Του Παναγιώτη Αποστόλου
Ερχόμενος
από το υπερατλαντικό του ταξίδι, ο
Πρόεδρος της Αξιωματικής αντιπολιτεύσεως,
Αλέξης Τσίπρας, θεώρησε σκόπιμο να
καταθέσει στην Ελληνική Βουλή πρόταση
δυσπιστίας κατά της κατοχικής Κυβερνήσεως
Σαμαρά.
Από αυτή την τριήμερη διαμάχη
στην Ελληνική Βουλή, προφανώς θεωρούσε
πως θα αναβαθμιστεί το κόμμα του στην
κοινωνία και θα υπερβεί το ταβάνι των
δημοσκοπικών προβλέψεων που επί μήνες
έχουν καθηλώσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτόχρονα,
προφανώς θεωρούσε πως θα προξενήσει
πολύ σοβαρό
πλήγμα στην συγκυβέρνηση
των δοσίλογων και των υποτακτικών της
πολιτικής Μέρκελ.
Γιατί
βεβαίως, δεν είναι δυνατόν να ευελπιστούσε
πως μέσω αυτής της πρότασης δυσπιστίας,
θα έπεφτε η Κυβέρνηση.
Δυστυχώς, όμως για τον κ. Τσίπρα και το
κόμμα του, το μόνο όφελος από αυτό το
«θέατρο πολιτικών σκιών», ήταν η
διαφοροποίηση της κ. Τζάκρη, που κατά
πάσα πιθανότητα θα αυξήσει την
κοινοβουλευτική του ισχύ, κατά έναν
ακόμη βουλευτή. Αντίθετα, ήταν πολλαπλά
τα οφέλη για τον Ελληνικό λαό, ο οποίος
διαπίστωσε για άλλη μια φορά πως αυτό
το πεθαμένο πολιτικό σύστημα, δεν βάζει
μυαλό με τίποτε.
Αφού μετά την μεταπολίτευση
συνέβαλαν οι πάντες στο ξεχαρβάλωμα
της Ελλάδος και στην φτωχοποίηση του
λαού της, για άλλη μια φορά «πλακώνονταν»
επί των ερειπίων της. Έτσι, είδαμε τον
Πρωθυπουργό να προσπαθεί να ανορθώσει
την θλιβερή του ύπαρξη με χυδαίους
λαϊκισμούς και πεζοδρομιακή πολιτική.
Με απόλυτη ρηχότητα πολιτικού λόγου,
χωρίς ουσιαστικά επιχειρήματα για την
ανοικοδόμηση των ερειπίων, είρωνα και
αμετανόητο για το γεγονός πως είναι ο
Πρωθυπουργός ο οποίος έχει εξοντώσει
την Ελληνική κοινωνία.
Από την άλλη
μεριά ο συνένοχος του Ελληνικού
εγκλήματος, ο Ευάγγελος Βενιζέλος ήταν
απόλυτα φοβισμένος, ένα πολιτικό πτώμα
που παρ΄ ότι βρίσκεται προ των πυλών
του Ειδικού Δικαστηρίου κρυπτόμενος
πίσω από τον Σαμαρά, καλούσε σε μονομαχία
τον Τσίπρα, παίζοντάς το Ρίνγκο. Εν
τούτοις παράμεινε υπέρ του δέοντος
αλαζόνας και τελικά απεδείχθη αντιστρόφως
ανάλογος του φυσικού όγκου και βάρους
του, δηλαδή ένα θλιβερό ανθρωπάκι.
Και
από κάτω από τη σκηνή του θεάτρου του
παραλόγου, άθλιοι, περίτρομοι της
επικείμενης απώλειας των προνομίων
τους, χειροκροτητές βουλευτές
που ως πρόβατα των μαντριών στην συνέχεια
θα στήριζαν την συγκυβέρνηση των
δοσίλογων δημίων του Ελληνικού λαού!
Το απόλυτο κατάντημα κυρίως από βουλευτές
της Ν.Δ. που χειροκροτούσαν μετά μανίας
τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Πράγματι τι
ξεπεσμός, τι ξεφτίλα!
