του Γιάννη Κουντουρογιάννη
Σήμερα δεν έχω καθόλου όρεξη να καυτηριάσω με λέξεις- κάρβουνα τα κακώς κείμενα της ζωής μας, τις υπερβάσεις των κυβερνητικών και τις απαθείς αντιδράσεις των Ελλήνων απέναντι στη βία της νέας τάξης απάνθρωπων πραγμάτων...Σήμερα θα σας τα παρουσιάσω όλα ρόδινα, όλα ιδανικά πλασμένα, θα διαβάζονται όλα αισιόδοξα και ξέχειλα από ελπίδες.
Λοιπόν τα πράγματα πηγαίνουν ρολόι, ο προϋπολογισμός θα έχει θετικό πρόσημο και προπαντός σε λίγους μόνο μήνες θα έχουν φανεί άμεσα στην τσέπη σας τα πρώτα ευεργετικά δείγματα γραφής της ανάπτυξης και των κυβερνητικών επιλογών σε κάθε επίπεδο κοινωνικής και οικονομικής εκδοχής της ζωής μας.
Το πλάνο πέτυχε, το σχέδιο λειτούργησε, το αποτέλεσμα πλησιάζει τον Στόχο από στιγμή σε στιγμή!
Σήμερα είναι για εμένα μια πραγματικά σπουδαία ημέρα.
Συνθηκολόγησα με την ατομική μου ελευθερία, πέταξα από επάνω μου τον βαρύ και δυσβάσταχτο ζυγό της έγνοιας των άλλων.
Θα ζήσω μόνος μου στον Παράδεισο και θα διπλοκλειδώσω τις πόρτες του έτσι για να είμαι σίγουρος πως κανένας δεν πρόκειται να ενοχλήσει ή να διακόψει την απολαυστική ζωή μου.
Σήμερα είναι μέρα εξατομικευμένα ιστορική...και κάθε μου λέξη δεν είναι παρά ένα ακόμα πέταγμα για της γης τ' άγνωστα και της ψυχής μου τα κρυμμένα...
Θέλω όμως να είσαι κι εσύ τίμιος μαζί μου, όσο τουλάχιστον εγώ με σένα...Μην με παρεξηγήσεις λοιπόν και να είσαι αντικειμενικός και δίκαιος μαζί μου... Να με κρίνεις ακριβώς όπως τον εαυτό σου κρίνεις...
Άκου λοιπόν , μέτρα και κρίνε...
-Πηγαίνεις ακόμα στα ξενυχτάδικα και πετάς λουλούδια..., την ίδια ώρα που αρκετοί αναζητούν από τα πεταμένα στα σκουπίδια.
-Δολοφόνοι σκοτώνουν τον διπλανό σου κι εσύ άλλοτε χαίρεσαι, άλλοτε θλίβεσαι και άλλοτε σωπαίνεις ανάλογα με της σφαίρας το χρώμα κι όχι ανάλογα με του αίματος το πάντα κόκκινο χρώμα... Νοιάζεσαι μονάχα όταν δικός σου χάνεται...
-Τις Κυριακές ήδη ξεκίνησες για ψώνια στην Αγορά να κατεβαίνεις, ακόμα κι αν δίχως ρεύμα το σπίτι σου αφήνεις, στο σκοτάδι η ψυχή σου βυθισμένη...Αρκεί να βγεις για να επιδειχθείς στον εαυτό σου και στους άλλους πως ακόμα έχεις, πως εσύ, αντίθετα σε όσα μας συμβαίνουν, μπορείς καλύτερα να ζεις , πιο άξιος απ' όλους τους μοιραίους...
- Παρελαύνουν τα παιδιά σου και την ίδια ώρα ασχολείσαι κυρίως με ξέκωλα μέσα σε κολάν πάνω σε γόβες στιλέτο...
- Ψηφίζουν νόμους που σε στέλνουν σκλάβο στις Αγορές του ψεύτικου χρήματος κι αντί να πεις φτάνει πια, εσύ περιμένεις λαίμαργα το επόμενο τριήμερο αργίας για να την κάνεις μακριά από τον τόπο του μαρτυρίου σου, λες κι έτσι θα γλυτώσεις...Σαν στρουθοκάμηλος να ζεις κι ας ξέρεις πως αργοπεθαίνεις.
- Σπούδαζες τα παιδιά σου για χρόνια με θυσίες κι ύστερα έτρεχες να ψηφίσεις εκείνον που στο Δημόσιο θα τα' χωνε, της Μηχανής του να τα κάνει εξαρτήματα, για να κερδίσει την εξουσία που τώρα σε αφανίζει...
Υπάρχουν κι άλλα να σου πω...δίκαια κι εσύ για να με κρίνεις, τώρα που κάθε Λέξη μου κι ένα Πέταγμα για της Γης τ' άγνωστα και της Ψυχής μου τα κρυμμένα μοιάζει...
Μα περισσότερο να σε πικράνω , λόγο δεν έχω , μήτε ανάγκη μου τύψεις αθεράπευτες να κουβαλάς...
Έχεις τόσα πολλά κι αβάσταχτα μπροστά σου για να ζήσεις.Κι όταν βρεθείς στα Δύσκολα τότε θα καταλάβεις πως κάποιοι που αυστηρά σε κρίνανε δεν ήταν από υπερβολή, μήτε από φθόνο.
Κι ακόμα ένα θα σου πω, να ξέρεις...
Πρώτος εγώ αθέτησα της Λευτεριάς μου την υπόσχεση, πρώτος εγώ στα λάθη μου ναυάγησα.
Γι αυτό και τώρα προσπαθώ σκληρά και με Αλήθεια οπλισμένος... κάθε λέξη μου κι ένα πέταγμα για της Γης τ' άγνωστα και της Ψυχής μου τα κρυμμένα.
e-nemesis.eu