τα πάντα από την παρέα των τοκογλύφων-δανειστών μας, καθήμενοι «στα τέσσερα».
Αυτές οι Ελληνικές κυβερνήσεις θα μπορούσαν επί παραδείγματι να δουν ως μια λύση που θα μας οδηγούσε έξω από το οικονομικοπολιτικό αδιέξοδο που βρισκόμαστε σήμερα και την δική μου προ ετών πρόταση: α) η ουσιαστική και πραγματική περικοπή κατά 50% του χρέους μας, από την στιγμή που επί της ουσίας είναι ακόμη λιγότερο, μιας και έχει εξοφληθεί μέσω των εξοπλιστικών προγραμμάτων αγοράς πολεμικού υλικού από τη Γερμανία και τη Γαλλία. Αυτό το υλικό είναι τα υποβρύχια που γέρνουν και τα τανκς που μπαίνουν στο νερό και βουλιάζουν (χωρίς να υπολογίζονται οι μίζες των αγορών σε διαφόρους τρίτους και οι κατοχικές αποζημιώσεις που ουδέποτε διεκδικήθηκαν). β) η όποια δανειοδότηση να γίνεται με συμβολικό επιτόκιο τουλάχιστον της τάξεως του 1%, γιατί η Ελληνική οικονομία δεν μπορεί να αντέξει το βάρος επιτοκίων της τάξεως 5%-8% και γ) η διεκδίκηση τριετούς έως πενταετούς χάριτος αποπληρωμής των χρεών μας, προκειμένου να δημιουργηθούν συνθήκες ανάπτυξης στη χώρα. Τα παραπάνω, λοιπόν, θα απέτρεπαν από την χρεοκοπία όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη του Νότου, γενικότερα!!
Άλλωστε, η κρίση αυτή, αναπτύχτηκε το 2008 κυρίως από τα παγκόσμια κερδοσκοπικά κυκλώματα και τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, δηλαδή τους διεθνείς τοκογλύφους και κερδοσκόπους της νέας τάξεως πραγμάτων και της παγκοσμιοποιήσεως, όπως συνηθίζω να τους αποκαλώ και έχει εξαπλωθεί πλέον, υπό μορφή πανώλης σε όλο τον κόσμο. Μέσα λοιπόν, σ΄αυτή την παγκόσμια οικονομική κρίση, επιλέχτηκε από τους Γερμανούς ως πειραματόζωο και ως αδύναμος κρίκος της κρίσεως η Ελλάδα και γι΄ αυτό την μεταχειρίστηκαν και εξακολουθούν να την μεταχειρίζονται ως δανειολήπτη και όχι ως εταίρο.
Σήμερα, η οικονομική ανισορροπία στην ΕΕ γενικεύεται και η ύφεση είναι συνεχώς αυξανόμενη και βαθύτερη. Στην Ιταλία ήδη από τη στιγμή της παραίτησης της Κυβέρνησης Μπερλουσκόνι και της εκτίναξης του επιτοκίου των ιταλικών ομολόγων, υπάρχει βαθειά κρίση, αλλά και στην Ισπανία το πολιτικό σύστημα κλυδωνίζεται από το υπέρογκο δημόσιο χρέος, την συνεχώς αυξανόμενη ανεργία και τις τεράστιες συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων πολιτών. Και ομιλούμε για δυο τεράστιες βιομηχανικές χώρες. Επίσης, μεγάλα προβλήματα υπάρχουν και στο Βέλγιο και στην Αυστρία εκτός βέβαια των ήδη μνημονιακών χωρών της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας. Ακόμη και η «ισότιμος» συνομιλήτρια της Γερμανίας, του χαμηλοϋψή και «αόρατου» Ολάντ, η Γαλλία προώθησε περικοπές στις δημόσιες δαπάνες 100 δις ευρώ έως το έτος 2016 και με μια σειρά άλλων μέτρων προσπαθεί να αποφύγει το μοιραίο. Έτσι, δεν είναι καθόλου δύσκολο να προβλέψουμε πως η Ευρωζώνη με μαθηματική ακρίβεια οδηγείται στην διάλυσή της. Και δυστυχώς η κ. Μέρκελ βλέπει την επερχόμενη διάλυση της Ευρωζώνης μέσω της καταστροφικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής της, παραμένοντας πιστή στο νεοναζιστικό δόγμα, Deutschland uber alles. Δυστυχώς όμως, στην Ευρώπη σήμερα δεν υπάρχουν πολιτικές φυσιογνωμίες που θα ορθώσουν