Επειδή πολυφορέθηκε τελευταία το κοστούμι του «φασισμού» και το αντίστοιχο της «δημοκρατίας» ας λέμε πια τα «σύκα-σύκα» και τη «σκάφη-σκάφη», για να χρησιμοποιήσουμε το λόγο του ποιητή Ρίτσου.
Αν νομίζουν πως ο ναζισμός διαπιστεύεται μόνο με τους αγκυλωτούς σταυρούς σε μαύρα μπλουζάκια και μαιανδρικά λάβαρα πλανώνται πλάνην οικτρά. Ο ναζισμός μπορεί να κρύβεται και σε κουστουμαρισμένους γιάπηδες ή τεχνοκράτες, για να μην ξεχνάμε πως ο ναζισμός από τότε ήταν το πιο προχωρημένο στάδιο του καπιταλισμού.
Απ’ την άλλη το «κοστούμι» της είναι μάλλον πολύ στενό για κάποιους ευτραφείς κυρίους κατ’ ευφημισμόν σοσιαλιστές, για πρώην πωλητές βιβλίων ή εντελώς αργόσχολους ή ημιαπασχολούμενους σε κανάλια εργολάβων και εφοπλιστών.
Δυστυχώς ή ευτυχώς φασισμός, ναζισμός και κατ’ αντιπαράθεση η δημοκρατία δεν είναι πολιτικά συστήματα ή ιδεολογίες. Καλώς ή κακώς δεν επιβεβαιώνονται τα φρονήματα με κομματικές ταμπέλες και προμετωπίδες. Δε βοηθά το τζελ στο μαλλί και οι γραβάτες σε παλ χρώματα. Ο φασισμός αλλά και η δημοκρατία είναι ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟΣ ΣΚΕΨΗΣ. Παραμυθιάζουν τα μικρά και τα μεγάλα παιδιά με ιστορίες του 5ου π.Χ. αιώνα για τον Κλεισθένη για να μπορούν οι ίδιοι να σκυλεύουν στο πτώμα της δημοκρατίας και να παίζουν με τις λέξεις.
Χωρίς περιστροφές ας παραδεχτούμε ότι ζούμε σε μια περίοδο απόλυτης εκτροπής και οικονομικού ολοκληρωτισμού κατευθυνόμενου από συμμορίες πολιτικών και οικονομικών παραγόντων. Δεν βρίσκεται ψήγμα δημοκρατίας στις ληστρικές αποφάσεις των νομοθετών και στις πρακτικές της σιδηρόφρακτης εκτελεστικής εξουσίας. Αν ρωτήσουν οποιοδήποτε φυσιολογικό άνθρωπο τα πολιτικά ρετάλια θα μάθουν πως η «νομιμότητα» δεν αναγνωρίζεται από κανένα, απλά γιατί οι νόμοι φέρουν τη σφραγίδα του νομοθέτη τους. Νόμοι υπήρχαν και την κατοχή και την περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας.
Ντρεπόμαστε να μιλάμε πια στα παιδιά μας για νόμους, για δημοκρατία και να τους εξηγούμε πως φασισμός είναι μόνο ο Μουσολίνι, ναζισμός μόνο ο Χίτλερ και προπαγάνδα έκανε μόνο ο Γκέμπελς. Θα σε ρωτήσουν τόσα και τόσα για σημερινά πρόσωπα και πράγματα που θ’ αναγκαστείς να το ρίξεις στο τραγούδι: «πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα…» ή στο άλλο που λέει : «Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα»