του Στρατή Μαζίδη
Το "άδικα" αναφέρεται σε όλους αυτούς τους ανώνυμους φοιτητές, εργάτες, οικοδόμους και μέλη της κοινωνίας που δίχως ιδεολογικές ταμπέλες αποφάσισαν να διαμαρτυθούν.
Δυστυχώς όμως, αγνοί στα κίνητα εκείνοι, δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό τους η επόμενη ημέρα και η διερεύνηση αν η πράξη τους μπορούσε να τύχει πολιτικής εξαργύρωσης.
Για πόσα χρόνια δεν εμφανίζονταν οι καλοταϊσμένοι του ΠΑΣΟΚ ως αγωνιστές του πολυτεχνείου;
Αυτό που αποδεικνύεται περήφανα πάνω στο άψυχο κορμί αυτής της χώρας είναι πως ένα ακόμη τανκ βγήκε τότε στους δρόμους. Ένα τανκ που μπορεί να μην έριξε καμία πόρτα αλλά πέρασε αμέτρητες φορές με τις ερπύστριές του πάνω από το σώμα της πατρίδας μας.
Η "εδώ πολυτεχνείο" Μαρία Δαμανάνη φαίνεται πως από το χτύπημα που λέει ότι έφαγε στο κεφάλι, άρχισε να αλλάζει και ιδέες. Ανανεωτική Αριστερά, Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου, Σημίτης και ΠΑΣΟΚ, Γιωργάκης, Βρυξέλλες. Είναι όπως το μετρό που διασχίζει μια ολόκληρη πόλη και όσο αλλάζει περιοχές, αντίστοιχα διαμορφώνεται και το προφίλ των επιβαινόντων.
Η Δαμανάκη έφτασε στο "εδώ Βρυξέλλες". Η ...αγνή φοιτήτρια μιλά ως άνθρωπος της Ευρωζώνης. Ποια ιδεολογία, ποιο ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο και άλλες τέτοιες μπούρδες; Η πραγματικότητα άλλα λέει: επίτροπος, αστρονομικές απολαβές, Βρυξέλλες μακριά από τη δυστυχία, προνόμια κτλ.
Αμ ο άλλος αγωνιστής του ΠΑΚ, ο Ακης. Μη θυμηθώ τώρα τι μου έλεγε μακαρίτης φοιτητής στο Λονδίνο στις αρχές της 10ετιας του 70 ένα βράδυ στα μπουζούκια. Η ...καταπίεση έφερε ζεμπεκιές, υποβρύχια, χλιδάτους γάμους και κάτι τις.
Αμ ο άλλος, ο Μίμης! Ο αριστερούλης που ψήφισε με τα δύο χέρια πόσα μνημόνια και αντιλαϊκά μέτρα. Αριστερός και σκληρά μέτρα ταιριάζουν; Με τίποτε.
Και πόσοι άλλοι ακόμη αριστεροί του κ*λου. Αυτό το τανκ λοιπόν εξακολουθεί να κυκλοφορεί και να πατάει τον ελληνικό λαό.
Μήπως ήρθε η ώρα να το σταματήσουμε και να το στείλουμε για παλιοσίδερα;