του Στρατή Μαζίδη
Η δε Συρία έχει μεγάλη θέση μέσα στην ιστορική παράδοση της Εκκλησίας. Πέραν του ενός από τα πέντε Πατριαρχεία στην Αντιόχεια, η Δαμασκός αποτέλεσε και το σημείο εκκίνησης της μεταστροφής του αποστόλου Παύλου. Επίσης ανέδειξε σημαντικές μορφές όπως ο Ιωάννης Δαμασκηνός και ο όσιος Εφραίμ ο Σύρος.
Εδώ και μήνες αγνοούνται δύο επίσκοποι, χριστιανοί ανάμεσα στους οποίους και μικρά παιδιά αποκεφαλίζονται ενώ η ιστορική βιβλική πόλη της Μααλούλα, ένα από τα ελάχιστα μέρη όπου ακόμη η επικρατούσα γλώσσα είναι τα αραμαϊκά, περνά από τον έλεγχο του ενός στον άλλο. Αυτή τη στιγμή μοναχές μαζί με δύστυχα ορφανά του πολέμου που είχαν βρει καταφύγιο στο μοναστήρι έχουν απαχθεί.
Οι ισλαμοφασίστες έχουν αποδείξει ότι μπροστά στη θέα του χριστιανικού αίματος δεν καταλαβαίνουν τίποτε από παιδιά, γυναίκες, ανθρώπινη ζωή.
Κι αναρωτιέμαι... Ο οικουμενικός πατριάρχης Βαρθολομαίος πού βρίσκεται; Τι κάνει; Πώς κινητοποιεί την παγκόσμια κοινή γνώμη να δει και αυτή την πλευρά του πολέμου; Μέχρι και στη Συρία θα όφειλε ενδεχομένως να έχει εγκατασταθεί μέχρι να δοθεί ένα τέλος σε όλα αυτά. Κι αν αυτό φαντάζει υπερβολικό, ας αναλογιστούμε πως αρκετοί προκάτοχοί τους στο θρόνο θα το είχαν πράξει ήδη.
Πού είναι ο ποιμένας την ώρα που τα πρόβατα κινδυνεύουν και το εκεί πατριαρχείο περνά δύσκολες ώρες;
Απλά ανύπαρκτος με μόνη εξαίρεση μια φωτογραφία στην οποία ασπάζεται τη χείρα του μια ελευθερίων ηθών γυναίκα.
Όμως Παναγιώτατε οι χριστιανοί στη Συρία αποκεφαλίζονται, βιάζονται, διώκονται, σφάζονται, δεν έχουν “πού την κεφαλήν κλίναι”.
Ποιος θα βγει μπροστά για αυτούς; Ποιος θα ξεσηκώσει το πλήρωμα των ορθοδόξων και όλου του κόσμου για να μπει ένα τέλος σε αυτό το καθημερινό έγκλημα που συντελείται στη Συρία;