Οσονούπω,
κερδισμένος από αυτή την τριήμερη
διαμάχη του παραλόγου δεν αναδείχτηκε
κανένας πολιτικός σχηματισμός. Υπήρξε
όμως, ένας μεγάλος χαμένος, που είναι
βεβαίως ο Ελληνικός λαός. Ο οποίος
γνωρίζει πως σύντομα θα υποστεί νέα
αφαίμαξη του εισοδήματός του δια μέσω
νέων φορολογικών μέτρων. Όπως επίσης,
γνωρίζει πως σύντομα θα του δημευθεί η
περιουσία διά μέσω του επερχόμενου
Νόμου που θα του φορολογεί τα χωράφια
και τις στάνες και στο βάθος ελλοχεύει
το «κούρεμα» των καταθέσεών του που
προήλθε από την αποταμιευτική του
προνοητικότητα.
Εάν λοιπόν, θα
μπορούσε με λίγες λέξεις ο λαός μας να
σχολιάσει την κακή θεατρική παράσταση
που παίχτηκε στις πλάτες του, θα αναφωνούσε
με λίγες λέξεις: «Σπουδαία τα λάχανα»
ή «Κάτι τρέχει στα γύφτικα». Και για
να ευθυμήσουμε λίγο τη δυστυχία μας,
καλό θα ήταν να εξηγήσουμε τις δυο ρήσεις
του θυμόσοφου λαού μας:
α) Σπουδαία τα
λάχανα: Σε κάποιο χωριό πριν από το 1821,
πέρασε ο απεσταλμένος του Τούρκου
δυνάστη για να εισπράξει τον επαχθή
φόρο της δεκάτης. Όλοι όμως, οι χωρικοί
του απάντησαν ότι αδυνατούσαν να
πληρώσουν τον φόρο γιατί τα λάχανά τους
(λάχανα παρήγαγε το χωριό) έμεναν
απούλητα. Τότε ο φορατζής είπε πως θα
έστελνε να παραλάβει τα λάχανα ως πληρωμή
των φόρων. Έτσι, έμεινε η φράση που
υποδηλώνει πως έγινε κάτι με μικρή αξία,
κάτι δηλαδή ασήμαντο. β) Κάτι τρέχει στα
γύφτικα: Γύρω στα 1830 ένα μεγάλο καραβάνι
γύφτων που κατέβηκε από την Θράκη έστησε
τσαντίρια στη μέση του θεσσαλικού
κάμπου. Όλη τη μέρα οι τσιγγάνοι γύριζαν
στα 12 χωριά λέγοντας τη μοίρα, πουλώντας
χαλιά και βότανα και το βράδυ επέστρεφαν
στον καταυλισμό τους, ρίχνοντάς το στο
γλέντι με νταούλια, χορούς και αμανέδες.
Στο γλέντι απάνω πολλές φορές τσακώνονταν
μεταξύ τους. Στην αρχή οι χωρικοί έτρεχαν
να δουν τι συμβαίνει. Σύντομα όμως,
συνήθισαν και δεν τους έκαναν εντύπωση
οι φασαρίες αυτές. Όταν άκουγαν κάτι
λοιπόν, έλεγαν πως «κάτι τρέχει στα
γύφτικα». Έτσι, έμεινε η φράση ως σήμερα
που σημαίνει πως έγινε πολύ κακό για το
τίποτα.
Ωστόσο,
αυτό το καταστροφικό πολιτικό κατεστημένο
για τη χώρα και τους πολίτες της, που οι
βρωμιές του ξεβράζονται κατά συρροή
από ένα ξεχειλισμένο ρέμα, δεν αφουγκράζεται
πως η χύτρα που μέσα της βράζει η οργή
του κόσμου, χρειάζεται εξαέρωση
προκειμένου να μη σκάσει. Έτσι, πανικόβλητο
το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα σφίγγει
τον εξαερισμό της χύτρας, με αποτέλεσμα
να επιταχύνει την έκρηξη του λαού. Μια
έκρηξη που θα σαρώσει τα μνημόνια και
τις δανειακές συμβάσεις. Μια έκρηξη που
θα τιμωρήσει όλους εκείνους που άσκησαν
και εξακολουθούν να ασκούν πολιτική
και κοινωνική βία κατά του λαού μας.
