του Στρατή Μαζίδη
Δύο μόνο διαφορές υπάρχουν. Η πρώτη ότι όσοι μας έμπασαν εκεί με τα κόλπα τους ήξεραν ότι θα σπάσουμε τα μούτρα μας και η δεύτερη ότι ενώ δεχόμαστε το ένα γκολ μετά το άλλο, εξακολουθούμε να μπαίνουμε στο ίδιο γήπεδο.
Ήταν αυτή η Ελλάδα για αυτό το ευρώ; Τι δουλειά είχε μια χώρα στην οποία η αποβιομηχάνιση προχωρούσε και προχωρά με γοργούς ρυθμούς; Μια χώρα της οποίας οι πρώτες κυβερνήσεις κρατικοποιούσαν ότι υπήρχε, είτε γαλάζιες είτε πράσινες, έμαθαν τον έλληνα να κάθεται, να δανείζει ζώα ή κτήματα και να ζει με επιδοτήσεις, δημιούργησαν το τέρας των εργατοπατέρων και βόλεψαν κομματικούς στρατούς με βασικά προσόντα τα δυνατά χειροκροτήματαστις συγκεντρώσεις και την αφισοκόλληση;
Απάντηση; Δεν είχε απολύτως καμία δουλειά. Κι αν δεν είχε τότε, δεν έχει και τώρα.
Μέχρι και τα λεμόνια της Αργεντινής που μεσολαβούν χιλιάδες ναυτικά μίλια ως τον Πειραιά, παράγονται και πωλούνται φθηνότερα.
Ένα μόνο προνόμιο είχε η είσοδος στο ευρώ, το φθηνό δανεισμό αλλά κι αυτό το χρησιμοποιήσαμε ως προς το σκόρπισμα και όχι τη δημιουργία, την ανάπτυξη καινοτομιών ή την προσαρμογή της οικονομίας στα νέα δεδομένα.
Καιρός λοιπόν να σταματήσουμε να ντροπιαζόμαστε. Ώρα να τα μαζεύουμε και να γυρίσουμε σπίτι μας. Αν μάλιστα είχαμε ήδη επιστρέψει εδώ και 3-4 χρόνια, δε θα είχαμε φτάσει σε αυτό το χάλι.
Αλλά! Αν δεν φτιάξουμε σοβαρό κράτος, αν δε νοικοκυρέψουμε και περιορίσουμε το απέραντο και αντιπαραγωγικό δημόσιο, αν δε δώσουμε κίνητρα στον ξένο να έρθει και τον έλληνα να επιχειρήσει δίχως να έχει ένα κράτος-νταβατζή να του αρπάζει τα μισά και να του δημεύει το σπίτι, ΠΡΟΚΟΠΗ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΔΟΥΜΕ και θα τρώμε διαρκώς το κεφάλι μας.
Όλα αυτά βέβαια δεν μπορεί να τα κάνει κανένας από όλους όσους βρίσκονται αυτή τη στιγμή μέσα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Κι αυτό είναι σοβαρό πρόβλημα.