Επειδή τίποτα δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται με αγώνα, είναι αδήριτη αναγκαιότητα η σύγκρουση! Η έκβαση όμως της επερχόμενης σύγκρουσης θα εξαρτηθεί από την αμυντική και επιθετική δύναμη της επαναστατικής πτέρυγας του υπαρκτού και του εν δυνάμει προλεταριάτου.
Από πολίτες-θεατές-παραγωγοί-καταναλωτές πρέπει να μεταμορφωθούμε σε ενεργούς πολίτες και επαναστάτες! Μπάτσοι και λαός, κομπάρσοι στο αυτοκαταστροφικό έργο, του διαίρει και βασίλευε: "Σκλάβοι εναντίον σκλάβων". Τι είναι ζητούμενο; Αυτοκτονία ή Επανάσταση;
• Με αφορμή τις εντυπώσεις μου από την προχθεσινή (6-12-2013) παρουσία μου στο συλλαλητήριο στα Προπύλαια για την επέτειο της «εξέγερσης» των νέων, όταν στις 6 Δεκεμβρίου 2008, περίπου στις 9 το βράδυ, ο 15χρονος μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από μια σφαίρα στην καρδιά στη διασταύρωση των οδών Τζαβέλα και Μεσολογγίου.
• Και εχθές, το συλλαλητήριο για την επέτειο εκείνης της μέρας εξελίχθηκε σε οδομαχίες μικρής έκτασης στα Εξάρχεια. Εμφανής ήταν ο διαχωρισμός, από τη μια πλευρά τα ΜΑΤ, ως ανθρωποφύλακες της τάξης πραγμάτων, να εμποδίζουν, να κυνηγούν και να απαγορεύουν σ ένα μικρό σχετικά λαϊκό τμήμα να διαδηλώσει ενάντια στον ανθρωποκτονικό νέο-«φιλελευθερισμό» και τον πολιτικό φασισμό. Παντού ήταν εμφανές, ότι τα σιδηρόφρακτα ΜΑΤ περικύκλωναν από όλα τα στενά το λαό, όπως τα λυκόσκυλα τρομοκρατούν τα πρόβατα μέσα στην αγέλη. Οι δρόμοι ήταν έρημοι παντού από αυτοκίνητα και τα καταστήματα ήταν κλειστά από το φόβο φθορών. Οι κάτοικοι της περιοχής επίσης ήταν κλεισμένοι στα τσιμεντένια κλουβιά τους, ίσως με κλειστά τα φώτα, περίμεναν, να περάσει η κρίση της νύχτας. Αυτή ήταν η εικόνα της Αθήνα, στις 6 Δεκέμβριος 2013, σε περιβάλλον ολοκληρωτικού πολιτικοοικονομικού φασισμού!
• Το ερώτημα που τίθεται είναι: Τι κάνουμε; Αποδεχόμαστε, ως λαός αυτή την αταξία πραγμάτων μοιρολατρικά και παθητικά, ευθυγραμμισμένοι:
• Με τη ρήση του Adolf Hitler: «Στην πλειοψηφία τους οι άνθρωποι είναι δειλοί και ανόητοι, κατά κανόνα ανίκανοι να σκεφτούν κάτι μεγάλο»;
• Ή ακόμα χειρότερα, με το γραπτό του Aleksandr Solzhenitsyn: «Οι άνθρωποι προτιμούν ακόμα και να πεθάνουν, παρά να κάνουν μια γενναία πράξη, να υποστούν τα πάντα, αρκεί να μη χαλάσει η κακομοιριασμένη τους ζωή»;
• Ή με την πιο συνταρακτική διαπίστωση την έδωσε ο ίδιος ο Karl Marx: «Αντίθετα, μάλιστα, οι άνθρωποι συχνά παλεύουν, προκειμένου, να κρατήσουν τις αλυσίδες, με τις οποίες διασφαλίζεται η υποδούλωσή τους»;
• Εχθές, έβλεπε κανείς τους ορατούς δούλους/υπηρέτες του συστήματος, δηλαδή τα όργανα καταστολής και το λαό, να αλληλοσυγκρούονται και διαισθάνονταν στο παρασκήνιο τους αόρατους ολιγάρχες της πολιτικοοικονομικής ελίτ, να διαφεντεύουν, να κατευθύνουν και να εξουσιάζουν αυταρχικά. Είναι αυτή η πολιτικοοικονομική ελίτ, που σφετερίστηκε την πολιτική εξουσία, τα μέσα παραγωγής και τα αγαθά, με βία και πονηρία, ώστε να αποκλείσει τον πραγματικό ιδιοκτήτη τους, που είναι ο ίδιος ο λαός.
• Αποκλείοντας από το έμπρακτο δικαίωμα ιδιοκτησίας, ο κάτοχος, επεκτείνει την ιδιοκτησία του και πάνω στους αποκλεισμένους, χωρίς τους οποίους ο ίδιος δεν είναι τίποτα. Έτσι η άρχουσα τάξη ιδιοποιείται και απαλλοτριώνει τα πάντα και υποχρεώνει τις κατώτερες τάξεις, μαζί με τους ανθρωποφύλακες, οι οποίοι προέρχονται από αυτές, να συνεργάζονται στον ίδιο τον αποκλεισμό τους. Δημιουργείται έτσι μια οργανική αλληλεξάρτηση, ώστε η εγγύηση της επιβίωσης των κάτω, να εξαρτάται από τη συντήρηση της εκμετάλλευσης των πάνω. Γι αυτό, μεγάλα αστικοποιημένα τμήματα του πληθυσμού δεν συμμετέχουν στις διαδηλώσεις και τις διαμαρτυρίες. Γι αυτό το λόγο, δέχονται τα μνημόνια χωρίς αντίδραση. Γι αυτό οι ματατζήδες και οι μπαχαλάκηδες συμπεριφέρονται τόσο εχθρικά και προδοτικά απέναντι στους ομογενείς τους.
