Η αλήθεια έχει διαφύγει και τα χαρακτηριστικά της δεν μμπορούν να προσδιοριστούν άμεσα. Οσο άπειρο είναι το Σύμπαν, άλλο τόσο είναι και η αλήθεια. Παραδεχόμαστε τον αυτοματισμό γιατί θα ήταν πολύ αστείο να πιστεύουμε το αντίθετο.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Στην έκφραση των βουλήσεων του ανθρώπου επιδρούν τα θυμικά στοιχεία κατά προτεραιότητα που ο πολυμορφισμός ανταποκρινόμενος στον γενικό πολυμορφισμό δίδει την απάντηση στο ερώτημα της εμπνεύσεως της συμπεριφοράς του ανθρώπου. Τη συμπεριφορά την εμπνέει ο γενετικός πολυμορφισμός. Από εκεί προσδιορίζεται και η σχέση των καλών πρός τους κακούς χαρακτήρες. Δίκαια και σωστά κάθε χαρακτήρας θεωρήθηκε σαν αναλλοίωτα τυπωμένος και δικαιώνεται η γνώμη του Schopenhauer, ότι από τη γέννησή του ο άνθρωπος είχε τις καταβολές του μέλλοντα χαρακτήρα του.
Η λογική είναι η άσκηση, κοντά στην κληρονομική καταβολή. Εκφράζει τον εξελιγμένο τύπο προσαρμογής όπως απαντάται στα συστήματα σχέσεων που μεταβάλλονται με μεγάλη ταχύτητα. Οι ανθρώπινες σχέσεις ανήκουν στον τύπο των ταχέων μεταβολών που προκάλεσαν την αντίστοιχη εξέλιξη και ανάπτυξη των διανοητικών οργάνων, που είναι προικισμένα με την ιδιοφυία και το προτέρημα της ταχείας δράσης και αντίδρασης, που αναπτύσσεται με την έντονη λειτουργία και από την ανάγκη να υπερνικηθούν προφανώς βιολγικές αντιξοότητες.
Η περαιτέρω ανάπτυξη της λογικής είναι αποτέλεσμα ευρύτερης και πολύπλοκης αναγακαιότητας, που ξεφεύγει τις αρχικές βιολογικές καταστάσεις, γιατί ήδη στο φανέρωμά της είχε ξεπεραστεί το αρχικό βιολογικό στάδιο και νέοι ορίζοντες ανοίχθηκαν όταν άρχισαν οι άνθρωποι να ερευνούν και να διαλογίζονται για τα αίτια και για την αξία του εξωτερικού και εσωτερικού κόσμου. Από τη διάγνωση της θέσης της λογικής θα γίνει δυνατό να πληροφορηθούμε αν ήλθε για να καταργήσει ή να συμπληρώσει τα κενά μιας προηγούμενης κατάστασης και αν μπορεί να βγάλει τον άνθρωπο από την αγωνία, που είναι χρακτηριστικό γνώρισμα της αστάθειας και της αβεβαιότητας που επικρατεί ιδιαίτερα στο ανθρώπινο γένος.
Η έλλειψη συνέπειας στις αρχικές σκέψεις οδηγεί σε αντιφάσεις και αδιέξοδα. Το πλαίσιο κάθε δράσης είναι προσδιορισμένο από τη φύση. Η υπέρβαση οδηγεί σε πνευματικές εκτροπές, ενώ η μειωμένη εμφάνιση στην ατέλεια και στην απουσία γενικής συγκαταθέσεως. Η έλλογη δράση με το θυμικόν δεν έχουν δημιουργηθεί χωριστά, αλλά είναι τοποθετημένα στην ίδια μονάδα και υπηρετούν την ίδια ιδέα. Στην πολιτική ωστόσο φαίνεται να λειτουργούν χωριστά...Η απόπειρα ομως για μια χωριστή έρευνα μοιάζει με την εξεταση του ιδίου οργάνου σε μια κατεύθυνση χωρρίς να ολοκληρωθεί η λειτουργία στην πληρότητα και στην εντέλεια.
Αποδεχόμενοι ή απορρίπτοντας τη θέση του θυμικού ή της συνειδητής με τους κανόνες της λογικής πράξης, διαφοροποιούμε την ίδια οντότητα σε δύο θέσεις, αρνούμενοι άλλοτε τη μία και άλλοτε την άλλη. Η απόδοση μιας τέτοπιας έρευνας θα είναι ανάλογα μισή και θα παρουσιάζει κενά που θα κάνουν από τις εξελίξεις μη αποδεκτή μια θεωρία του είδους αυτού.
Περί λογικής σήμερα ο λόγος, όχι περί πολιτικής, οι εκφραστές της οποίας στην ελληνική πραγματικότητα δεν έχουν αποδεδειγμένα καμία σχέση με τη λογική!...