Προκύπτει από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012 και το πρωτοφανές γνώρισμα της πολιτικής μας ιστορίας καθώς τον Πρωθυπουργικό θώκο, ουσιαστικά, μοιράζονται δύο πολιτικοί από δύο Κόμματα που μόνο υπερβολικά ‘ευφάνταστοι’ αναλυτές, θα ισχυρίζονταν ότι ήταν δυνατόν να…συγκατοικήσουν!..
Μιλάμε, βέβαια, για τους κκ Αντώνη Σαμαρά και Βαγγέλη Βενιζέλο.
Ο πρώτος στο ‘Κυβερνητικό δίδυμο’ κ Σαμαράς αφού γκρέμισε το 1993 την Κυβέρνηση Μητσοτάκη έχοντας συμμετάσχει σε αυτήν ως Υπουργός της, δημιούργησε την Πολιτική Άνοιξη η οποία «άντεξε» μόνο μία εκλογική αναμέτρηση και, στη συνέχεια μετά από πρόσκληση του κ Καραμανλή (που κάποιοι καυτηρίασαν) επέστρεψε στη Νέα Δημοκρατία ως Υπουργός, εκλέχτηκε στη θέση του προέδρου του Κόμματος και την έφερε, σε αγαστή συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, στη Διακυβέρνηση της χώρας με τις εκλογές του Ιουνίου 2012.
Ο δεύτερος στο ‘Κυβερνητικό δίδυμο’ κ Βενιζέλος που είχε ‘βιαστεί’ να εγκαλέσει τον κ Παπανδρέου και να διεκδικήσει την προεδρία του ΠΑΣΟΚ μετά την ήττα του κ Παπανδρέου που μόλις είχε λάβει «το δαχτυλίδι της εξουσίας» από τον κ Σημίτη, πέτυχε, τελικά, τον στόχο του και τώρα πια προεδρεύει (στο «υπόλοιπο του ΠΑΣΟΚ») αφού το μεγαλύτερο κομμάτι του έσπευσε να ενταχθεί στον ΣΥΡΙΖΑ διογκώνοντας το μικρό Κόμμα της αριστεράς σε επίπεδα από το 3% στο 23% και… βάλε…
ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ από Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, από τα δύο Κόμματα Εξουσίας που μετά την μεταπολίτευση είχαν δημιουργήσει απίστευτη αντιπαλότητα, εντάσεις, μίσος και διπολισμό στον ελληνικό Λαό ώστε ακόμα και στο μικρότερο χωριό να έχουμε ‘πράσινα’ και ‘μπλε’ καφενεία, μπακάλικα και… κουρεία!...
Αν παρήλθαν οι χρόνοι εκείνοι!…
Εδώ και 16 μήνες, κατά το γνωστό σλόγκαν, «η Νέα Δημοκρατία είναι στην Κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ στην Εξουσία» καθώς οι κκ Σαμαράς και Βενιζέλος «Συν-Πρωθυπουργεύουν» και ο ΣΥΡΙΖΑ του πρώην 3% ενισχυμένος από τις αθρόες προσελεύσεις στελεχών, οπαδών και ψηφοφόρων του πρώην ΠΑΣΟΚ είναι η ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΗ αντιπολίτευση στη Βουλή που προέκυψε από τις εκλογές Ιουνίους 2012και αναζητά τον επόμενη Αρχηγό της…
‘Ω καιροί, ώ ήθη!...
Στο μεταξύ οι δύο νέοι «Συν-Πρωθυπουργοί» μας προσφέρουν σχεδόν σε καθημερινή βάση «καινοτόμα» δείγματα ως αρχηγοί και μάνατζερ, ενώ οι παραγκωνισμένοι και λησμονημένοι πρώην επίδοξοι ηγέτες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ εξαντλούνται σε παραπολιτικά σχόλια και συνομιλίες διαδρόμων της Βουλής φιλονικώντας εάν η ΕΞΟΥΣΙΑ εξαντλείται στα μέλη των Κεντρικών Επιτροπών, στα αιρετά στελέχη του Κόμματος ή και σε…φίλους…
Ένα από τα διάφορα καθιερωμένα σε διεθνή κλίμακα σχήματα αναλυτικής αξιολόγησης της συμπεριφοράς ενός ηγετικού στελέχους, ενός σύγχρονου πολιτικού ή ακόμη και του μάνατζερ κάποιους σύγχρονου πολυεθνικού επιχειρηματικού κολοσσού, είναι το σχήμα που περικλείεται από τα σημεία αναφοράς του απόλυτου αυταρχισμού και της απόλυτης δημοκρατίας.
