Η μίζα δεν είναι παρανομία, είναι εθνικό μας κεκτημένο

Χαμός τις τελευταίες ημέρες με μια σειρά σκανδάλων τα οποία έχουν να κάνουν με μίζες. Συλλήψεις, ανακρίσεις, καταθέσεις κτλ.


του Στρατή Μαζίδη

Το εξοργιστικό σε όλα αυτά είναι η νοοτροπία. Όλοι πρέπει να πάρουν μίζα. Τι φέρεται ότι έλεγε ο Τομπούλογλου;

"Θα δώσω € 150.000,00 και δε θα βγάλω τίποτε;"

Θα δώσεις; Από πού θα δώσεις; Από την τσέπη; Δικά σου είναι τα χρήματα; Κι αυτός ο άνθρωπος ήθελε να βγει και δήμαρχος. Όχι άδικα. Ρίξτε μια ματιά στις διαύγειες των ΟΤΑ να χορτάσετε απευθείας αναθέσεις.

Στα εξοπλιστικά πάλι ο Καντάς μας περιέγραψε όλη την ανελικτική κλίμακα στην ιεραρχία της μίζας από τότε που ήταν αξιωματικός στις Ενοπλες Δυνάμεις.

Μαζί με τα γαλόνια, αυξάνονταν και οι μίζες σε τέτοιο βαθμό ώστε και ο ίδιος είχε πια χάσει το λογαριασμό.

Αυτοί οι άνθρωποι αποφάσιζαν για την ποιότητα της υγείας μας στο νοσοκομεία ή καθόριζαν την αποτρεπτική αλλά και επιθετική ικανότητα της χώρας, όχι με γνώμωνα το δημόσιο συμφέρον, αλλά το ατομικό τους.

Η μίζα κατήντησε ένα εθνικό κεκτημένο. Ένα αυτονόητο αναφαίρετο δικαίωμα.