Του Στέλιου Συρμόγλου
Οπου
κι αν στρέψει κανείς το βλέμμα του, προσκρούει σε αγωνίες, ρακένδυτες προσδοκίες, μιζέρια και κοινωνικά γκρεμίσματα. Ολα μαζί σωρευμένα ταλαιπωρούν την "καθαρή" συνείδηση των σκεπτόμενων πολιτών.
Η όραση, η νόηση, η αίσθηση σωρεύουν η καθεμιά την πείρα τους από τη ζέουσα επαφή με το καθημερινό γεγονός, που δεν είναι αποδεσμευμένο από τις συμβατικές εκείνες αποδοχές των καθιερωμένων σχημάτων, που εμποδίζουν την ελεύθερη πορεία των συνόλων για την κατάκτηση της ευτυχίας τους και τη δικαίωση της ζωής τους.
Η ισοπεδωτική κυβερνητική επιβολή προσπαθεί να περάσει τον οδοστρωτήρα της επάνω από τιος ανάγκες και τις επιθυμίες των πολιτών, των ελεύθερων ψυχών, καθώς ζητεί τη διαρκή κατάφαση στην ανήθικη επιταγή της δουλικής πειθαρχίας στη δύναμη των συμφέροντων, ξένων και εγχώριων. Και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, για να θυμηθώ τον Ροίδη, ελιναι συντεθειμένη από τα νοσηρά στοιχεία της παρακμής σ' όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής και ενεργεί σαν ανασταλτική δύναμη σε κάθε "σκίρτημα" της ελληνικής ψυχής.
Η στάση τούτη της εξουσίας είναι καθαρή άμβλωση του ελληνικού πνεύματος και προδοσία. Μέρα με τη μέρα ακρωτηριάζεται η εθνική αξιοπρέπεια. Μέρα με τη μέρα η κυριαρχία της μαζικής επβολής οδηγεί τους πολίτες και τις ελεύθερες συνειδήσεις ακόμη να ενταχθούν σε μια τεράστια φάλαγγα άβουλων και φοβισμένων, καθορίζοντας έτσι το εύρος, τις κλίσεις και τις ιδέες της κοινωνίας.
Κάθε μέρα υφαίνεται το δράμα της μεγάλης ελληνικής περιπέτειας, Με την Ελλάδα να μετατρέπεται σε αποικία. Με την κοινωνία να έχει υποστεί διαβρωτική αλλοίωση. Με κάποιους πυρήνες της ωστόσο να αποζητούν πάντα το όνειρο και την ιδεατή προέκταση της ελπίδας. να αποζητούν την ενότητα των κοινωνικών ομάδων γύρω από το βασικό αίτημα της εθνικής αξιοπρέπειας, αλλά και της κοινωνικής. Την ενότητα που θα ήταν ικανή να ορθώσει ένα ηθικό φραγμό κατά της οποιασδήποτε απόπειρας της πολιτικής εξουσίας για την παραπλάνηση της σκέψης των πολιτών. Την ενότητα που θα ήταν αποφασισμένη να μείνει ενότητα, αντιμετωπίζοντας κάθε διλημματικό εκβιασμό, κάθε δολιότητα και ψέμα ασύστολο, απηχώντας τη θέληση του έθνους.
Δεν γνωρίζω πότε θα το συνηδειτοποιήσουμε. Πρός το παρόν ζούμε ως μέλη μιας βαθιά δοκιμαζόμενης κοινωνίας τον εξευτελισμό και την καταρράκωση της ζωής μας. Το κάθε μέλος τούτης της κοινωνίας στο δικό του φυσικά επίπεδο. Ζούμε τη μετατόπιση των αξιών με την παγερή αδιαφορία του αναχωρητή. Κι ας περνάει καθημερινά από τη ρυτίδα της περίσκεψης το αυλάκι της αδυσώπητης καθημερινότητας των πολλών και των δεινοπαθούντων...
Και οι όποιες αντιδράσεις μας, αν δεν περιορίζονται σε λεκτικές πομφόλυγες έστω και με τον ανάλογο εκνευρισμό, όπως κι αν εκφράζονται, θυμίζουν χαρακιά από κιμωλία στην άσφαλτο. Η πολυτέλεια της σιωπής και της αναμονής, η επιφύλαξη ως απότοκος της ανασφάλειά μας ή του όποιου βολέματός μας, δεν είναι για τους καιρούς αυτούς, όπου η ανάγκη μιας αδιάλειπτης τριβής της συνείδησής μας με την ιστορία που ήδη γράφεται για τις επόμενες γενιές, μας επιβάλλεται σαν προυπόθεση αντίδρασης, ενέργειας και ζωής!..