Παρουσιάζοντας στη σημερινή μου ‘blog-άποψη’ εκλαϊκευμένα, το συγκεκριμένο σχήμα, θα γίνει εύκολα αντιληπτό ότι το συνθέτουν οι ακόλουθες 5 πιθανές μορφές:
Ο καταναγκαστικός αυταρχισμός όπου ο ηγέτης ως πολιτικό πρόσωπο ή ως μάνατζερ υπαγορεύει στους υφισταμένους του και εφόσον παραστεί ανάγκη απειλεί κιόλας,
Ο φιλάνθρωπος αυταρχισμός όπου ο ηγέτης ή ο μάνατζερ υπαγορεύει δίνοντας ταυτόχρονα και εξηγήσεις και ενισχύοντας την "σωστή" συμπεριφορά των συνεργατών του ( είτε πρόκειται για υπουργούς και υφυπουργούς, είτε πρόκειται για στελέχη ) με κάποιες επιβραβεύσεις,
Ο παραπλανητικός αυταρχισμός όπου ο ηγέτης εξαπατά τους υφισταμένους του δημιουργώντας τους την ψευδαίσθηση ότι αυτοί και συμμετέχουν και καθορίζουν τις εξελίξεις του παιχνιδιού ενώ ουσιαστικά αυτός είναι εκείνος που ελέγχει την κατάσταση στα παρασκήνια ή με παρασκηνιακές ενέργειες μιας μικρής επίλεκτης ομάδας Συμβούλων,
Η συμβουλευτική ηγεσία όπου οι υφιστάμενοι, μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου ή μέλη της διοικητικής ομάδας μιας μεγάλης επιχείρησης ή οργανισμού, και αισθάνονται και πιστεύουν ότι οι ιδέες και οι προτάσεις τους είναι επιθυμητές από την ηγεσία και μπορεί να έχουν επιρροή στη λήψη αποφάσεων, και, τελικά
Η φιλελεύθερη προσέγγιση όπου ο πολιτικός ηγέτης ή ο μάνατζερ συμμετέχει στην ομάδα που επιβλέπει ως μέλος και συναινεί στις αποφάσεις που λαμβάνονται από αυτήν.
Στη σημερινή ελληνική πολιτική πραγματικότητα είναι χρήσιμο για την εξαγωγή συμπερασμάτων να μετρήσει κανείς πόσα Υπουργικά Συμβούλια γίνονται από τους Αρχηγούς Κομμάτων που βρίσκονται στην Εξουσία και πόσο συχνά γίνονται Διοικητικά Συμβούλια από μάνατζερ επιχειρήσεων.
Στον πολιτικό στίβο, αναμφίβολα υπήρξαν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν δεδομένες ιστορικές στιγμές στη ζωή κάθε Κυβέρνησης που απαιτούν τη μετουσίωση ενός "δημοκρατικού" ηγέτη σε "αυταρχικό" αρχηγό για να επιτευχθούν κοινοί στόχοι ή για να αποσοβηθούν κρίσιμες καταστάσεις για την επιβίωση της Κυβέρνησης προς όφελος του Έθνους και του Λαού…
Σίγουρα, όμως, μπορούμε να εντοπίσουμε ότι υπήρξαν και θα υπάρξουν ίσως, δεδομένα παραδείγματα "αυταρχικών" ηγετών που, με προκάλυψη τη "χαρισματική" τους προσωπικότητα και την επιδερμική-επιφανειακή δημοκρατικότητά τους, πετυχαίνουν να παγιώσουν και να διαιωνίσουν, εάν όχι εσαεί, πάντως πέρα από τα προκαθορισμένα χρονικά διαστήματα την κατοχή και άσκηση της εξουσίας στο Κόμμα και την επιτελική τους ομάδα.
Ευτυχώς, Βέβαια, που κάποια στιγμή ακόμη και αυτοί οι "χαρισματικοί" ηγέτες ωθούνται από τον λαό στην αφάνεια ακριβώς επειδή στα σύγχρονα δημοκρατικά πολιτεύματα υπάρχει νομοτελειακά κατοχυρωμένη δικλείδα ασφαλείας για αυτές τις περιπτώσεις ‘κατάχρησης’…