Αν δε γνωρίζετε τον ΙΝΟ, τότε πρέπει να τον μάθετε!

Της Κατερίνας Πρωτοσυγγελίδου - Φλατσούση

Το γκράφιτι και οι κοινωνικές προεκτάσεις του.
Απόφοιτος της σχολής Καλών Τεχνών, γεννημένος στην Αθήνα, ενεργός ζωγράφος δρόμου από το 2000, ο ΙΝΟ αγνώστων λοιπών στοιχείων, μας κάνει να καμαρώνουμε που είναι Έλληνας.
Ο αυτοπροσδιοριζόμενος ως graffiti writer εδώ και 13 χρόνια, δημιουργεί όχι μόνο στους τοίχους της Αθήνας και άλλων πόλεων, αλλά και στο εξωτερικό, όπου είναι γνωστός.

Τα έργα του, μεγάλα σε έκταση, ξεφεύγουν από το γκράφιτι και παραπέμπουν σε τοιχογραφίες.

Στην πραγματικότητα, οι δημιουργίες του είναι murals. Αυτός είναι ο ακριβής προσδιορισμός των εκτεταμένων καλλιτεχνικών παρεμβάσεων στο δημόσιο χώρο.

Η εισβολή τους στην καθημερινότητά μας είναι δεδομένη και μας δημιουργούν σκέψεις και προβληματισμούς, σε σημείο που ο καθένας από εμάς, μπορεί να θέσει αυτοερωτηματικά και να ξεδιπλώσει τη σκέψη του μέσα από τα άπειρα νοήματα, που εκπέμπουν οι ζωγραφισμένες, στους δρόμους, εικόνες του ΙΝΟ.

Η πιστότητα των δημιουργιών του, οι τέλειες σκιάσεις και η απλότητα και αφαιρερικότητα με την οποία αποδίδει τις ενδόμυχες σκέψεις, της κάθε προσωπογραφίας είναι μοναδική.

Το σπουδαιότερο όμως πέρα από την τεχνική του, είναι η διοχέτευση των μηνυμάτων που εκπέμπονται από τις τοιχογραφίες του.

Ο ΙΝΟ που θεωρείται από τους πιο παραγωγικούς Έλληνες street artists, ζωγραφίζει κυρίως με σπρέι και τα περισσότερα θέματά του, που είναι κυρίως ασπρόμαυρα, απεικονίζουν πρόσωπα.

Τις περισσότερες φορές, βλέπουμε δύο όψεις μέσα σ' ένα πρόσωπο. Πιθανώς, γιατί ο καλλιτέχνης θέλει να αναδείξει, την ύπαρξη δεύτερης προσωπικότητας μέσα, τόσο στον άνθρωπο, όσο και στις έννοιες και στις σχέσεις.

Καλό-κακό, ωραίο-άσχημο, αλήθεια-ψέμα, μαύρο-άσπρο.

Τα σουρεαλιστικά και αφαιρετικά γκράφιτι του ΙΝΟ, ισάξια με αυτά των ξένων καλλιτεχνών, μας ωθούν να αναθεωρήσουμε, κάποιοι από εμάς, τις καταβαραθρωτικές απόψεις μας για τα γκράφιτι και τους ζωγράφους του δρόμου, βοηθώντας μας να κατανοήσουμε και να αποδεχθούμε, ότι, οι ανώνυμοι καλλιτέχνες του δρόμου που δημιουργούν πάνω σε βρώμικους και μισογκρεμισμένους τοίχους, έχουν σαν στόχο, να μας μεταδώσουν τις ανησυχίες τους, να μας ταρακουνήσουν και ίσως να μας αφυπνίσουν, μέσα από την Τέχνη.

Παράλληλα κοσμούν το δημόσιο χώρο και δημιουργούν κίνητρα στα νέα παιδιά και τα προτρέπουν να δημιουργούν και όχι να καταστρέφουν.

Ίσως είναι καιρός να καταλάβουμε πως το γκράφιτι είναι τέχνη και πως μ' αυτό μπορούμε ν' αλλάξουμε την αισθητική κάποιων σημείων πόλεων, που δε θεωρούνται ιδιαίτερα όμορφα.

Με την τέχνη του γκράφιτι, υπάρχει η δυνατότητα να γεννηθεί ένα δημιουργικό ενδιαφέρον, ένα χόμπι στους νέους μας, με προεκτάσεις στην Τέχνη και στο σεβασμό του δημόσιου χώρου, αφού οι  street artists καλύπτουν τις ατέλειες δημιουργώντας, καθοδηγούμενοι πάντα από την έμπνευση, το συναίσθημα και το πάθος τους για την τέχνη τους.

Φανταστείτε μόνο, ότι όλες αυτές οι δημιουργίες  που άνετα μπορούν να χαρακτηριστούν ως έργα τέχνης, γίνονται στο δρόμο, κάτω από αντίξοες συνθήκες, πολλές φορές και με κυνηγητό των καλλιτεχνών.

Παρόλα αυτά, προτιμούν να δουλεύουν στο δρόμο. Να παρεμβαίνουν στο αστικό τοπίο, αλλά και στην καθημερινότητα, δημιουργώντας στους θεατές ερεθίσματα για νέες σκέψεις και αναζητήσεις.