Η όραση, η νόηση, η αίσθηση σωρεύουν η καθεμιά την πείρα τους από τη ζέουσα επαφή με το καθημερινό γεγονός, που δεν είναι αποδεσμευμένο από τις συμβατικές εκείνες αποδοχές των καθιερωμένων σχημάτων, που εμποδίζουν την ελεύθερη πορεία των συνόλων για την κατάκτηση της ευτυχίας τους και τη δικαίωση της ζωής τους.
Η ισοπεδωτική κυβερνητική επιβολή προσπαθεί να περάσει τον οδοστρωτήρα της επάνω από τιος ανάγκες και τις επιθυμίες των πολιτών, των ελεύθερων ψυχών, καθώς ζητεί τη διαρκή κατάφαση στην ανήθικη επιταγή της δουλικής πειθαρχίας στη δύναμη των συμφέροντων, ξένων και εγχώριων. Και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, για να θυμηθώ τον Ροίδη, ελιναι συντεθειμένη από τα νοσηρά στοιχεία της παρακμής σ' όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής και ενεργεί σαν ανασταλτική δύναμη σε κάθε "σκίρτημα" της ελληνικής ψυχής.
Η στάση τούτη της εξουσίας είναι καθαρή άμβλωση του ελληνικού πνεύματος και προδοσία. Μέρα με τη μέρα ακρωτηριάζεται η εθνική αξιοπρέπεια. Μέρα με τη μέρα η κυριαρχία της μαζικής επβολής οδηγεί τους πολίτες και τις ελεύθερες συνειδήσεις ακόμη να ενταχθούν σε μια τεράστια φάλαγγα άβουλων και φοβισμένων, καθορίζοντας έτσι το εύρος, τις κλίσεις και τις ιδέες της κοινωνίας.
Κάθε μέρα υφαίνεται το δράμα της μεγάλης ελληνικής περιπέτειας, Με την Ελλάδα να μετατρέπεται σε αποικία. Με την κοινωνία να έχει υποστεί διαβρωτική αλλοίωση. Με κάποιους πυρήνες της ωστόσο να αποζητούν πάντα το όνειρο και την ιδεατή προέκταση της ελπίδας. να αποζητούν την ενότητα των κοινωνικών ομάδων γύρω από το βασικό αίτημα της εθνικής αξιοπρέπειας, αλλά και της κοινωνικής. Την ενότητα που θα ήταν ικανή να ορθώσει ένα ηθικό φραγμό κατά της οποιασδήποτε απόπειρας της πολιτικής εξουσίας για την παραπλάνηση της σκέψης των πολιτών. Την ενότητα που θα ήταν αποφασισμένη να μείνει ενότητα, αντιμετωπίζοντας κάθε διλημματικό εκβιασμό, κάθε δολιότητα και ψέμα ασύστολο, απηχώντας τη θέληση του έθνους.
Δεν γνωρίζω πότε θα το συνηδειτοποιήσουμε. Πρός το παρόν ζούμε ως μέλη μιας βαθιά δοκιμαζόμενης κοινωνίας τον εξευτελισμό και την καταρράκωση της ζωής μας. Το κάθε μέλος τούτης της κοινωνίας στο δικό του φυσικά επίπεδο. Ζούμε τη μετατόπιση των αξιών με την παγερή αδιαφορία του αναχωρητή. Κι ας περνάει καθημερινά από τη ρυτίδα της περίσκεψης το αυλάκι της αδυσώπητης καθημερινότητας των πολλών και των δεινοπαθούντων...
Και οι όποιες αντιδράσεις μας, αν δεν περιορίζονται σε λεκτικές πομφόλυγες έστω και με τον ανάλογο εκνευρισμό, όπως κι αν εκφράζονται, θυμίζουν χαρακιά από κιμωλία στην άσφαλτο. Η πολυτέλεια της σιωπής και της αναμονής, η επιφύλαξη ως απότοκος της ανασφάλειά μας ή του όποιου βολέματός μας, δεν είναι για τους καιρούς αυτούς, όπου η ανάγκη μιας αδιάλειπτης τριβής της συνείδησής μας με την ιστορία που ήδη γράφεται για τις επόμενες γενιές, μας επιβάλλεται σαν προυπόθεση αντίδρασης, ενέργειας και ζωής!..