Πως ο σημερινός Ελληνας θα βεβαιώσει την ιστορική του ύπαρξη και θα κραταιώσει την εθνική του αξιοπρέπεια και αυτοσυνειδησία, αν άβουλος, εύπιστος και φοβισμένος συνεχίσει την αναρρίχηση του πρός το "Πουθενά" και το "Τίποτα" της πολιτικής κοροιδίας και απάτης;
Εχουμε "Πιάσει" ήδη ουρανό!.. Και προσβλέπουμε στην περαιτέρω αναρρίχησή μας, με παροιμιώδη ανοχή και χωρίς ενοχή!..
Και μολονότι οι θυσίες των παλαιοτέρων γενεών δεν βρήκαν καμία ανταπόδοση, η τραυματισμένη από την αδικία συνείδηση του νεοέλληνα δεν οδηγείται σε εξέγερση. Κι ας υπήρξε πασίδηλο "ξεγέλασμα" των ελπίδων μας. Κι ας ακολούθησαν απροσμέτρητες συμφορές. Κι ας προσμετρήθηκε επανειλημμένως η απροσμέτρητη ευθύνη όσων βάλθηκαν να ανασκαλοπίσουν κατά καιρούς το πανάχραντο σώμα της πατρίδας. Και συνεχίζουν απτόητοι το "έργο" τους χωρίς αιδώ, με μια πολιτική ηθική χωρίς Ηθος.
Η πικρή και σκληρή γεύση, η οιμωγή της ιστορίας διδάσκει να κοιτάζουμε κατά πρόσωπο την πιθανή συμφορά. Αυτό είναι ένας παράγων σωτηρίας, διότι απολακτίζει την απερισκεψία και την ηθικοπολιτική ανευθυνότητα. Και οδηγεί το έθνος στη σύμπνοια και τη σύννοια. Εμεις τι κάνουμε; Με παθητικότητα και φοβία υποδεχόμαστε τα τετελεσμένα, αφού εξαντλούμε όλες τις προσδοκίες ως "δασκαλεμένη" μάζα από τους μεταπράτες των ονείρων μας. Και καταντούμε χαμένοι οδοιπόροι, ξένοι ανάμεσα στο "σήμερα" και στο "αύριο".
Γινόμαστε νοσταλγοί, όσοι διαθέτουμε βέβαια ακόμη μνήμες, παλαιών καλών εποχών. Γινόμαστε απαθείς παρατηρητές άλλων κοινωνιών που δεν είναι "τσιμέντινες" και "γύψινες", αλλά δρώσες και ανοικτές, που αναδεικνύουν τις αξίες της ζωής, εμπεδώνουν τα στοιχειώδη δικαιώματα τους και "σμιλεύουν" ένα τρόπο ζωής που ανανεώνεται και οξυγονούται μέσα στο πλαίσιο ενός κρατικού μηχανισμού ευέλικτου, προνοιακού και αποσυμφορημένου, με προοπτική στο μέλλον και στη θετική κρίση της ιστορίας.
Και τελικά τι βιώνουμε; Την παγίωση διαδοχικών κατεστημένων για μικρά ή και μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αδιάταρακτη επικράτηση των αθλίων και των ηλιθίων της πολιτικής. Με τους άξιους να διαγκωνίζονται στο ασφυκτικό περιθώριο της πολιτικής δράσης. Και τους μέτριους και τους βλάκες να παράγουν πολιτικές εκτροπές και κοινωνικές ανατροπές. Τα κατεστημένα αλληλοανατρέπονται. Συγχρόνως όμως αλληλοτροφοδοτούνται με "ανθρώπους". Αυτού του είδους η εξουσία που δεσπόζει στην Ελλάδα, στελεχώνεται με άτομα της ίδιας νοοτροπίας ή και με συνεχώς τα ίδια πρόσωπα, τα οποία αλλάζουν προσωπείο και επιτείνουν έτσι την αποσύνθεση εκ των άνω, η οποία προκαλεί σταδιακά την απόγνωση εκ των κάτω.
Κι αν δεν προκληθεί η έκρηξη ή έστω η εξανάσταση συνεπεία γενικής αποβλάκωσης ή καταστροφής και των πλέον πρωτογενών αντανακλαστικών υγείας, η κοινωνία μεταβάλλεται σε κάτι...δυσώδες. Για "κίνδυνο πολιτικής εκτροπής", είχε μιλήσει παλαιότερα ο "εκσυγχρονιστής" της συμφοράς Κώστας Σημίτης. Για "δυσωδία" ο..καταπονημένος συνήθως Κώστας Καραμανλής, λίγο πριν την κρίση. Και οι δύο όμως δεν είναι σε θέση ακόμη και σήμερα , είμαι βέβαιος, να προσδιορίσουν τις αιτίες. Κι αυτό, γιατί δεν έχουν την "ιδιοτροπία" να θεωρούν την πολιτική έργο των αξίων και των διαταξικά επιλέκτων.
Ο μεν Σημίτης με γευστική προτίμηση στο "σούσι" προώθησε τον "περιηγητή" της βλακείας και ανεπάγγελτο Γιώργο Παπανδρέου στην πρωθυπουργία. Ο δε Καραμανλής με γευστική εμμονή στα "παιδάκια" ανέσυρε από την "πολιτική κατάψυξη" τον έτερο ανεπάγγελτο και κηφήνα, αλλά πρωτίστως ψευδομανή στα όρια της δικαιοδοσίας της ψυχοπαθολογίας, τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος και έγινε εξ' ανάγκης ο πρώτος πρωθυπουργός του "σωλήνα" με ανάδοχο τον αρχομανή Βαγγέλη Βενιζέλο με το...φευγάτο βλέμμα που τρέχει στον κατήφορο και σταματημό δεν έχει...
Και όλοι εμείς τι κάνουμε; Ανεχόμαστε και ανεχόμαστε! Αρκούμαστε στο σύνθημα για περισσότερη ψευδεπίγραφη ελευθερία και λιγότερη ευθύνη ως δασκαλεμένη, πειθαρχημένη , ενίοτε φανατισμένη και άβουλη μάζα, με μύριες όσες προσχηματικές δικαιολογίες για την αδράνειά μας. Ελεύθερη βούληση και ευθύνη, προσωπική ταυτότητα και σκέψη, πήγαν περίπατο. Αυτοσυνειδησία και επίγνωση βαρύφορτες από τις ανάγκες της καθημερινότητας αναζητούν το "βόλεμα" της συγκυρίας. Τι μας έμεινε; Η μεταφυσική ελπίδα ως σφοδρή ορμή πρός το υπέρτατο Αγαθό και ως "νοερώς εφάψασθαι" του θείου. Τι να πει κανείς...Ισως η μεταφυσική ελπίδα να γίνει η αιτία του Νοείν!.