Το Μανώλη Γλέζο είχα τη χαρά να τον γνωρίσω πριν από περίπου ένα χρόνο σε μια εκδήλωση του "Επιμένων Ελληνικά" με πρωτεργάτη το Θόδωρο Κατσανέβα.
του Στρατή Μαζίδη
Μου έκανε εντύπωση που στα 92 του χρόνια εμφανίστηκε από το πουθενά μόνος του, περπατώντας και αναζητώντας μαζί με μας το χώρο όπου θα γινόταν η εκδήλωση.
Σίγουρα όσο και αν διαφωνεί κανείς μαζί του σε κάποια πράγματα ή επιλογές από το παρελθόν, ποιος μπορεί να αμφισβητήσει πρώτον ότι το λέει η καρδιά του και δεύτερον ότι είναι η φωνή της λογικής και του καλώς εννοούμενου πατριωτισμού στο ΣΥΡΙΖΑ;
Τρέχει από δω, πηγαίνει από κει, μπροστά στις πορείες, ανεβαίνει στο βήμα και αναρωτιέμαι πόσο θα φτωχύνει η Αριστερά στην Ελλάδα αν τυχόν αυτός και ο Θεοδωράκης με τη σοφία που τους έδωσαν οι αρκετές δεκαετίες σε τούτο τον κόσμο, αφήσουν τη ζωή.
Η δήλωση του Γλέζου για το bonus των 50 εδρών ότι δεν πρέπει να το θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά να επιδιώξει μια πραγματική και όχι εικονική πλειοψηφία τον τιμά. Σου λέει ότι θέλω να σε κερδίσω στα ίσα και όχι με βρωμιές.
Αυτός ο ρομαντισμός όμως αποτελεί ψιλά γράμματα για κάποιον που έχει υπερ-πηδήσει τη μισή Αθήνα όπως ο κος Τατσόπουλος ο οποίος στο ΒΗΜΑ FM δήλωσε:
«Ο Γλέζος στον Αστερίξ μοιάζει περισσότερο με τον γεράκο εκείνο που έχει τη θεογκόμενα… Του μοιάζει καταπληκτικά!»
Εμένα πάλι ο Τατσόπουλος μου θυμίζει το Σπιρτούλη από τα στρουμφάκια. Ξέρετε, εκείνον που στο τέλος κατέληγε καμιά 200ρια μέτρα μακριά με το κεφάλι ανάποδα και τα γυαλιά στραβωμένα...