Δεν είναι μόνο η περιφερόμενη γελοιότητα του Αδώνιδος Γεωργιάδη από τηλεοπτικό σταθμό σε ραδιοφωνική συχνότητα, ούτε τα ευτράπελα των διαφόρων πολιτικών της ντεκαντέτσιας του τόπου.
Και ούτε βέβαια η πομφολυγώδης πρωθυπουργική αισιοδοξία για έξοδο από την κρίση με είσοδο στις διεθνείς χρηματαγορές και με την ανάπτυξη προ των πυλών της χώρας... Είναι ότι η ακρίδα και οι άλλες πληγές του Φαραώ δεν προξένησαν ποτέ τέτοια καταστροφή, όσο στην ελληνική κοινωνία οι ανερμάτιστες πολιτικές και πρακτικές των τελευταίων χρόνων.
Καημένη Ελλάδα...Μόνη της η φράση δεν φτάνει για να προβληματίσει τους πολλούς Ελληνες και να διακόψει έναν εθιστικό τρόπο ζωής. Τα μεγέθη αυξομειώνονται. Ο πόλεμος με το ρολόι γίνεται πόλεμος με το ημερολόγιο. Ο ανθρώπινος χρόνος έχει προ πολλού μπεί στα χρονόμετρα, που κάνουν αντίστροφη μέτρηση του τέλους: Της εργασίας, της αναζήτησης στοιχειώδους αξιοπρεπούς επιβίωσης για πολυπληθείς κοινωνικές ομάδες, του εισοδήματος, της εξασφάλισης μιας ευπρεπούς σύνταξης, γενικά της ζωής.
Και είναι οι ίδιοι πολιτικοί, οι αυτόκλητοι "σωτήρες" μας, που μας οδήγησαν στο οικονομικό όλεθρο και στον ευτελισμό των αξιών της κοινωνίας, που αναρριχημένοι στους κυβερνητικούς θώκους και ανερυθρίαστοι θριαμβολογούν μετρώντας τις δόσεις των δανείων και επιβάλλοντας δυσβάστακτα μέτρα. Με καμάρι, "αρχοντολεβεντιά" και βερμπαλιστικές αοριστολγίες, μας μιλάνε για "πρωτογενές πλεόνασμα" και μας δημιουργούν την αίσθηση ότι πετύχαμε. Οτι χρειάζεται ρεαλισμός. Οτι είναι εθνική ανάγκη η προσαρμογή στην πραγματικότητα της "ξεφτίλας". Δεν έχουν ωστόσο να προτάξουν κανένα σχέδιο εθνικής σωτηρίας του τόπου. Ούτε οι νυν κυβερνώντες με τον πρωθυπουργό του "σωλήνα", ούτε οι επίδοξοι του "συνονθυλεύματος" του ΣΥΡΙΖΑ και του "μη γραβατωμένου" Αλέξη Τσίπρα, έτοιμου ωστόσο να συνταχθεί ε "γραβατωμένους" αγίους και συμφέροντα για να...σώσει κι αυτός τη χώρα!
Είναι απογοητευτικό. Η κατάσταση των ηθικών εκτροπών παντός είδους, με στοιχεία ενίοτε βλακώδους γελοιότητας και γκροτέσκο, η αδιαφορία κα η λήθη, να χαρακτηρίζουν για χρόνια την πολιτική κοινωνία, με την ελληνική κοινωνία να υφίσταται την απόλυτη υποκρισία ενός σάπιου πολιτικού συστήματος, ανίκανου να ανταποκριθεί στα στοιχειώδη...Και δεν είναι μόνο ότι η ισχύς του νόμου υποχωρεί υπό το βάρος της ανεμπόδιστης αυθαιρεσίας. Είναι ο εξευτελισμός των αξιών, που είναι καθημερινή πρακτική συγκεκριμένων θρασύδειλων πολιτικών πρώτης γραμμής, συνεπικουρούμενων από τους χρηματοδότες τους, ως επί το πλείστον μέχρι πρότινος κρατικοδίαιτους μεγαλοεπιχειρηματίες, οι οποίοι και ελέγχουν το τοπίο των ΜΜΕ. Επιστρατεύοντας τα αθύρματά τους, τους επί παντός επιστητού απαίδευτους κριτές και επικριτές, τους δημοσιογράφους των εξαγορασμένων συνειδήσεων.
Εν μέσω κρίσης οικονομικής, αλλά πρωτίστως κρίσης πολιτικής και πολιτιστικής, κρίσης αξιών, ο λαικισμός ζωντανεύει τα πεθαμένα όνειρα και των ανικάνων δίνοντας ερείσματα, για την ανάπτυξη ενός άκρατου αριβισμού. Τα σύμβολα που προκαλούσαν ψυχική έξαρση έχασαν την ανένδοτη επιταγή τους. Και ο ισχυρός, πωρωμένος από την ακατάσχετη παρεκτροπή, αποβάλλει με κυνικότητα την αιδώ και εκθέτει στο φως της ημέρας τα έργα της "νυχτός", πράγμα που ενθουσιάζει τους χυδαίους και συντρίβει τους σεμνούς.
Ο τόπος τούτος ζει με την ημέρα, χωρίς μακρόπνοους και σταθερούς στόχους. Ετσι υιοθετούνται ταυτόχρονα δύο ή περισσότερες επιλογές, όπου η μια αναιρεί την άλλη. Και παίρνονται σπασμωδικώς μέτρα, που συχνά εξυπηρετούν κομματικές ή και επιχειρηματικές σκοπιμότητες, που κρίνοντα εκ των υστέρων ανεφάρμοστα και ρίπτονται γρήγορα και σιωπηρά στον κάλαθο της λήθης. Τεράστιος αυτός ο κάλαθος. Ολα στην Ελλάδα ξεχνιούνται εντός ολίγων ημερών. Πρόχειρα και περιστασιακά ασκείται ακόμη και η εξωτερική μας πολιτική...
Και εγείρεται το ερώτημα: Η Ελλάδα ή έχει φτάσει στο ύψος του μεγαλοφυούς πολιτικού παιχνιδιού ή δεν έχει καμία πολιτική, που ισοδυναμεί με πολιτικό αμοραλισμό!..
Οσα παίρνει ο άνεμος δηλαδή: Ντροπή, αξιοπρέπεια, ζωές, προσδοκίες, ιδέες, πολιτικές συμπεριφορές Ιανού δεινότερες. Με το συνεχή βιασμό του ηθικού συστήματος, σ' ένα μάλιστα περιβάλλον οικονομικής καχεξίας και ανεμοδαρμένων πολιτών, να αναδίδει από το βάθος της σήψης, την αποπνικτική δυσοσμία της κοινωνικής παρακμής...