του Στρατή Μαζίδη
Για άλλους ανόητη πολιτική κίνηση που θα δέσει την κυβέρνηση για άλλους έξι μήνες, για έτερους πάλι στοχευμένη τόσο ως προς το πλήγμα προς αυτή όσο και προς το ότι προσδοκά στην περαιτέρω εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ.
Το ερώτημα όμως παραμένει. Ο Τσίπρας αποτελεί λύση;
Πέρυσι κάνοντας την έκπληξη και αρθρώνοντας έντονο αντιμνημονιακό λόγο έφερε το ΣΥΡΙΖΑ στις 6 του Μάη δεύτερο και σε απόσταση αναπνοής από την πρώτη θέση. Κάτι το "θα σκίσουμε το μνημόνιο", κάτι το "μαντάμ Μέρκελ", κάτι το "αποφάσισαν χωρίς εμάς, προχωράμε χωρίς αυτούς", κάτι ο Γλέζος στο κάδρο και είπαμε όλοι "λες;".
Ο ίδιος όμως είναι φανερό ότι σήκωσε το πόδι από το γκάζι μπροστά στον ...κίνδυνο να επικρατήσει στη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση. Ήταν φανερό το πόσο χαλάρωσε ο Αλέξης Τσίπρας στη λογική του αφήνω τους άλλους να τα ισοπεδώσουν όλα, ώστε όταν αναλάβω να μην πηγαίνει πιο κάτω.
Πλέον η μαντάμ έγινε κα Μέρκελ και ο Αλέξης ήδη βρέθηκε στο Βερολίνο. Ατάκες του στυλ "το ευρώ δεν είναι ταμπού" ξεχάστηκαν μιας και έγινε "το εθνικό μας νόμισμα".
Στα εθνικά θέματα και τη λαθρομετανάστευση, καλύτερα να μη τα συζητάμε.
Γενικώς μια μεταστροφή σε πολλά θέματα και στα ουσιαστικά όχι λεπτομερής ανάλυση. Κανένας οδικός χάρτης. Κι όσο για το Λαφαζάνη, βρίσκεται δυστυχώς στο περιθώριο ως ο κακός της παρέας έχοντας ταυτιστεί από όσους ενοχλεί με σοβιετικούς ηγέτες του 1930.
Πολύ φοβάμαι πως ο κος Τσίπρας ενώ θα μπορούσε, ούτε αυτός είναι λύση. Διότι όταν λέει ευρώ είναι σα να λέει μνημόνιο. Αυτά τα δύο πάνε μαζί πλέον. Είτε μας αρέσει είτε όχι. Μόνο που μνημόνιο με τον τρόπο που το εφαρμόζει η ελληνική κυβέρνηση, δηλαδή αφαιμάζω και δε διορθώνω, είναι καταστροφή.