• Όλοι αυτοί πλαισιώνονται από το συνονθύλευμα της σχετικά πλούσιας αστικής τάξης των τεχνοκρατών, που κατάκλεψαν το χρήμα τις τελευταίες δεκαετίες, των τραπεζιτών, που με απάτη άδειασαν τα σεντούκια των Ελλήνων μέσω του χρηματιστηρίου και των τοκογλυφικών δανείων, με χρήμα, που δεν είχαν ποτέ, των συνδικαλιστικών υποκριτικών εργατοπατέρων, των ανόσιων επισκόπων, των βολεμένων υψηλόβαθμων στρατηγών, των εξωνημένων πανεπιστημιακών, που απομυζούν πακέτα της ε.ε., των επίορκων αρχιμπάτσων, που μπλέχτηκαν στα επικερδή κανάλια της πορνείας, του τζόγου, των ναρκωτικών, των σκυλάδικων της νύχτας, ακόμα και των κερδοσκόπων καλλιτεχνών / τηλεπαρουσιαστών / δημοσιογράφων, που θησαύρισαν με τη φτηνιάρικη κουλτούρα, που πλασάριζαν επί δεκαετίες, πουλώντας «φύκια για μεταξωτές κορδέλες», μέχρι τις πρόθυμες πολιτικές, που «νομιμοποιούν την κάθε απάτη προς το συμφέρον της προνομιούχας τάξης.
• Όπως γράφτηκε παραπάνω, τα μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού είναι αποστασιοποιημένα ίσως και τρομοκρατημένα, κρυμμένα στα τσιμεντένια καβούκια τους. Άραγε τι περιμένουν; Τη λύτρωση εξ ουρανού ή τον αναπόφευκτο θάνατο, φτάνει αυτός, να μην επέλθει σήμερα, αλλά κάποτε απροσδιόριστα στο μέλλον;
• Συνεπώς, έχουμε ένα σαφή ποιοτικό και ποσοτικό διαχωρισμό των τάξεων, σε αφέντες της άρχουσας τάξης και σκλάβους των κατώτερων τάξεων. Ενδιάμεσα υπάρχει η περιγραφείσα μεσαία αστική τάξη, η οποία εμπεριέχει όλη την απανθρωπιά της άρχουσας τάξης, γιατί γαλουχήθηκε από αυτήν στην ιδεολογία της, ώστε να συμμαχεί ή και ανέχεται την άρχουσα τάξη, από ιδιοτέλεια ή και βλακεία λόγω της πλύσης εγκεφάλου, που έχει υποστεί. Όμως η άρχουσα τάξη επιδιώκει σταδιακά τον τέλειο αφανισμό της μεσαίας τάξης και την προλεταροποίησή της, κάτω από τη βάρβαρη δυναστεία της.
• Αν λοιπόν, το υπαρκτό προλεταριάτο, μαζί με τους εν δυνάμει προλετάριους των μεσαίων τάξεων δεν αποφασίσουν, να αντισταθούν και αντεπιτεθούν ενάντια στην απόλυτη και ισοπεδωτική εξουσία της άρχουσας τάξης και την αντικαταστήσουν με την εξουσία της αυτοδιεύθυνσης, τότε, στερημένοι από τη δυνατότητα να μεταμορφώσουν τη καθημερινή ζωή και τις συνθήκες της, θα οδηγηθούν στο κατώτερο επίπεδο προλεταριοποίησης, που θα τους κάνει να αναπολούν με νοσταλγία ακόμα και το ζοφερότερο παρελθόν.
• Κοντολογίς, επειδή τίποτα δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται με αγώνα, είναι αδήριτη αναγκαιότητα η σύγκρουση! Η έκβαση όμως της επερχόμενης σύγκρουσης θα εξαρτηθεί από την αμυντική και επιθετική δύναμη της επαναστατικής πτέρυγας του υπαρκτού και του εν δυνάμει προλεταριάτου. Από πολίτες-θεατές-παραγωγοί-καταναλωτές πρέπει να μεταμορφωθούμε σε ενεργούς πολίτες και επαναστάτες!. Γι αυτό, οι «ιδεολογίες τσέπης» που συσπειρώθηκαν γύρω από ένα ψευδεπίγραφο ανταγωνισμό μεταξύ του «αριστερισμού», που νοθεύει την ελπίδα μιας ολικής επανάστασης και του «δεξισμού», που αποζητά την επάνοδο ενός αυταρχικού ολοκληρωτικού κράτους, πρέπει να αντικατασταθούν από ιδεολογίες επαναστατικής προοπτικής. Γιατί αναπόφευκτα και ακόμα χειρότερα, έξω από την επαναστατική προοπτική, ο μοναδικός δρόμος δράσης, είναι ο δρόμος της τρομοκρατίας.
karanassios.gr