Κάθομαι και παρακολουθώ επίτηδες τα μνημονιακά μ.μ.ε. τα οποία μερικές φορές κρατούν τους τύπους και τα προσχήματα αλλά και άλλες στιγμές ολισθαίνουν με τους κυβερνητικούς βουλευτές και υπουργούς σε απίστευτες κακοήθειες. Στοχεύουν πάντα στο να φοβίσουν τον λαό και να του θέσουν διλήμματα που δεν έχουν καμιά σχέση με την εικονική πραγματικότητα που μας λανσάρουν. Μάλιστα τους τελευταίους μήνες έχουν ξεσηκώσει από τα σκονισμένα ντουλάπια της φρικτής τους ιστορίας επικίνδυνες εμφυλιοπολεμικές ρητορικές που θέλουν για μια ακόμη φορά να διχάσουν τον λαό. Έναν λαό που χρόνια τώρα ζούσε σε μια άλλη εικονική πραγματικότητα και που δυστυχώς συνέβαλε έμμεσα ή άμεσα να φτάσουμε στην σημερινή κατάσταση.
Ποια ήταν η κατάσταση; Ένα διαλυμένο κράτος που σε όλα του τα επίπεδα πρόσφερε ημι-υπηρεσίες. Ημί-υγεία βλέποντας τα ράντζα και τους ασθενείς στοιβαγμένα σε διαδρόμους θαρρείς και πάντα ζούσαμε έναν πόλεμο. Ημί-παιδεία αφού η εκπαίδευση στην Ελλάδα δεν πρόσφερε ποτέ παιδεία(εκτός αν κάποιος έψαχνε να την βρει μόνος του) αλλά στοιβαγμένους μαθητές σε κάθε τύπου φροντιστήριο με τον μοναδικό σκοπό ένα χαρτί-διαβατήριο ημιμάθειας για να γίνει άλλος ένας άνεργος που στους καιρούς των παχιών αγελάδων(αν υπήρχαν αυτοί ποτέ). Ημι-υποδομές αφού χρόνια ολόκληρα στην εθνική οδό Κορίνθου-Πατρών (ένα παράδειγμα) υπάρχουν πινακίδες που λένε ότι στα επόμενα 3 χιλιόμετρα έχουν συμβεί θανατηφόρα ατυχήματα. Ημι-δημόσιες υπηρεσίες με διορισμένους τους εκλεκτούς της κλαδικής ή του κόμματος να απαιτούν γρηγορόσημο ή να αφήνουν με περισσό θράσος τον κόσμο να μάχεται με το τέρας της γραφειοκρατείας.
Ποια είναι η κατάσταση; Ότι ξεροκόμματο πετούσαν οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις σταμάτησε και αυτό με την απίστευτη ρητορεία του «όλοι μαζί τα φάγαμε». Αυτό παραλίγο να πιστέψει για λίγο ο απλός πολίτης μα σιγά σιγά ξεσκεπάζεται η δυσωδία αυτής της κάστας των ανθρώπων που μας κυβερνούσε όχι τα τελευταία 40 χρόνια όπως θα θέλανε οι ίδιοι να πιστεύουμε, αλλά από την εποχή του Όθωνα.
Σε κάποια εκπομπή ενός τηλεοπτικού σταθμού σήμερα το πρωί παρακολούθησα έναν βουλευτή της νέας δημοκρατίας παρέα με τον παρουσιαστή της εκπομπής να βγάζουν χολή για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ισχυριζόμενοι ότι είναι άθεος. Ειδικά από την στιγμή όπου αφαιρέθηκε από την αστυνομική ταυτότητα η υποχρεωτική αναγραφή του θρησκεύματος δεν πρέπει να ενδιαφέρει κανέναν για το που πιστεύει ο καθένας. Ο χριστιανός αυτός βουλευτής έβαλε την υπογραφή του σε νομοθετήματα και τροπολογίες που έχουν στείλει ενάμιση και πλέον εκατομμύριο ανθρώπους στην ανεργία, τέσσερις με πέντε χιλιάδες να γίνουν αυτόχειρες στον βωμό των μνημονίων και των δανειστών, εκατομμύρια συμπολίτες μας να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας χωρίς υγεία, ηλεκτρικό ρεύμα, παιδεία. Ο χριστιανός αυτός βουλευτής με την υπογραφή του έστειλε υποσιτισμένα παιδεία στο σχολείο τα οποία λιποθυμούσαν. Και αυτός τώρα ο χριστιανός βουλευτής σηκώνει το λάβαρο του εμφυλιοπολεμικού μίσους. Μα τόση πίστη στον Χριστό έχει πια αυτός ο βουλευτής; Τόση πίστη έχουν όλη αυτοί που εξαθλίωσαν και εξαθλιώνουν τον λαό αφού πρώτα τόσα χρόνια πριν τον έβαλαν να σκοτωθεί μεταξύ του και μετά τον έκλεβαν; Η υποκρισία τους δεν έχει προηγούμενο λέγοντας κατάμουτρα ψέματα στον λαό για το ποια είναι η σωτηρία του.
Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει τι πιστεύει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι τι επαγγέλλεται για την πατρίδα μου και τον λαό της. Ψάχνω να βρω την λύση για την πατρίδα μου μακριά από τους δυνάστες που με κυβερνούσαν εως τώρα, όχι για κάποιο προσωπικό όφελος αλλά για να ζήσω εγώ και οι συμπολίτες μου με αξιοπρέπεια. Δεν είναι δυνατόν η λύση να βρίσκεται στους κλέφτες(σκάνδαλα), στους ψεύτες και τους προδότες του λαού και του Συντάγματος το οποίο έχουν κουρελιάσει. Δεν είναι δυνατόν να χτίσουμε το νέο μας σπίτι με τα σάπια υλικά του παρελθόντος. Δεν υποστηρίζω την αξιωματική αντιπολίτευση αλλά εφόσον δω ότι αυτή η πολιτική τους με αφήσει να ζήσω σαν άνθρωπος θα τους υποστηρίξω. Μέχρι τότε θα ψάξω να βρω την λύση μακριά από αυτούς που με κυβερνούσαν εως τώρα γιατί τώρα έπεσαν εντελώς οι μάσκες. Είδα τον πατριωτισμό τους, είδα την πίστη τους στον χριστιανισμό, είδα και την αφοσίωσή τους στον λαό και στο Σύνταγμα. Δεν υπάρχει δικαιολογία για κανέναν μας να πει πλέον ότι έκανε λάθος. Όλες οι πλευρές του παλαιού καθεστώτος έχουν απογυμνωθεί εντελώς μέσα από την καθημερινή ειδησεογραφία αλλά και από τον τρόπο που ζούμε πλέον την ζωή μας. Όσο για το νεοφασιστικό φρούτο που περιφέρεται ως αντισυστιμικό, αυτό και αν είναι ένα μεγάλο ψέμα. Εάν η Χ.Α. δεν ήταν ψέμα, δεν θα είχε καμιά συγγένεια με τους ακροδεξιούς της δεξιάς πολυκατοικίας, και επειδή τα εγκλήματα κατά των ανθρώπων που διέπραττε τόσα χρόνια θα είχαν τιμωρηθεί. Η Χ.Α. ήταν το δεύτερο σενάριο των κυβερνώντων όπου θα «έσωζε» ψηφαλάκια από την αριστερά. Και όταν η αριστερά πήρε δύναμη εμφανίστηκε μπροστά μας η χ.α. με την ανοχή του συστήματος. Ήταν ο γύψος που έλεγε ο δικτάτορας όταν στα μέσα της δεκαετίας του 60’ ανέκτησε πάλι την δύναμή της η αριστερά. Και τότε ο γύψος πάλι είχε έρθει με την συνεργασία ή την ανοχή των κεντροδεξιών ή κεντροαριστερών δυνάμεων. Δεν χρειάζεται και τόση μεγάλη ευφυΐα για να καταλάβεις το άσχημο παιχνίδι που παίζουν στις πλάτες μας, αρκεί να απομακρυνθείς από τον φόβο που σου λανσάρουν.
Το δίλημμα είναι ένα. Ή θα μείνουμε σκλάβοι στην νομισματική ένωση των τραπεζών και των χρηματιστών ή θα αλλάξουμε πορεία που όσο και δύσκολη θα είναι στην αρχή, θα παλεύουμε μόνο για εμάς τους ίδιους και για κανένα αρπαχτικό. Και αν εξαιρέσεις το κεφάλαιο που διαπλέχτηκε με τους κυβερνώντες κανέναν δεν συμφέρει να μείνουμε εδώ που είμαστε. Οι ελληνικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις μαράζωσαν γιατί δεν είναι διαπλεκόμενες, ούτε έχουν πάρει κάποια υπόσχεση σαν κάποιες γερμανικές ή άλλες εταιρείες ότι θα επενδύσουν ανενόχλητοι από φορολογία και φθηνά εργατικά χέρια, σαν αυτό δηλαδή που συμβαίνει στις ειδικές οικονομικές ζώνες. Με λίγα λόγια η τωρινή κατάσταση δεν συμφέρει ούτε τον εργάτη αλλά ούτε και πολλούς εργοδότες.
Θα πρέπει για πρώτη φορά το σύνολο των πολιτών να πάρει μια γενναία αλλά και υπεύθυνη απόφαση για το πως θέλουν το μέλλον αυτών και των παιδιών τους.
Γράφει ο Νικόλαος Τζαχρήστας