Μια τρομερή σύγχυση κυριαρχεί στον καθορισμό του εννοιολογικού περιεχομένου πολλών χαρακτηρισμών της πολιτικής και γενικότερα της κοινωνίας. Το φαινόμενο αυτό ίσως είναι παλαιά αμαρτία της ψυχικής και πνευματικής κατάστασης του ανθρώπου.
Σήμερα, όμως, η απαράδεκτη διαστρέβλωση των συμβόλων του λόγου, που γίνεται εσκεμμένα από τους προπαγανδιστές και τους δημαγωγούς, είναι πρόκληση για την κοινή λογική και κυνική αναίδεια των τυχοδιωκτών της εξουσίας. Η σκόπιμη παραμόρφωση και η ανελέητη καταστροφή του λόγου είναι η έκφραση της πνευματικής και ηθικής σύγχυσης του καιρού μας. Το βιώνουμε απροκάλυπτα στην ελληνική πραγματικότητα!...
Δεν πρόκειται σ' αυτές τις λίγες γραμμές να ασχοληθούμε με το μεγάλο θέμα της κρίσης των αξιών, αλλά θα επισημάνουμε τη συστηματική παραποίηση ορισμένων εννοιών και ιδίως θα ελέγξουμε τι σημαίνει πρόοδος και ποιοι είναι προοδευτικοί. Μπορούμε να δεχθούμε ως πρόοδο την τάση και τη διαρκή προσπάθεια, για την προσέγγιση κάποιου ανώτερου ιδεωδους με σκοπό την υλική και πνευματική εξύψωση της ανθρώπινης ύπαρξης. Πολλοί υποστηρίζουν ότι η έφεση της προόδου είναι έμφυτη ιδιότητα της ανθρώπινης φύσης. Υπάρχουν όμως και οι αντίθετοι αυτής της άποψης. Ο Ρουσώ, για παράδειγμα, που αρνείται την ιδέα της προόδου, γιατί πιστεύει πως ο πολιτισμός είναι εκτροπή του σκεπτόμενου ανθρώπου από τη φύση του.
Ο κοινός άνθρωπος συντάσσεται με την αισιόδοξη παραδοχή και δεν περιπλέκεται σε φιλοσοφικούς στοχασμούς. Ετσι, για μας τους κοινούς θνητούς, προοδευτικό είναι ό,τι συντελεί στην ανοδική πορεία του πολιτισμού και βοηθά στην επιβολή του ελλόγου όντος τόσο στην αφιλόξενη φύση, όσο και στις καταστρεπτικές παρορμησεις του. Στο χώρο της πολιτικής, οι έννοιες της πρόδου και του προοδευτικού κυριολεκτικά δεινοπάθησαν από την πληθώρα των παραποιήσεων και πλαστογραφιών, που υπέστησαν κατά καιρούς, από τους ανενδοίαστους δημαγωγούς.
Οι προπαγανδιστές των πολιτικών συμφερόντων δεν ενοχλούνται, ούτε από τις λογικές αντιφάσεις ούτε από τα απίθανα ψεύδη, γιατί απευθύνονται στο συναίσθημα και ποτέ στη λογική. Προσπαθούν να διαμορφώσουν πεποιθήσεις με τη βοήθεια ψυχο,ογικών τεχνασμάτων και όχι με λογικά επιχειρήματα. Το βιώνουμε σε καθημερινή βάση στην ελληνική πραγματικότητα!...
Οι ιδέες, οι προτάσεις και οι αντιλήψεις της εξουσιαστικής προπαγάνδας παρουσιάζονται πάντοτε ως προοδευτικές, που συντελούν στη μεγάλη ή στην ανατρεπτική εξέλιξη του κοινωνικού συνόλου. Ολες οι πολιτικοφιλοσοφικές κοσμοθεωρίες, που προπαγάνδισαν ένα κοινωνικό ιδεώδες εμφανίστηκαν ως προοδευτικές και ήταν φυσικό να συγκινήσουν και να πείσουν πολλούς αγαθούς,που θυσιάστηκαν στο βωμό μιας ψεύτικης κοινωνικής δικαιοσύνης, γιατί πληρούσαν όλες τις προυποθέσεις για πραγματική πρόοδο, πλην μιας απαραίτητης, της εγκυρότητας του ιδεώδους. Πράγμα που δεν ήταν φανερό στα χρόνια του πειράματος και για τους πολλούς ήταν δύσκολο να διαπιστωθεί η λογική αντινομία και η ουτοπία της όποιας πολιτικής. Το βιώνουμε σε καθημερινή βάση στην ελληνική πραγματικότητα!...
