Του Στέλιου Συρμόγλου
Την ίδια ώρα που όλο και περισσότερο ο Ελληνας χάνει την υπόληψή του στο εξωτερικό, την εμπιστοσύνη του στο εσωτερικό, την πίστη του στον εαυτό του, αλλά και το πενιχρό του εισόδημα, οι εγχώριοι πολιτικοί τσαρλατάνοι διαγκωνίζονται να ανατρέψουν τα αυταπόδεικτα ως απότοκο των ολέθριων πολιτικών πρακτικών, προκαλώντας με τις πράξεις τους τη νοημοσύνη του Ελληνα και το δημόσιο αίσθημα...
Η Ελλάδα είναι μια νικημένη χώρα. Νικημένη πρώτα από τα λάθη των Ελλήνων. Νικήσαμε την παιδεία από το 1980 και δώθε μ' ένα μαζικό γιουρούσι των κομμάτων. Νικήσαμε τη γλώσσα μας και την μετατρέψαμε σε όργανο ειδικεύουσας βλακείας. Κι ας θρηνούν εκ των υστέρων κάποιες Μαγδαληνές. Νικήσαμε την ελληνική κοινωνία και τη μεταστοιχειώσαμε σε μια συνοικιακού τύπου μικροαστική μάζα, με κυρίαρχο ανθρώπινο τύπο τον ψευτοενημερωμένο-μεταμοντέρνο ψευδοαστό.
Νικήσαμε τη συνείδηση του Ελληνα, ώστε να μην αντιδρά σε οτιδήποτε. Χειμερία νάρκη. Νικήσαμε και την κάθε ιδεολογία, γιατί όλες λειτούργησαν εχθρικά για τον τόπο. Νικήσαμε τη νέα γενια, αφού την μετατρέψαμε σε κομματικό φερέφωνο, από το ' 80 και μετά. Νικήσαμε τη λογική, γι' αυτό και δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας. Νικήσαμε τη στοιχειώδη νοημοσύνη μας, αφού πολλοί με μεταφυσική προσήλωση περιμένουν κάθε φορά τον από μηχανής θεό για να τους σώσει. Νικήσαμε ο ένας τον άλλον!..
Είμαστε πλέον ώριμα φρούτα για κάθε εκμετάλλευση, εγχώρια και ξένη. Και για κάθε χήση που ευνοεί την κρίση, έστω και ως αχυρένια σκιάχτρα έτοιμα να κρεμαστούν στα φυτώρια της Ευρώπης. Αναπτύξαμε και εξαιρετικά προσόντα με τόσες ήττες: Αδίστακτοι, εξαγορασμένοι, ευρεσιτέχνες της κομπίνας, διαστροφείς της αλήθειας συστηματικοί. Και κάτι χειρότερο: Εκμηδενίσαμε τις προσωπικές και εθνικές τύψεις. Υπέροχοι, απελευθερωμένοι και μοιραίοι, με την όποια προσχηματική δικαιολογία έτοιμη για την όλη συμπεριφορά μας...
Οι ξένοι, δανειστές και μη, μας βρίσκουν νικημένους. Γι' αυτό δεν χρειάζεται να μας νικήσουν. Η Ελλάδα φυσικά "ποτέ δεν πεθαίνει". Πεθαίνουν όμως οι Ελληνες. Εξευτελίζονται οι Ελληνες. Και σύντομα "γυμνοί και ενδεείς" θα σύρονται ενώπιον του κόσμου να δίνουν παραστάσεις στα τσίρκα της Ευρώπης. Μόνοι τους απέβαλαν το ένδυμα. Οι νεφέλες του "Παπανδρεικού σοσιαλισμού χωρίς σοσιαλισμό", του "Σημιτικού εκσυγχρονισμού χωρίς εκσυγχρονισμό" και της "Καραμανλικής επανίδρυσης του κράτους χωρίς κράτος", με ό,τι ακολούθησαν τα τελευταία τρία και πλέον χρόνια με τον ανερμάτιστο Γιώργο Παπανδρέου και τον ψευδομανή Αντώνη Σαμαρά, δυστυχώς δεν ήταν ενδύματα. Μόνο κύματα νερών και ανέμων. Και έβγαλαν τους θαλασσόδερτους, ιδεόδαρτους ταλαίπωρους Ελληνες στις ακτές της Ευρώπης, ως πάροικους στον τόπο τους...
Καβαλλικεύοντας το δαμάλι του Μαρά σημάδευαν ολοίσια την ηδονή του Σάντ. Οι διψασμένοι ουρανίσκοι της αστικής ηδονής βάφτισαν την επιθυμία τους ιδεολογική ανταρσία. Και ενώ έπεφταν τα ξόανα των βωμών της απάτης, ετούτοις οι ιδεόληπτοι Ελληνες έχαναν τους υποσχεμένους παραδείσους από τους θεούς της αποκάλυψης, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Οχι πως το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ ως σημερινό συνονθύλευμα αριστεροσοσιαλιστικών αποφύσεων, είναι αναμάρτητοι. Ολοι προσπάθησαν να αποπροσανατολίσουν με δούρεια σχήματα τις μάζες, για να αλώσουν τις Τροίες τους...
Ετσι ο Ελληνας είναι επί της ουσίας άστεγος. Οχι μόνο πολιτικά. Και ας έχει κόμματα. Είναι άστεγος και μέσα του ως ιδέα, ως πίστη. Είναι ξεκρέμαστος. κατάντησε το εκκρεμές της αγωνίας, που τη ρυθμίζει ο κυρίαρχος της ώρας. Τώρα λέγεται δικομματική κυβέρνηση και Αντώνης Σαμαράς. Αύριο ίσως να αλλάξει η κυβερνητική σύνθεση και το όνομα του πρωθυπουργού, αλλά το μίγμα πολιτικής παραμένει το ίδιο, γιατί στη ίδια σχοή πολιτικής "μαγειρικής" έχουν μαθητεύσει!..
Ενας Ελληνας γονατισμένος που άφησε τους πολιτικούς να του αδειάσουν την καρδιά παραγεμίζοντάς την με άχυρα!.. Γι' αυτό κι όταν πια θα κλαίει ή θα γελάει ο Ελληνας, κανένας δεν θα λογαριάζει την καρδιά του. Κανένας κλόουν δεν έχει καρδιά. Δίνει παράσταση. και θα κρατάει η συγκίνηση των άλλων, όσο η παράσταση. Κι όσο περνάει ο καιρός, με όλους αυτούς τους ξεδιάντροπους της εθνικής μας "σωτηρίας", ο Ελληνας θα γίνεται συνώνυμο της ντροπής, του οίκτου, του αδύνατου, του τιποτένιου της Ευρώπης. Και οι οικονομημένοι της πολιτικής, εντεύθεν και εκείθεν των ωκεανών, θα συνεχίζουν να ποιούν και να ποιούν...