Γεμάτα χαρά κάποια πρόσωπα, συνοφρυωμένα βλέμματα σε άλλα πρόσωπα, ζητωκραυγές και χειροκροτήματα από τους πρώτους, έκφραση δισταγμών και δυσφορίας από τους δεύτερους…
Βέβαια όπως συμβαίνει με πολλά κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά θέματα στην εποχή μας οι απόψεις πάντα διίστανται.
Η ωμή αλήθεια, πέρα από τους πανηγυρισμούς για τερματισμό του προγράμματος «σωτηρίας – του bailout» της Ιρλανδίας, είναι ότι η ανεργία παραμένει σε δραματικά επίπεδα, οι επιχειρήσεις δεν έχουν ανακάμψει, 1000 νέοι άνθρωποι εγκαταλείπουν τη χώρα κάθε εβδομάδα και το 50% του ιατρικού δυναμικού της χώρας έχει αναζητήσει ένα καλύτερο μέλλον εκτός Ιρλανδικών συνόρων.
Ο κ Duncan Ganley, Πρόεδρος του Ομίλου Επιχειρήσεων Ganley, ένα έντονα πολιτικοποιημένο άτομο τα είπε χύμα στο CNBC...
Περιέγραψε με μελανά χρώματα την οικονομική πραγματικότητα στην πατρίδα του Ιρλανδία και μάλιστα χαρακτήρισε την παρούσα κατάσταση ως «χειρότερη» από το 2010!...
Νομίζω ότι θα μείνει για πολλά χρόνια στην επικαιρότητα η ατάκα του όπου παρομοιάζει την Ιρλανδία, την ιρλανδική Οικονομία και τον Λαό με
«την παρέα που μένει τελευταία στο ρεστοράν αφού όλοι οι άλλοι ολοκλήρωσαν την επιδρομή τους (σε φαγητά και ποτά) και πρέπει αυτοί να πληρώσουν τον λογαριασμό. Είναι εύκολο να είσαι δημοφιλής εάν είσαι το πρόσωπο που το κάνει αυτό (πληρώνει τον λογαριασμό…)»
Για του λόγου το αληθές, ρίξτε μια ματιά: http://www.cnbc.com/id/101271471
Επιμύθιον χρήσιμο για εμάς τους Έλληνες;
Το «Ιρλανδικό πρότυπο», πριν την κατάρρευσή του, είχαν χειροκροτήσει πολλοί από τους δικούς μας πολιτικούς ηγέτες.
Η Ιρλανδική οικονομία ήταν πιο ισχυρή, πιο ανταγωνιστική και πιο αξιοζήλευτη από τις οικονομίες της Ελλάδος, Πορτογαλίας και Ισπανίας και κατέληξε να χρωστά σήμερα περίπου 85 δις ευρώ…
Να θυμηθούμε το δικό μας χρέος των 400 δις ευρώ και θέματα όπως η ανταγωνιστικότητα και οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που συνεχίζουν να αποτελούν μπαλάκι του «πινγκ-πονγκ» ανάμεσα σε Ελλάδα και τρόικα…
Με αυτά τα δεδομένα σοβαροί Ιρλανδοί ανησυχούν, εμείς τι να πούμε;