Οταν φτάσουμε στις παρυφές του παρανοικού, αρχίζει η αναρρίχηση στο ακαταλόγιστο. Οταν τα βιώματά μας ως Ελληνες είναι πλέον πολιτικές αυθαιρεσίες και ετσιθελισμός, φοβία και ανασφάλεια να μη χάσουμε ό,τι μας απέμεινε, η επιδίωξη του ευκαιριακού "βολέματος", αν και άστεγοι ιδεολογικά και πολιτικά, απομειώνεται η τιμή και το φιλότιμο μας.
Κι ας ήταν αυτό το "ψωροφιλότιμο" η μπέσα, η ευθιξία, η κληρονομιά μας και το κρυφό καμάρι μας. Καταντήσαμε να μην το έχουμε στις αποσκευές μας στην πορεία μας πρός το μέλλον...
Καταντήσαμε "βιτσιόζοι" θεατές των πολιτικών δρώμενων και του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών μεταξύ των αυτόκλητων "σωτήρων" της χώρας, αυτών των σύγχρονων Κολόμβων της πολιτικής που πηδαλιούχησαν αυτή τη χώρα πρός αδιέξοδα. Ολων αυτών των ορνιθόμυαλων της πολιτικής, οι οποίοι με εκπλήσσουσα κυνική αναίδεια και θρασύτητα χιλίων ερυθρόκωλων πιθήκων εν χορώ από τα έδρανα της Βουλής ξυφουλκούν υπέρ της σωτηρίας μας και επιζητούν την ανοχή μας! Και την παρέχουμε αφείδωλα την ανοχή μας. Χωρίς πάντα επίγνωση. Αρα και χωρίς ενοχή. Αν αυτό δεν είναι αυτοπαραμυθίας θαλπωρή ή ειδικεύουσα βλακεία, μήπως είναι μωροπιστία και μωροσοφία;
Εγκλωβιστήκαμε εν πολλοίς στον ψυχεδελικό κόσμο της πολιτικής μέθης και στον ξεπερασμένο βερμπαλισμό όλων αυτών, οι οποίοι με κομματική αγωνιστικότητα εκφυλισμένη σε μικροχαρείς εκδουλεύσεις και πελατειακές σχέσεις, ουδέποτε κατέφυγαν στη δημόσια συγγνώμη για τον καιροσκοπικό πολιτικό "πριαπισμό" τους. Μαζική παρέλαση ελεφάντων στην πίστα της πολιτικής!..
Καταντήσαμε ως πολίτες να ζούμε για χρόνια μια στάσιμη και μονοσήμαντη πραγματικότητα, πρός όφελος μιας καταχρηστικής και άκριτα μανιχαιστικής χρησιμοποίησης του παρελθόντος, που παρεμπόδιζε την πρόσβαση στο μέλλον, με "όραμα" των εκάστοτε κυβερνώντων τη λιτότητα, Με τους πολλούς απ' αυτούς ωστόσο να απομυζούν στο ίδιο χρονικό διάστημα τους προσοδοφόρους μαστούς του κράτους. Με τα δύο πρώην κυρίαρχα κόμματα να διαγκωνίζονται στο ψέμα και σήμερα να συνασπίζονται και να παρουσιάζονται ως η μοναδική "ελπίδα" για διέξοδο από την πολύπλευρη κρίση.
Με την Αριστερά να...σκοντάφτει στο δόγμα και να μένει για χρόνια έξω από τη διαλεκτική των πραγματικοτήτων. Και άλλα κατά καιρούς κόμματα, εντός ή εκτός Βουλής, να αναζητούν την κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Κι όταν την έβρισκαν, βουτούσαν μέσα και έβγαιναν περισσότερο ανάπηρα απ' όσο είχαν μπεί. Ετσι φτάσαμε στο αδυσώπητο σήμερα. Με δύο εκφυλισμένα κόμματα να επιμένουν να μας κυβερνούν.Με τους πολιτικούς όρους να έχουν ευτελιστεί. Ο όρος "Δεξιά" δεν εκφράζει την άλλη παράταξη, όπως δεν εκφράζει τίποτα ο όρος "Αριστερά". Είναι σχηματικοί όροι, λέξεις κάποιας λαικής συνεννόησης, όχι σημασίας.
Ολα έχουν περάσει στη μεθοδευμένη "δημοκρατική εξουθένωση" και η επίρριψη ευθυνών σε κάποιους του πολιτικού λυκοτροφείου καταντάει παρανοική πολυτέλεια. Γιατί είναι άλλο πράγμα η ανοχή μας στην πολιτική αδυναμία να γίνει κάτι καλύτερο κι άλλο η αυτάρεσκη απραξία και αδράνεια στην πασίδηλη προλείανση του κατήφορου, ώστε να μετατραπούμε σε μια άμορφη μάζα που να μη σταματάει πουθενά!