Δεύτερη μέρα του νέου χρόνου...Και ανεξάρτητα της ευωχίας και της ευθυμίας των ημερών ή μάλλον της εθισμένης συμπεριφοράς μας να "παραγκωνίζουμε" τις αρνητικές σκέψεις με μια εξωτερικευμένη χαρωπή διάθεση, ευδαίμονες για λίγες ώρες εν τη αγνοία μας ή προσβλέποντες στο "ευτυχές τέλος" των όποιων προβλημάτων μας, δείχνουμε να αδιαφορούμε για ό,τι συμβαίνει γύρω μας...
Τέτοιες χρονιάρες
μέρες, τέτοιες βαρύθημες και κακόθυμες σκέψεις, θα αντιτάξετε κάποιοι,
δεν συνάδουν με την...ασκίαστο για πολλούς χαρά και την ανταλλαγή
αισιόδοξων ευχών και γενικότερα με την εορταστική ατμόσφαιρα. Δεν θα
ευθυγραμμιστώ με αυτή την "πανηγυριώτική" λογική. Και δεν μπορώ να
αποδεκτώ την ιλαρότητα των ημερών, όταν όλα γύρω μας ή σχεδόν όλα,
μοιάζουν σκοτεινιασμένα και αξεδιάλυτα. Οταν δεν παύουμε να ζούμε
καθημερινά τον "πολιτισμένο" βιασμό του Προσώπου. Κι αυτή τη
φαντασμαγορική απόρριψη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.Μια απόρριψη αμείλικτη, λες και περίσσεψαν οι δυστυχούντες συνάνθρωποί μας απ' όλες τις διαστάσεις της ζωής και έμειναν απ' έξω σ' ένα περιθώριο λύπης και ανημποριάς. Χρονιάρες μέρες, αλλά δεν μπορεί να ταυτίζονται μόνο με το γλεντοκόπι και τη φαιδρότητα, όταν χιλιάδες συνάνθρωποί μας νιώθουν την απραξία, βρίσκονται σ' έναν διαρκή αγώνα επιβίωσης, έξω από τον πολιτισμό του πνεύματος, κουρασμένοι να τους εμπαίζουν και να τους λένε, πως γι' αυτούς, για όλου μας, "διαμελίζονται" για τη...σωτηρία μας οι αυτόκλητοι πολιτικοί προφήτες!
Και η σημερινή δεύτερη μέρα του χρόνου προσφέρεται και για σκέψεις για το σπαραγμό του τόπου. Αυτή η σπαράζουσα αναμέτρηση με το τίποτα και το ασύστολο πολιτικό ψέμα. Για το γεγονός ότι φτάσαμε σε μια στάση ζωής "πούπουλου και φελού". Το πρώτο πετάει κατά τους ανέμους. Ο δεύτερος επιπλέει κατά τον κυματισμό. Μια αβουλία, μια φθορά ανελέητη, χωρίς επιστροφή ίσως. Η ευαισθησία των Ελλήνων έχει υποστεί φθορά θανάτου. Μετατράπηκε η Ελλάδα σε κονίστρα ταπεινών αντιπαλιών και επιστρατεύτηκαν οι κροκόδειλοι απ' όλα τα έλη γρυλίζοντες και κλαυθμηρίζοντες για να μας πείσουν ότι με ...εργώδεις προσπάθειες μας οδηγούν στην έξοδο από την κρίση.
Είναι θέμα χρόνου....Εντός του 2014 θα βγούμε στις αγορές και, άκουσον άκουσον, με το πρωτογενές πλεόνασμα η χώρα θα είναι ανεξάρτητη, μας είπε στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του, με το γνωστό "υφάκι" και την κινησιολογία του "τζάμπα μάγκα" και της θρασύδειλης οσφυοκαμψίας του, ο αρχιερέας των ψεμάτων ο Αντώνης Σαμαράς. Για να συμπληρωθεί το σκηνικό της πολιτικής ντεκατέντσιας του τόπου από τις πομφολυγώδεις δηλώσεις του "μαρμαρωμένου" προέδρου της Δημοκρατίας, ότι το 2014 θα ειναι καλύτερο και τα πολιτικά πράγματα θα κινηθούν καλύτερα...