Εκείνους που υφάρπαξαν την ψήφο του
Ελληνικού λαού με τα συνεχή προεκλογικά
τους ψεύδη και σε καμιά περίπτωση δεν
έχουν αυτή τη στιγμή τη δεδηλωμένη του
λαού, αφού αθέτησαν όλες τις προεκλογικές
δεσμεύσεις τους, εξαπατώντας τις
Ελληνίδες και τους Έλληνες ψηφοφόρους.
Εκείνους που εξακολουθούν να φτωχοποιούν
περαιτέρω τον λαό μας και οι οποίοι
αδυνατίζουν την άμυνα της χώρας και την
διαπραγματευτική μας δυναμική σε μεγάλα
Εθνικά θέματα, όπως, η οριστική λύση του
ονόματος της γείτονας χώρας των Σκοπίων.
Είναι σίγουρο
πως ο λαός μας «προετοιμάζει» την
εξέγερσή του, παρ΄ ότι τρομοκρατείται
καθημερινά από τα συστημικά λαμόγια
της πολιτικής και δημοσιογραφικής
σκηνής, ακόμη και από εκείνα που προς
το παρόν έχουν αποσύρει, όπως τον
ευτραφέστατο Πάγκαλο. Αυτόν τον αμετροεπή
πολιτικάντη που βρίσκεται σε όλους τους
τηλεοπτικούς σταθμούς καταθέτοντας
τις νεοταξικές-νεοφιλελεύθερες απόψεις
του και οι οποίες βλάπτουν σοβαρά την
υγεία μας. Αυτόν τον συνένοχο και
συμμέτοχο της σημερινής δυστυχίας μας.
Αυτόν τον Εθνικό μειοδότη που θεώρησε
πως την Ελληνική Σημαία την βραδιά της
ντροπής, των Ιμίων, την πήρε ο αέρας.
Αυτόν τον παρωχημένο πολιτικό που έχει
χάσει το μέτρο, αντίθετα με τον παππού
του που είχε «μέτρο». Όμως, να ξέρουν
όλοι, πως οι Θερμοπύλες δεν
θα πέσουν παρ΄ ότι πολλαπλασιάστηκαν
οι Εφιάλτες στις μέρες μας! Μέχρι λοιπόν,
την ημέρα της εξέγερσης ο λαός μας τους
στέλνει καθημερινά μήνυμα: «Πίσω έχει
η αχλάδα την ουρά», φράση που ξεκίνησε
ως εξής: «Τα πρώτα ιστιοφόρα μεταγωγικά
στο Βυζάντιο ονομάζονταν αχλάδες, γιατί
είχαν σχήμα αχλαδιού. Τα καράβια αυτά
έσερναν συνήθως, ένα μικρό πλοιάριο από
πίσω στο οποίο είχαν οπλισμό, τρόφιμα
και τα υπόλοιπα πολεμικά σύνεργα. Έτσι,
όταν τέτοια ιστιοφόρα προσέγγιζαν σε
νησιά, οι κάτοικοι έβγαιναν στις κορυφές
των νησιών για να δουν αν έσερναν
πλοιάριο, δηλαδή αν έρχονταν για μάχη.
Τότε έτρεχαν αλαφιασμένοι φωνάζοντας
«πίσω έχει η αχλάδα την ουρά», για να
οργανώσουν την άμυνα του νησιού τους».
Κλείνοντας
θα ήθελα να στείλω το δικό μου κουράγιο
προς τον περήφανο Ελληνικό λαό, μέσω
ενός αποσπάσματος κειμένου της καλής
μου φίλης Χαριτίνης Καλαμπόκη, η οποία
είχε γράψει: «Κράτησα και θα κρατώ πάντα
αυτά που με κράτησαν όρθια. Μην κάνεις
ποτέ πράγματα που συγκρούονται με την
συνείδησή σου και την ηθική της οργανωμένης
ζωής και των αξιών της. Πες ΟΧΙ, μη
φοβάσαι, όταν λέμε ΟΧΙ υψώνουμε το
κεφάλι, όταν λέμε ΝΑΙ σκύβουμε. Και
πρόσεξε, να θυμάσαι πως ο ύπνος της
λογικής, γεννά τέρατα».
Συνέλληνες,
καλή Λευτεριά!