το ανάστημά τους στα ιμπεριαλιστικά σχέδια της Μέρκελ, η οποία προφανώς δεν χρειάζεται πλέον, την Ευρωζώνη και την οδηγεί στο τέλος της. Αυτή είναι μια άποψη που δεν έχει διατυπωθεί από κανένα μέχρι σήμερα και πιστεύω πως θα ωριμάσει το επόμενο χρονικό διάστημα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ανικανότητας και τρόμου κινείται και η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Υποτάσσεται σε όλες τις παράλογες απαιτήσεις των τροϊκανών που μετά την απόλυτη εκχώρηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, εξαθλιώνει καθημερινά περισσότερο τον Ελληνικό λαό. Έναν λαό που αδυνατεί να ζήσει αξιοπρεπώς και υφίσταται την μεγαλύτερη αφαίμαξη του εισοδήματός του, από γεννήσεως του Ελληνικού κράτους. Παρ΄όλα ταύτα η σημερινή κυβέρνηση θεωρεί πως η ανάπτυξη θα έλθει μέσω της πωλήσεως φιλέτων της Ελληνικής γης ή μέσω της πωλήσεως κερδοφόρων δημοσίων επιχειρήσεων. Αυτή η πολιτική όμως, δεν αποτελεί ορθή επενδυτική πολιτική. Είναι λάθος πολιτική σε λάθος χρόνο. Όπως επίσης, θεωρεί πως η υπερφορολόγηση των ακινήτων, των χωραφιών και γενικότερα εφαρμόζοντας το δόγμα «φορολογούμε ότι κινείται στην Ελληνική Επικράτεια», θα οδηγήσει σε επικίνδυνες επιπτώσεις για την κοινωνική σταθερότητα, από τη στιγμή που οι πολίτες έχουν απόλυτα «στεγνώσει» από μετρητό. Θα δημιουργηθεί έτσι, η ανάγκη από την πολιτεία, της δήμευσης της περιουσίας της αστικής μας τάξης (προωθείται ήδη σχετικός Νόμος) μετά την ήδη ολοκληρωθείσα καταστροφή των κατωτέρων στρωμάτων της Ελληνικής κοινωνίας, που θα έχει ως απώτερο σκοπό την πώληση και της ιδιωτικής περιουσίας μας στους κερδοσκόπους-τοκογλύφους δανειστές μας.
Οσονούπω, η χώρα θα πρέπει για να αποφύγει την ολοκληρωτική καταστροφή, μετά και την παταγώδη αποτυχία των ταξιδιών του Πρωθυπουργού στο Κατάρ, την Κίνα και τις ΗΠΑ, να στραφεί ίσως στην πλέον αξιόπιστη λύση στην παρούσα φάση, με ένα γενναίο άνοιγμα προς τη Ρωσία, εξ ίσου γενναίο με το άνοιγμα που έγινε στις παραπάνω αναφερόμενες χώρες. Η προσέγγιση με τη Ρωσία, η οποία διαθέτει υπερεπάρκεια κεφαλαίων, είναι όχι μόνο επιβεβλημένη αλλά έπρεπε να είχε γίνει μόλις ξέσπασε η κρίση δανεισμού της Ελλάδος, για την οποία ο σημερινός Πρωθυπουργός έχει εύστοχα αποκρύψει τις ευθύνες του τέως Πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου, παρ΄ότι διατυμπάνιζε πως μόλις γίνει Πρωθυπουργός θα συστήσει μια και μόνη Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής, προκειμένου να εξετάσει πως η χώρα εισήλθε στα Μνημόνια της εξαθλίωσης.
Συμπερασματικά, εφ΄ όσον έχει αποδειχτεί πως η πολιτική της τρόικας μας οδηγεί στην καταστροφή και από τη στιγμή που όλοι αντιλαμβάνονται πως το πρόβλημά μας δεν λύνεται εκ των έσω, ταυτόχρονα με το γεγονός πως η ύφεση είναι γνώρισμα όλης της Ευρωζώνης, θα πρέπει οπωσδήποτε να βρεθούν κεφάλαια που θα δημιουργήσουν ανάπτυξη με δραστική μείωση της ανεργίας. Γιατί δεν είναι δυνατόν να ζητούμε περιορισμό των ελλειμμάτων εις βάρος της ανύπαρκτης ανάπτυξης.
Ας αναλογιστούν λοιπόν, τις τεράστιες ευθύνες τους οι κυβερνώντες, που έχουν δημιουργήσει Γενοκτονία του Ελληνικού Έθνους και ας αλλάξουν πολιτική ρότα.