του Στρατή Μαζίδη
Όμως πιστεύω ότι ΔΕΝ πρόκειται να γυρίσουμε στη δραχμή. Τουλάχιστον άμεσα. Η επιστροφή σε κάτι, σημαίνει γενικότερα την επάνοδο σε μια πρότερη κατάσταση κατά την οποία τα πράγματα ήταν καλύτερα.
Εμείς ομοιάζουμε με μια παρέα που πήρε λάθος δρόμο, δεν έχει οδηγό, έσκασαν τα λάστιχα και ενώ βλέπουμε ότι πηγαίνουμε σε λάθος κατεύθυνση, έχουμε κατέβει και σπρώχνουμε το αυτοκίνητο.
Όταν κάποιοι πρωτομιλήσαμε για δραχμή τότε μας έλεγαν πως αν γίνει αυτό, θα πέσουν οι μισθοί, θα μειωθεί η αγοραστική μας δύναμη, θα θα θα. Μια σειρά "θα" που τελικά τα ζούμε στην ευρωζώνη. Τώρα η ατάκα είναι ότι θα γίνει ακόμη χειρότερη η κατάσταση.
Πώς θα γυρίσουμε στη δραχμή; Πώς θα πάρει μπρος το αυτοκίνητο που λέγαμε όταν δεν υπάρχει ΟΔΗΓΟΣ;
Γιατί το θέμα δεν είναι απλά να πάμε στη δραχμή και να πάρει μπρος η μηχανή στο Χολαργό.
Το θέμα είναι να φτιάξουμε οικονομία. Να την νοικοκυρεύσουμε. Να το φτιάξουμε το σαράβαλο αυτοκίνητο. Εμείς όμως συντηρούμε κομματικούς στρατούς. Ούτε έναν παιδεραστή δικαστικό δεν μπορούμε να διώξουμε, πόσο μάλλον να διώξουμε τους επίορκους, να διώξουμε τόσους όσους χρειάζεται ώστε η κρατική μηχανή να δαπανά όσα παράγει.
Ποιος θα τα κάνει αυτά; Ο Σαμαράς; Ο Τσίπρας;Ή οι υπόλοιποι της βουλής;
Όσο για τις δυνάμεις της δραχμής, κατακερματισμένες σε άπειρα κόμματα, δε μας έχουν απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Του ποια οικονομία θα εκπροσωπεί το εθνικό νόμισμα. Του βολέματος ή του νοικοκυρέματος;
Κανείς δεν επιθυμεί να γίνεται δυσάρεστος. Όμως ομελέτα δίχως σπασμένα αυγά δε γίνεται. Και πλέον ήρθε η ώρα να τη φτιάξουμε τη ρημάδα.
Για αυτό δε θα γυρίσουμε άμεσα στη δραχμή εκτός αν μας πετάξουν έξω. Όμως άλλο να σε διώχνουν και διαφορετικό να φεύγεις μόνος σου.