Πρόκειται για εθνική εξαχρείωση! Για αποθέωση της λογικής ασέλγειας. Για χρόνια τώρα και ειδικά τον τελευταίο χρόνο προσπαθούν να ξεριζώσουν τη σκέψη, τη συνείδηση και τον ψυχισμό του Ελληνα. Μας ξετινάξανε. Ουτε οι Τούρκοι δε έφθειραν τόσο τον Ελληνα σε 400 χρόνια σκλαβιάς, όσο οι πολιτικοί της απάτης και της αθλιότητας.
Ναι, είναι χρονιάρες μέρες, αλλά θέλω να τονίσω ότι η Ελλάδα είναι δική μας, είμαστε με τα λουλούδια, με την ελπίδα, με το αύριο. Και δεν δέχομαι, όπως πολλοί δεν δεχόμαστε, την ισορροπία του τρόμου με τα διάφορα διλήμματα του παρελθόντος χρόνου. Μια ισορροπία τρόμου και πανικού, που μας καταργεί και μας απορρίπτει. Και ο χρόνος που ανατέλλει, ο καινούργιος χρόνος, δεν μπορεί να είναι μια ακόμη αγωνία από ρυτίδες, από χαμένα όνειρα, από τρεμάμενες προσδοκίες. Προσδοκία! Τι γλυκιά λέξη! Ακουμπώ επάνω της και ξεκουράζομαι...και η φωνή του ποητή γαληνεύει τη σκέψη μου: "δεν ειναι πάντα πιο μικρό το σπίτι από το βουνό, δεν είναι πάντα πιο μεγάλος από το λουλούδι ο άνθρωπος".
Το 2014 πρέπει να πιστέψουμε πως είμαστε πιο μικροί και πιο ασήμαντοι από ένα λουλούδι. Και πως είμαστε ταυτόχρονα τόσο μεγάλοι, όσο ο κόσμος. Πως μέσα μας πραγματοποιείται ο κόσμος, το παρελθόν και το μέλλον του, η δική μου ιστορία, η δική σου...Το 2014 ας είναι η απαρχή της κούρασής μας από το καταθλιπτικό συναίσθημα, το οποίο γεννά βίο χωρίς νόημα, χωρίς ψυχική ασφάλεια, χωρίς κεντρική αξία, χωρίς αντίδραση και μαχητικότητα, όπως είναι κατ' ανάγκην κάθε μορφή βίου χωρίς Θεό. Χωρίς την πίστη στη Συμπαντική δύναμη.
Ο Rlike συνιστά την επιστροφή στον εαυτό μας. Διότι το πνεύμα, το υπεραισθητό, το ιδεώδες δεν βιώνεται παρά μόνο με την απομάκρυνση από τους θορύβους της ζωής. Και η συνείδησή μας πρέπει να πάυσει να είναι ένας απλός θεατής συμβάντων και να αποβεί ενεργός υποκινητής των δρώμενων. Αυτή μεταβάλλει τη νύχτα σε "νυχτιά", τον χρόνο σε "χρονιά" κι αυτή μετατρέπει την πράξη σε δημιουργία. Αυτή "δακρύζει" για ό,τι συμβαίνει γύρω μας κι αυτή αφυπνίζει από τη μακαριότητά μας. Και επιβάλλεται ως υπέρτατη πραγματικότητα, αφού ερμηνεύει τον κόσμο χρωματίζοντας, με τη σειρά της, την αισθητή πραγματικότητα.
Δεν ανήκουμε σε κανέναν. Σε ποιον και που ανήκεις, σου λέει ο άλλος. Στον εαυτό μου ανήκω! Τι θα πει σε ποιον; Επιλέγω εκείνον που με διαψεύδει λιγότερο, που με καταργεί λιγότερο, γιατί είμαι ελεύθερος! Ας επιστρέψουμε στον εαυτό μας το 2014. Ας θέσουμε στο περιθώριο τη "συνοικιακή λογική" του "δε βαριέσαι αδελφέ". Κι ας καταργήσουμε το κτήνος μέσα μας, που θέλει να ανθίσταται στην ελευθερία της θέλησής μας, στην ευαισθησία των ανθρώπου, στις εωτερικές του καταλληλότητες...