Ο 20ος αιώνας της βιομηχανικής κυριαρχίας γένησε δύο κοσμοθεωρίες με πολλά κοινά χαρακτηριστικά: Τον εθνικοσοσιαλισμό και το μαρξιστικό σοσιαλισμό. Και ο μεν πρωτος ξεκίνησε ως προοδευτικό κίνημα της ανώτερης φυλής, έχοντας πρότυπο το παρανοικό φάντασμα του υπερανθρώπου, και κατέληξε να οδηγήσει στην καταστροφή και τον όλεθρο, ο δε δεύτερος, επαγγελλόμενος την "παναθρώπινη ισότητα", είχε ως αποτέλεσμα την κοινωνική και πολιτική παρακμή.Οι νεοναζιστές πλέον δεν τολμούν να εμφανιστούν ως προοδευτικοί, αλλά εκφράζουν το αδελφικό μίσος της κοινής σοσιαλιστικής καταγωγής. Αντιθέτως, οι μαρξιστές αυτοδιαφημίζονταν ως προοδευτικοί, γαιτί ήλπιζαν να προσεγγίσουν ένα επίγειο παράδεισο, που συνεχώς απομακρυνόταν. Το βιώσαμε στις δεκαετίες του ' 80 και του ' 90 στην ελληνική πραγματικότητα!..
Δυστυχώς καμία μεγαλεπήβολη κοσμοθεωρία δεν είναι δυνατόν να παραμείνει ως το ιδεατό παράδειγμα της προόδου. Η εμπειρία και ο ορθός λόγος γκρέμισαν τους μύθους. Ο νέος κόσμος που ήρθε, που θα έρθει και στην Ελλάδα νομοτελειακά, στην Ελλάδα των πολιτικών μύθων και της πολιτικής παραμυθίας, διαπιστώνει για μια ακόμη φορά πως στην ιστορία του πολιτισμού τα αυθαίρετα αξιωματικά συστήματα δεν λύνουν τα ανθρώπινα προβλήματα, ούτε μπορούν να αποτελέσουν τελικό σκοπό γιατί, στην ανθρώπινη εξέλιξη, ούτε τλελειο ούτε αμετάβλητο πρότυπο υπάρχει.
Η πρόοδος δεν καθορίζεται με δόγματα, γιατί είναι μια συνεχής ανοδική πορεία για τη γνώση και την κυριαρχία της ανθρώπινης ύπαρξης. Πως είναι δυνατόν να θεωρείται πρόοδος η μαρξιστική πανάκεια, όταν η εφαρμογή της προυποθέτει τη βίαιη επιβολή της συνεχούς συρρικνούμενης εργατικής τάξης; Οπως είναι παραλογισμός και πνευματική καθυστέρηση να θεωρείται η "ιδεολογία" του ακραίου φιλελευθερισμού και η δεσποτεία της γραφειοκρατικής εξουσίας ως πρόοδος και ανέλιξη του κοινωνικού συνόλου.
Οι σοσιαλιστές δεν είναι προοδευτικοί ούτε εκφραστές του ανθρωπισμού, γιατί δεν τον θεραπεύουν, αλλά εκμεταλλευτές μιας ξεπερασμένης δοξασίας, την οποία προβάλλουν για να κρατήσουν ή να υφαρπάσουν την εξουσία. Οι ακραίοι φιλελεύθεροι μάλλον ενδιαφέρονται μόνο για τη δημιουργία μιας ανελεύθερης κοινωνίας, όπου τα συγκροτημένα συμφέροντα κυριαρχούν και ηγεμονεύουν. Στην Ελλάδα βιώσαμε τον παπανδρεικό σοσιαλισμό χωρίς σοσιαλισμό και τον φιλελευθερισμό χωρίς φιλελευθερισμό, με πρόσχημα πάντα την "παραμορφωμένη" προοδευτικότητα. Ομως, για την οπισθοδρομική προοδευτικότητα στην Ελλάδα, θα επιχειρήσω μια αυθαίρετη συνομιλία μαζί σας αύριο...
Εκείνο που πρέπει να τονιστεί, ωστόσο,είναι οτι ο χαρακτηρισμός του προοδευτικού αρμόζει μόνο σ' αυτόν που δουλεύει και παράγει πνευματικά και υλικά αγαθά, και όχι στα οκνηρά παράσιστα, που η αποτυχία και τα συμπλέγματα τους καλλιεργούν το κοινωνικό μίσος και τον κοινωνικό ωχαδερφισμό. Και από τέτοιους "προοδευτικούς" γέμει ο ελλαδικός χώρος στο επίπεδο της πολιτικής, της οικονομικής και κοινωνικής ζωής!...